ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ

Αφήνω την πόλη Σήμερα.
Αίγιο. Δεν έχω άλλες λέξεις. Φεύγω με άδεια βαλίτσα, θαρρώ πως ο νόστος θα με βρει να Τις στοιβάζω στις θήκες της.

υ.γ Έχεις μπλεχτεί στα μαγικά μου. Δεν το' θελα, Συγνώμη.
Όχι, δεν είμαι ερωτευμένη με ανθρώπους τούτο τον καιρό. Διαβάζω όμως μιαν ανάλυση του Τ. Λιγνάδη πάνω στο Άξιον Εστί του Ελύτη και μού φτάνει.. Η ψυχή χορταίνει λέξεις και το σώμα σιωπά σαν κοιμισμένος εχθρός. ''Ηλακάτη'', το ψιθύριζα χθες βράδυ στον ύπνο μου, '' Η Κυρα - Πηνελόπη με την ηλακάτη..''.
Σ'αγαπώ, ποιητή μου...Σ'αγαπώ.

read more “ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ”

ΛΕΞΕΙΣ

Παραχαράκτες της αθωότητας, οι λέξεις.
Μ'ενα γενναίο τίμημα αρθρώσαμε τον πρώτο μας λόγο,
της εξορίας μας απο τους κήπους
των συλλαβισμών της αθωότητας.
Κι αναμεριάσαμε τους πλαταγισμούς ,
τους φθόγγους
που ακόνιζαν τη λεπίδα του Έρωτα ,
τη σιωπή
που γύρευε να σκορπίσει αναθέμματα,
τα χέρια
που βόλευαν να ξεκορμίζουν απο τα σώματα,
τους λυγμούς
κι εκείνα τα φωνήεντα
σαν χτύποι εσπερινής καμπάνας
πάνω στους λόφους.
Παραχαράκτες της αθωότητας οι λέξεις.
Την αύριο της εξορίας μας,
κερδοσκοπήσαν οι σελίδες και οι ήχοι.
Κι ανοίξαμε αλφαβητάρια,
στραμμένα προς τους ουρανούς να γεμίζουν άστρα.
Έπειτα, γύραμε το κοντύλι στο χαρτί,
και σπείραμε τ'άστρα στο χώμα.
Εμείς οι εξόριστοι
οι γεωργοί των λέξεων,
οι σαράφηδες των αστερισμών και της ελπίδας.
Παραχαράκτες της αθωότητας
τα γραφήματα που θυμίζουνε Σκέψη.

''Οι λέξεις αγωνιούν, ασπαίρουν
πέφτουν σα νόμισμα πάνω στο χάρτι
αφήνοντας τον ήχο του τυχαίου.''

read more “ΛΕΞΕΙΣ”

ΓΙΑΤΙ;

Γιατί κάθε φορά που πάω να σού ξεφύγω φέρνεις έναν άνθρωπο στα πόδια μου να εκλιπαρεί την παραμονή μου;
Γιατί κάθε φορά που ελπίζω σε μία Έξοδο, στέλνεις μια αγγαλιά να με περιμένει στη πόρτα;
Γιατί όσες στιγμές πίστεψα τη θνητή μου φύση, ξεγέλασες τους γύρω μου ζωγραφίζοντας φτερά στις πλάτες μου;
Γιατί ψιθυρίζεις στους ανθρώπους πως είμαι μοναδική;
Γιατί δεν τους αφήνεις να μού δίνουν ένα μονάχα λόγο για να φύγω μακριά τους;
Γιατί κάθε νύχτα που αποφάσιζα πως με το ξυπνημα της μέρας θα χαθώ, φύλαγες τις πιο φωτεινές αχτίδες σου για να μου θυμήσουν πως δεν υπάρχει αλλού ελπίδα;
Γιατί επιμένεις να περάσω μέσα από ένα τοίχο, αφού γέμισα πληγές;
Γιατί τυφλώνεις αυτό που Είμαι;
Γιατί αφήνεις λέφτερη την αγάπη τους για μένα;
Αφού δεν αξίζω τη επιμονή τους. Τη θελήσή τους. Τα τυλιγμένα χέρια τους γύρω απο το λαιμό μου.
Ακόμη και το ψέμμα μου αγαπούν, σα χάδι. Ακόμη και τον λόγο μου τον πέτρινο σαν πέσει από τα χείλη μου καμώνονται πως τον φοράνε σαν παλτό στο σώμα τους. Πέτρα , είναι, φωνάζω, την ξεκρεμάω απο τ ους βράχους για να σας σκοτώσω. Κι εκείνοι γνέφουν πως είναι φυλαχτό και τη κρεμάνε δίπλα στο στήθος.
Κι έτσι δεν φεύγω . Μένω σιμά τους για να μου θυμίζουν το χρέος μου. Κι αφήνω χάρτες, αφήνω σύνορα που μονάχα χαραγμένα στο χαρτί είδα γραμμένα, ταξίδια που φύγανε χωρίς εμένα στο κατάρτι τους. Κι όμως, από κάποιους ανθρώπους διακόνεψα την απόδραση. Και την πέτυχα κατορθώνοντας να φενακίσω τη σκέψη πως εκείνοι δεν άντεξαν να με κοιτάζουν στα μάτια. Στο είπα κι άλλοτε πως είμαι μια μεγάλη ψεύτρα. Που χρεώνεται το άγγιγμά της με τους ανθρώπους , με το να συντροφεύει για πάντα την ανημπόρια τους να τη δουν να φεύγει. Για πάντα.

read more “ΓΙΑΤΙ;”

Αύριο, 1η Δεκέμβρη στον Ιανό στη Σταδίου πραγματοποιείται μια όμορφη εκδήλωση υπό την αιγίδα της μη κυβερνητικής οργάνωσης Be Positive.( http://hiv.humanism.gr/) Εγώ θα είμαι εκεί. Θα μού πεις, πως πάλι σου χαλάω τη διάθεση πως δεν σε αφορά και πως έχεις πολλά στο κεφάλι σου για να τρέχεις σε εκδηλώσεις. Τότε, μην έρθεις. Γιατί για γιορτή δεν πρόκειται. Και πολύ θα ήθελες να φοράς το κόκκινο κορδελάκι στο στήθος, την ταμπέλα του οροαρνητικού και την ανακούφιση στα χείλη. Να μην το ξεχάσω: υπάρχει περίπτωση να παραστεί μεγάλο ποσοστό ομοφυλόφιλων. Το λέω, μήπως και σκιαχτεί το προσωπάκι σου.
Καλώς να ανταμώσουμε !!

read more “ ”

*

Έλα, να παλέψουμε μέσα σε δυο κόσμους. Οι μέρες μας να είναι ασπρόμαυρες , δίχως απαντήσεις μονάχα ερωτηματικά. Έλα να σου μάθω πως είναι να διαβαίνεις το σκοτάδι και να μη ζ ητάς συντρόφους. Ο ένας να στέκεται στην άλλη όχθη καρτερώντας υπομονετικά. Έλα να κάνουμε Έρωτα με το μυαλό μας, όχι με τα σώματα μας, γιατί τούτο θα απομείνει να γεφυρώσει το Χρόνο. Έλα να συμπληρώσεις τη λέξη που μου λείπει στο έργο μου, τη λέξη που πάντα ξεχνάω. Έλα να μου στερήσεις τη γραφή, για να μπορέσω να ξοδέψω όλο το μελάνι μου πάνω σου. Έλα, για να πάψω να βλέπω την απεραντοσύνη τ'ουρανού στα Έργα των ποιητών και των ζωγράφων.
Δεν θα έρθεις. Το ξέρω. Το ξέρεις. 'Ασε με , λοιπόν, να κάνω το καθήκον μου και πάψε να λαχτίζεις πέτρες στη ψυχή μου. Δεν με πονάς, μη φοβηθείς. Δεν ανατέλεις χαλάσματα. Μονάχα που κουράστηκα να σου εξηγώ πως κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις, πως ο έρωτας έχει και κείνος τη Δική του Δικαιοσύνη. Όχι, των Άνθρώπων, τη Δική μου.

* η εικόνα , πίνακας του Van Gogh απεικονίζει τη καρέκλα του και τη ζωή του. Πάνω της ακουμπισμένα στο ψάθινο κάλυμμά της, η πίπα και ο καπνός του. Η άδεια καρέκλα δείχνει την απουσία συντροφιάς, την μοναξιά που πάντα τον βασάνιζε.

'' Δεν υπάρχει αγωνία μεγαλύτερη από την πάλη της ψυχής ανάμεσα στο καθήκον και τον Έρωτα''
Van Gogh ( Τo Κίτρινο Σπίτι, Martin Gayford)

read more “ ”

Υ.Γ

Και μην ξεχνάς: ν' αφήνεις τους ανθρώπους να γερνάνε, γιατί δεν μας μένει άλλη ελπίδα να θυμίζουμε παιδιά.

''Μ.Ν κι ένα Σύννεφο''

read more “Υ.Γ”

ΤΑ ΔΟΚΑΡΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Τυλίγω με τα χέρια μου απόψε μια ιστορία. Και μαζί της σαβανώνω τον κόσμο, συντρίβω τις πέτρες , ροκανίζω τα δοκάρια του Ήλιου. Σάμπως να θέλησα γκρεμνούς, σάμπως να γκρέμησα αλήθειες. Ποιός ξέρει; Ποιός θέλει να ξέρει;

Έχω μια φίλη μπιστική , χρόνια , μέρες και μήνες πάνω σε τούτο το κόσμο. Δεν θα σου πω πολλά για το κορμί της, τα μάτια της, τη ψυχή της, φτάνει που την αγάπη μας αραδιάζω σε τούτες τις γράμμες δίχως το λάχτισμα του φόβου. Καλοκαίρι και νόμισε πως ερωτεύτηκε. Ήξερε πως όχι, αλλά καμώθηκε του λόγου της να μην κοιτάζει την αλήθεια. Όταν οι ανθρώποι ερωτεύονται ξάφνου τους δένει μια κλωστή με το σύνολο, σαν ένας πελώριος αρχαίγονος λώρος. Δένεται στο λαιμό τους σα φίδι και κάπου κάπου σφεντονάει στις φλέβες τους σταγόνες δηλητήριο. Δεν είναι απο κείνο που σε ξαπλώνει στο χώμα, μονάχα που αφιονίζει το βλέμμα, ναρκώνει την επιθυμία γραπώνει τις πιθαμές τους στο χώμα σα στυλάρια. Και καλά, θα μού πεις, τί γυρεύουν οι ανθρώποι με τις θηλιές και δεν το βάζουν στα πόδια; Κάποτε, τις δένουν με τα δικά τους χέρια κι ακόμα άλλες πάλι μέρες, τις ξεφωνίζουν σαν το ντελάλη στις γειτονιές, κι άλλοτε τις κάνουνε γράμματα και μουσική. Για να θυμούνται. Κι όσοι αρνούνται; «Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει...» αγαπημένε αναγνώστη, υποφέρει την αγρύπνοια πάνω στο μετερίζι της μοναξιάς, λύνει τα χνώτα του έξω απο τον κύκλο, αφορίζεται απο τους ποιητές και τα μελλούμενα. Αρκετα, όμως με τους «ανέραστους». Εκείνη Τον γνώρισε τόσο ξαφνικά, μίλησαν τόσο ξαφνικά, ενθουσιάστηκαν τόσο ξαφνικά, όπως ο κώδικας προστάζει. Εκείνος που γράφτηκε απο τους θεούς για τους ανθρώπους, εκείνος που αθέτησαν ερημίτες κι ασκητές , σαλοί και πληγωμένοι. Ας είναι. Το λοιπόν, όλα κατα το γράμμα, ώσπου ξεπετάχτηκαν σα φιδάκια κι οι ''αριθμοί''. Αριθμοί σαν ψέμματα, ψέμματα σα χορταράκια κι αγωνίες. Εκείνη καχύποπτη, απεγνωσμένα πάσχιζε να αδράξει μια ευκαιρία φυγής. Εκείνος ατημέλητα αθώος, απεγνωσμένα ερώμενος, κάθε μέρα ξέφευγε απο τα χέρια του κι ένα κομματάκι λογικής. Κι όσο εκείνος έχανε στο διάβα του τη λογική μέσα στα μάτια της, άλλο τόσο γεννούσαν φιδάκια τα δικά της φρένα, ξεβράζανε υποψίες , φόβο. Λένε, πως οι φόβοι είναι σαν της αράχνης τον ιστό, άπαξ και τον αρχινήσει, κανένας άνεμος δεν σταματά τη ρόκα της. Λένε πάλι πως η κατάρα μιας θεάς τη κρατά κρεμασμένη στα υφάδια της. Έτσι κι οι φόβοι , γίνονται εμμονές που κανείς θεός ή δαίμονας δεν τους ξεκρεμάει απο τις γωνιές της ψυχής μας. Κι ήρθε ώρα πουοι φόβοι γίνηκαν θεριά. Δε λέω, ανασκάλεψε το χώμα και το ριζικό. Ήρθαν ΄ψεμματα σαν ερωτηματικά να γεννοβολήσουν φοβέρες, ήρθαν και αλήθειες΄. Αλλά μοιάζαν μουτζουρωμένες κι ανάκατες με τα υπόλοιπα χρώματα, που ποιός τις ξεχώριζε πια; Έχεις ακούσει ιστορίες, για ανθρώπους που σκότωσαν με την αγάπη τους ; Ή πάλι για άλλους που λησμόνησαν τη λογική πλάι στ' ακροθαλάσσια του έρωτα. Αν όχι, τότε δεν θα καταλάβεις , οπότε κράτα αποστάσεις. Ούτε κι εκείνη καταλάβαινε. Πώς άλλωστε; Η άγνοια γίνεται στοιχειό. Και τα στοιχειά ξεθαρρεύουν σαν παιδιά σε αφύλαχτα σοκάκια, τις νύχτες. Τις μέρες πάλι κρύβονται στις σκιές των ανθρώπων, σκιάζονται τα δοκάρια του ήλιου. Δεν αναπνέει μόνάχα τις μέρες ο άνθρωπος όμως. Χρειάζεται και την ανάσα της νύχτας για ν'αγναντεύει ελεύθερος τα όνειρα , ναποκοιμίζει τα ποδοβολητά της μέρας. Αλλιώς, κυλάνε τα φρένα σα χυμένες φλέβες στο διάβα του και ξαμολιέται στους γκρεμνούς. Έτσι κι εκείνη, πάσχιζε να βρει την αλήθεια. Ώσπου τα πάντα γινήκανε ψέμματα. Ώσπου τα ψέμματα γινήκανε μαχαίρια. Αποφάσισε, το λοιπόν, να κοιτάξει τη ζωή της κατάματα. Έτσι τάχα δε λένε πως συντρίβεται ο κόσμος; Μονάχα όταν στρέψεις το βλέμμα πάνω του και λησμονήσεις την ελπίδα. Περάσανε μέρες, μήνες, αιώνες θαρρώ. Κι αν νομίζεις πως είναι απλό να ξεγυμνώνεις τη ψυχή σου από χρώματα κι ελπίδες , σφάλλεις. Γιατί για να κλείσουν πληγές πρέπει να σκάψεις στη ψυχή σου βαθιά. Υπάρχει ένα σημείο που δεν χωράνε ηλιαχτίδες και σημάδια της μέρας, ένα τόσο δα κομμάτι που στέκεις κι άλλο δεν ακούς απο αλυχητά κι απέραντη σιωπή. Κάθεσαι εκει δα γονατιστός κι αφουγκράζεσαι γογγίσματα , δεν υπάρχει σκέψη σε κείνο το στασίδι, δεν υπάρχει ο χρόνος. Και μη θαρρείς πως περνούν απ'τα μεριά σου δρολάπια κουβαλώντας τη ζωή σου και τ'απομεινάρια της, γιατί τούτα τα γράψανε ανόητοι. Μονάχα σιωπή. Σιωπηλά θεριά. Άλλοτε τα κοιτάς, άλλοτε σκεπάζεις το βλέμμα. Και συνηθίζεις, φίλε μου. Κι άλλοτέ πάλι, σκέφτεσαι πως θα σκότωνες όλους τους στρατιώτες σου, πως θα ξεπούλαγες τη ψυχή σου για να ήταν κάποιος άλλος στη θέση σου. Γιάτι όλα τα χρόνια πάντα κάποιος άλλος βρισκόταν στη θέση σου. Ξέρεις, διαβήκανε λογής λογής ανθρώποι τούτο το ανάχωμα, δεν είναι δα πως έσκαψες μονάχος τη κρύπτη και τώρα μυξοκλαίγεσαι για τ α ματωμένα σου χέρια. Κατέβηκαν μυριάδες ψυχές στα έγκατα του Άδη, μα μονάχα μία ξαναβρήκε το δρόμο για το γυρισμό. Κι όταν ξέβρασε στο νόστο του και το τελευταίο χνώτο του θανάτου απο το ταξίδι του στο κάτω κόσμο, δεν ήταν πια ο ίδιος. Πώς άλλωστε; Από τότε, σάλεψαν μυριάδες φτυάρια να σκαλέψουν το χώμα , άλλοι τα κατάφεραν να ξεμυτίσουν σε κείνο το σημείο που σου λεγα, άλλοι περέμειναν εκεί και δεν βρήκαν το μίτο της επιστροφής, κι άλλοι στην έμπαση της επομένης μέρας γεμίσαν με αθιβολιές τα φρένα τους και κουρνιαχτό. Γιατί, δεν υπάρχει χρόνος, ούτε τρόπος που να σου μαθαίνει πως να στέκεσαι ασάλευτος αγνάντια στην άβυσσο. Γιατί ο άνθρωπος έμαθε να ντύνει το κόρμί του από τη γύμνια του και να ξεγυμνώνεται μπροστά στον Έρωτα. όχι στο θάνατο. Ακόμη κι εκεί καταφτάνει ντυμένος τις πανοπλίες του και τα φυλαχτά του. Σιωπηλά θεριά, όπως σου λεγα, γογγίσματα κι αλήθειες σε κείνες τις στέπες. Και τα χέρια γυμνά, παγωμένα και οι φίλοι άφαντοι συνοδοιπόροι. Μου είπε ακόμη- η φίλη- πως ξεχνάς τα μάτια των ανθρώπων, και κανείς΄λόγος δεν κουρνιάζει στις χούφτες σου. Μα δε θυμώνεις για τη φυγή τους, λέει. Μονάχα που ψάχνεις να βρεις ποιός έχτισε τα σκαλοπάτια που σε γκρέμησαν στις όχθες του Άδη. Πάντα κάποιος παραμονεύει γυρεύοντας να γλυτώσει τη σκέψη σου, Πάντα. Και γίνεται η πεθυμιά σου φονικό, γίνεται ο λυγμός φονιάς ικανός να συντρίψει το κόσμο. Κι ελπίζεις να μην είσαι εσύ εκείνος , γιατί αλίμονο να στρέψεις το σουγιά στον εαυτό σου. Και τον στρέφεις...

Πριν λίγες ώρες ξαναβρήκα τo κορίτσι εκείνο. Της είπα πως λυπάμαι πολύ που δεν στάθηκα στο πλάι της . Εκείνη χαμογέλασε. Έγνεψε πλάι στη σιωπή ένα γυμνό ''συγνώμη'' και στάθηκε αντικρυστά στον κόσμο. Δε νομίζω να τη πρόσεξε κανείς. Ας είναι , λέω. Φτάνει πως ξαναγύρισε. Κι όταν θα'ρθει η ώρα να ξαναφύγει ,σκέφτομαι να της γυρεύω λίγο φώς στα μάτια της με ένα μικρό φανάρι, σαν εκείνο που βάσταζε στα χέρια του ο Διoγένης. Απαρηγόρητη η νύχτα δίχως ένα μικρό φανάρι. Τί λες;

read more “ΤΑ ΔΟΚΑΡΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ”

ΓΥΝΑΙΚΑ (''Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία''.)

''Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.''

Πέτρα θα του 'ριξα και δε με θέλει το ποτάμι.
Τι σου 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.

( απόσπασμα Νίκου Καββαδία, Γυναίκα)

read more “ΓΥΝΑΙΚΑ (''Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία''.)”

Δώσε μου ένα σημάδι. Κι ας μην είναι η πρώτη φορά που βαδίζω στα τυφλά. Ένα σημείο μέσα στη μέρα, από τα χέρια σου.
Απελπίζομαι αληθινά, σαν καπετάνιος που βουλιάζει την ελπίδα πάνω σε ύφαλο. Το λοιπόν, δεν φύλαξες ποτέ σου, λιμάνι για μένα;

υ.γ Πονάω, πως δεν χαρτογράφησες προορισμό πάνω στο κορμί μου.

read more “ ”

ΑΛΗΘΕΙΑ ( ΜΕΡΟΣ 1ο)

Κάθησα, γιατί τρέμανε τα πόδια μου. Πώς να σταθώ όρθια ; Ούτε καν την τύχη δεν μπόρεσα να προυπαντήσω έτσι όπως της έπρεπε. Τρέμανε τα πόδια μου. Είπα να γελάσω δυνατά, να με ακούσουν οι τοίχοι, να με ακούσει ο κόσμος, να με ακούσει το παρελθόν. Ποιός μου κάνει πλάκα; Ποιός ξεκαρδίζεται στα γέλια; Εγώ δεν γελάω. Εγώ ερημοδικάζομαι. Κι ούτε να κλάψω μπορώ. Κι ο φόβος δεν ταιριάζει στον ένοχο. Σκατά τα'χω κάνει. Όπως μονάχα τα παιδιά ξέρουν να τυλίγουν κουβάρι τα γεγονότα με τα καμώματά τους, μονάχα που στο τέλος πάντα κάποια νεράιδα παραμονεύει στο διάβα τους γυρέυοντας να τα λυτρώσει. Δεν είμαι παιδί. Οι νεράιδες ξεφυλλίζουν ξένα παιδικά μάτια. Και τα δικά μου, τα δικά μου τα κυκλώνουν δαίμονες.
Πάντα κατάστρωνα στο μυαλό μου υπερβάσεις και στα λόγια μου τυλιγμένα ακατόρθωτα κατορθώματα για τους ανθρώπους. Για τους άλλους. Κι ήρθαν οι καιροί να γυρέψουν αποδείξεις. Aπο μένα. Καλά να τα πάθεις, λοιπόν, της θεωρίας υπεράνθρωπε. Στην εφερε η ζωή γιατί της πούλαγες παραμύθια. Κι έλεγες πως θα βαυκαλίσεις την Αρχοντειά της με ξόρκια και βασκανείες λόγων.
Πές της την αλήθεια τώρα, έτσι για να γνωριστούμε καλύτερα.

- Με λένε Μαρία- Νεφέλη και είμαι μια μεγάλη ψεύτρα.

read more “ΑΛΗΘΕΙΑ ( ΜΕΡΟΣ 1ο)”

ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ

Κοιτάζω τ' αχνάρια ενός ουρανού. Δεν είναι δύσκολο σου λέω. Φτάνει τα μάτια να μολεύουν το σκοτάδι, να μερεύουν το φόβο. Όσα αστέρια μου δόθηκαν να απλώσω στη χούφτα μου, σβήστηκαν σα μεθυσμένα ακροθαλάσσια. Φαίνεται πως κάποια χέρια δεν είναι άξια να βαστήξουν την οσμή τους. Θυμήθηκα όμως μαρμαρυγές και βλαστάρια που δεν άνθισαν ποτέ. Θυμήθηκα ηλιοβασιλέματα που δεν γέμισαν τη Δύση. Ανθρώπους που δεν διαβήκαν το κατώφλι της άνοιξης στο πλάι μου. Έμαθες ποτέ σου ποια είναι η μεγαλύτερη λαχτάρα που ξυπνάει μέσα μου; Η φυγή. Θες κι εκείνον τον πόνο που λαβώνει τη μιλιά μου τις νύχτες; Η φυγή. Ατάκτως, με δρασκελιές μικρού παιδιού και δίχως αστέρια στις χούφτες μου. Έχω κι έναν καθρέφτη που ξαμολάει τη μορφή μου στις όχθες του. Σκληρό πρόσωπο με βλέμμα που δεν θα σου φανερώσω ποτέ τί κρύβει στα θηκάρια του.
Δεν Σου χρωστάω άνθρωπε. Με τη ζωή έχω αλισβερίσια και οφειλές που κάποτε θα ξεχρεώσω όταν στεριώσει η ώρα μου. Τώρα περπατάω. Ατάκτως. Με πληγές ανοιχτές σαν παπαρούνες, με ψυχή λαβωμένη όπως μόνο τα θεριά ξέρουν. Αλλά δεν πέφτω σα σφαχτάρι στα ποδάρια σου, τη χάρη τούτη δεν στη κάμω. Κι αν έχω ακόμη στα λόγια μου ένα χαμόγελο να λαχτίζει τον κόσμο, είναι γιατί έμπλεξες στα μωρουδιακά μου ένα στοίχημα. Εικοσιοχτώ χρόνια αναμεριάζω ανέμους γι' αυτό το στοίχημα .
Και κάποια μέρα...θα πεις πως το έχασα. Αλλά θα έχω Νικήσει.

read more “ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ”

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ

υ.γ Που Εί- Σαι ; Πώς Εί - Σαι ; Ε Δ Ω , πάντως όχι.

read more “ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ”

Ε, ΛΟΙΠΟΝ ΞΕΡΕΙΣ ΚΑΤΙ ;

«Τί θα φοράς συνεννόηση
να σε γνωρίσω
ώστε να μη χαθούμε πάλι
μες στους πολυπληθείς σωσίες σου;»


«Αν δεν υπήρχε η απόσταση
στον ενικό θα μας μιλούσε η νοσταλγία»



Κική Δημουλά

read more “Ε, ΛΟΙΠΟΝ ΞΕΡΕΙΣ ΚΑΤΙ ;”

...κι οι έρωτες πετώντας σα'ι'τιές την περιγελούν...

read more “ ”

''ΑΝΑΖΗΤΗΣΙΣ''

Φεύγω.
Για πού δεν θα σου πω.
Έτσι θα καμωθώ
πως κάποιο μυστικό έχω από σένα.

Θα κρυφοκοιτάξω τους βυθούς,
θα συμφιλιωθώ με τη θάλασσα
εμπιστεύοντάς της την αντάρα μου,
Θ' ανακατέψω τ' άστρα με το ύψος μου,
θα παραμερίσω με τις προσευχές μου
το ενιαίο του ουρανού,
μήπως και μέσα σ' όλα αυτά
είναι κρυμμένη η αποστολή σου:
αν ήρθες για να ξανοίξεις τα χρώματα
και τους χειμώνες να καθαιρέσεις,
ή για να στρίψεις αρνητικά
τους διακόπτες του λογισμού μου
σκορπίζοντας τη φυγή σου.


Σαν θα τη βρω και είν' ηλιόλουστη,
θα τρέξω ολοπόρφυρη και απέραντη
να την ξαναδιαβάσω στα μάτια σου.
Αν πάλι μέσα στην κακοκαιριά κρύβεται
θα προσποιηθώ πως δεν τη διάβασα.
Κι αν μάταια πάλι έψαξα,
θα πιέσω με την καρτερία μου το στήθος σου
ώσπου μονάχος σου να την προδώσεις.


Κική Δημουλά.


(υ)στερο.(γ)ράφημα : Μη βιαστείς να Την χαρίσεις σε σένα. Τη Φυγή.
Άλλωστε υπήρχαν απο Πάντα τόσα που γύρεψα να αποφύγω. Τόσα που γίνηκαν Ποτέ αντιληπτά απο τους Ανθρώπους.
Μονάχα ένα παράπονο: πως την Σιωπή μου

λησμόνησα να περιχαρακώσω .

Τη δική σου όμως περιέσωσα μελετημένα

λέφτερη στο στήθος μου

να θηλάζει κατανόηση.

''Μ.Ν κι ένα Σύννεφο''

read more “''ΑΝΑΖΗΤΗΣΙΣ''”

Υ.Γ

«Nα γνωρίζει τίμια να ζη και ωραία ν'αποθνήσκη»

Διαβάζω ξανά Συκουτρή «Συμπόσιον» με την ίδια λαχτάρα να ξεγυμνώνει τους σκιρτημούς του πρώτου αγγίγματος. Τις ίδιες φυλακισμένες σκέψεις να ξανεμίζουν στις όχθες των σελίδων ερωτήματα,φλογίσματα κι ιδέες. Να πω πως αν δεν το αντάμωσε ακόμη η αφή σου σε ξορκίζω να το κάνεις. Δίχως γιατί.

Καλή ανάγνωση.

read more “Υ.Γ”

ΤΣΑΓΚΑΡΟΔΕΥΤΕΡΕΣ 2

Δευτέρα πρωί κι ανοίγουν τα μάτια της εβδομάδας. Ημέρα του είλωτα, ημέρα της μαρμότας. Μη δω μαύρη γατούλα στο διάβα μου, ούτε να τολμήσει να κατέβει πόντος στο καλσόν μου, το μπάνιο είναι δικό μου για ένα τουλάχιστον τεμπέλικο μισάωρο, καφές με γλυκό δίχως κουβέντα-το κέρατό μου γιατί κωλοχτυπιέμαι στο γυμναστήριο ;;- και μπινελίκι νυσταγμένο απο ταρίφα δεν δέχομαι, ρε φίλε. Δευτέρα πρωί, το εξώφυλλο της εβδομάδας. Μη μου το μουτζουρώνεις, γιατί βγάζω νύχια! Θέλω θέση αδειανή έξω απο το σταθμό, δεν με βγάζει το δεκάποντο, κι εσύ δεν με καταλαβαίνεις....ευτυχώς ο κυπριακός λαός έσκασε ένα φιλί στο μάγουλο της γκρίνιας μου αφού απέσυρε την ''κατσαρίδα'' του -μπροστά στη ''μανάρα μου'' την 4 πορτη-απο μια θεσάρα που κερί να άναβα , καντηλανάφτη να σε έταζα, πάλι δεν θα βρισκα! Καλό ταξίδι πατριώτη,να μου φιλάς την Μεγαλόνησο!



Δευτέρα πρωι, χθες βράδυ το στομάχι μου κόντεψε να εκραγεί με μια σκέψη. Μία σκέψη. Ξεπαρκάρω όμως απο τη μαυρίλα, άλλο σου έλεγα. Κι ανοίγω που λές το βλέφαρο, βουτάω μια Athens voice, τα μισά φοιτητικά με αυτή την ''έβγαζα'' στο κυλικείο, μην το ψάχνεις δεν την ήξερε ούτε η μανα της η κυρα -φυλλάδα, ούτε εσύ που μου το παίζεις έξυπνος. Την γυρνάω πισθάγκωνα-ναι ωραία η στάση στο κρεβάτι, αν και πλέον οι μόνες στασεις που γνωρίζω είναι των λεωφορείων- καρφώνεται το βλέμμα στα Ζούδια. Γουρλώνω ένα μάτι να-με το συμπάθειο-σα χοάνη, και διαβάζω η ρουφιάνα, που να μην έσωνα . Ναι, ναι ξέρω, εσύ δεν είσαι των Ζωδίων, είσαι των σεμιναρίων. Κι εγώ, καλό μου στον αγώνα ενάντια στην υποκουλτούρα συνδρομήτρια είμαι, μονάχα που αν δεν ξεκρεμάσω τα αποπαίδια της ζωής από τα ντουλάπια μου κιντυνεύω να μείνω με καμμένο εγκέφαλο, επισκέψεις απελπισμένες στο μπαρμπέρη για κόντρα και αποψίλωση αντρικού μορίου σε πλαστικό. Κιτρινίζω λοιπόν με λεπτομέρειες πικάντικες του τύπου είμαι Κριός με ωροσκόπο Σκορπιό και Σεληνούλα στο Σκορπιο μπλα, μπλα μπλα...Γομάρι στα δύσκολα, για να μαθαίνεις και Π...να στο κρεβάτι, αλλά καρδιά μαρουλάκι που φυτρώνει σε μποστάνι. Πισωγυρίζω στη μέρα μου, γιατί άρχισα να βαριέμαι. Διαβάζω το λοιπόν:
'' Strange times. Very strange. Ενώ εσύ προσπαθείς να είσαι παρόν για τους ανθρώπους που σε ενδιαφέρουν αισθάνεσαι σύγχυση όταν συνειδητοποιείς ότι αυτοί σε κρατάνε σε απόσταση ή σε αφήνουν να παραδέρνεις μόνος. Τότε είναι που σκέφτεσαι να παρατήσεις τους πάντες και τα πάντα για να φύγεις για κάπου που δεν χρωστάς σε κανένα τίποτα και δεν είσαι δεσμευμένος με δυσβάσταχτες υποχρεώσεις. Με τον Δία, αλλά και τον Χείρωνα στον 11ο οίκο σου ζήτα συμβουλές από αυτούς που μπορούν να σου τις δώσουν στα ίσα χωρίς υπεκφυγές και ωραιοποιήσεις. Ίσως αυτά που ακούσεις σε πείσουν γιατί δεν μπορείς να παρατήσεις τίποτα και κανένα αφού έχεις παρόν και πραγματικά πολύ μα πολύ μέλλον. ''

Κομπογιανίτη αστρολόγε, δεν σε ξέρω του λόγου σου, μα πολύ σε γουστάρω. Γιατί παληκάρι μου στο μυαλό μου σε ήθελα κι εκεί σε βρήκα να σουλατσάρεις την αράδα σου. Το'πα πως πολύ σε γουστάρω;; Το'πα!'' Με κυνηγάει μια φυγή...'' από τα γενοφάσκια μου, άρχοντά μου, μήπως να μού πεις πως να την λύσω να λευτερώσω τα φυλλοκάρδι μου;;
28 θυμωμένα χρόνια...ξυπνἀω ένα πρωί Δευτέρας και θέλω κάπου να μείνω. Για πάντα, ρε φίλε. Για πάντα. Μα δεν με βαστάει τίποτα...

* Η υπέροχη εικόνα κλεμμένη απο το μπλογκ ''Λόγια της Πλώρης''. Με συνείδηση και σεβασμό, σε φιλώ για το δανεισμό σου. http://logiaplorhs.blogspot.com/ ( πάρτη και την διαφήμιση, γιατί σου αξίζει)

read more “ΤΣΑΓΚΑΡΟΔΕΥΤΕΡΕΣ 2”

SWITCH OFF YOUR LIGHTS

read more “SWITCH OFF YOUR LIGHTS”

Η εντιμότητα αποδεσμεύει τις πράξεις. Εκείνος που λύνει τους κάβους της σιωπής, ανακηρύσσεται αθωότερος των αθώων κι αγνότερος των αγαθών.
Κι οι πόρνες της σιωπής, Δάσκαλε, κρημνίζονται στο βράχο της ενοχής;
-Δεν ετίμησαν τις συναγωγές των Ανθρώπων, δεν ετήρησαν τον όρκο της Απολογίας. Τόλμησαν να πεθυμήσουν τους ουρανούς.


Οι πόρνες της Σιωπής, Δάσκαλε...


υ.γ Ναι , ξέρω, δεν καταλαβαίνεις. Σ 'ἀγαπώ κι αυτό φτάνει να πεθαίνει τις αποστάσεις.
υ.γ2 Τούτο το μαχαίρι που καλώ Αγάπη, στα δικά μου χέρια λαβαίνει χρώμα διάφορο των Ανθρώπων. Ντυμένο τη Φυγή, να μισεί το κόκκινο.

read more “ ”

ΑΠΟΓΙΟΜΑ ΣΚΕΨΗΣ

« Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
μέρες ολόκληρες σε
κοίταζα στα μάτια
και δε σε γνώριζα μήτε με
γνώριζες. »







Γ. Σεφέρης

Απόγιομα σκέψης και πάλι συλλαβίζω. Δίχως λέξεις
δεν διαβαίνεις
την άβυσσο, μήτε με φοβισμένες στράτες και λαχτίσματα
ντροπής. Να μιλήσω για
έρωτες για θάνατο και κείνα τα μπλάβα τα σύννεφα που
στέργουν τις νύχτες μου; Να μιλήσω για σιωπή και
κείνα τα πολύχρωμα
κεντήματα
που απλώνει καθε τόσο η μορφή σου στον ύπνο
μου; Για σεφέρια
απορριγμένα στο
χαρτί σαν τσακισμένοι πολεμηστάδες στων
βράχων την απόγνωση.Απόγιομα σκέψης και πάλι
συλλαβίζω. Με ένα βήμα
που μονάχα εσύ
γνωρίζεις.
'' Ξεκίνησα
ένα
πρωινό /κάτω απο
διάφανο ουρανό/με ρυθμικό το βήμα. Άλλαξε χρώμα ο ουρανός/ο
ορίζοντας πιο
κοντινός/Το βήμα τί ωφελούσε;/Τώρα δὲν ἔχω κάπου πιὰ/νὰ
στρέψω τὴ
θολὴ
ματιά.Τίποτε δὲν προσμένω./'' Να
γέρνει πάνω στους ανθρώπους , όπως
οι σκιές των δέντρων
γυρεύουν
ν'ἀκουμπήσουν τα χώματα ύστερα αποσώνουν
τον ίσκιο τους πάνω
στο θάμπος της
νύχτας. Τόσες οι νύχτες , θα'λεγες
πως φτάνουν να στερέψουν τη σκέψη. Μα δεν
σώνεται έτσι η σαγίτα της ελπίδας,
λέω. Μήτε η προσμονή ξοδεύει την απελπισία
της πίσω απο πρεβάζια κι
αμπαρωμένα πορτόφυλλα. Μου
λείπουν οι άνθρωποι
όπως στο πεινασμένο ζώο θερίζει τη σκέψη η γέψη της ΄σαρκας,
μα τούτα δεν
είναι λόγια εύκολα που αναρριγούν απο τα σωθικά σου. Μου λείπουν οι
άνθρωποι, που δεν γνώρισα. Εκείνοι που αρνήθηκα να πλησιάσω, κι άλλοι απο
εκείνους μπερδέυτηκαν στα δίχτυα της ζωής μου. Μού λείπουν τα καθάρια
βλέμματα , το λαγγεμένο πρόσωπο, οι φουρκισμένες σκέψεις που
απλώνουν τα λογάρια τους σε ξεχασμένα βράδια. Οι συντροφιές εκείνες που
ξεφτίζουν με το νύχι τους τη γνώση. Με φωνές, ουρλιαχτά και σκυλέματα.

Απόγιομα σκέψης... πως έχω ξεχάσει την ελευθερία μου σε κάποιο
μπαλκόνι να
παφλάζει σα θυμωμένο κύμα, να ξανεμίζει την κόμη της ειρωνικά
σε συντρόφους κι
ερωτικά καλέσματα. Πως έχω αφήσει να λαχταρίζει ένας
φόβος-ορκισμένος εχθρός-
μήπως ζυγώσει κανείς τη λεφτεριά μου. Μήπως λαβώσει
κάποιος την Ελπίδα. Φόβος ή
Πεθυμιά; Δεν μπλέκω τα δάχτυλά μου στην
απόγνωση.

υ.γ Οι άνθρωποι γεννιούνται Ελεύθερα
ερωτευμένοι. Και
πεθαίνουν δέσμια ερειπωμένοι. Γεννιόμαστε μονάχοι,
πεθαίνουμε μονάχοι. Σαν θες
έλα να το σκεφτούμε μια στάλα. Τούτο με βαστάει
τη ζωή να σκλαβώνω με τα
δικά μου χέρια και να με σκιάζουν τα δικά σου.

read more “ΑΠΟΓΙΟΜΑ ΣΚΕΨΗΣ”

POR UNA CABEZA

* The lyrics of the song talk about a compulsive horse-track gambler who compares his addiction for the horses with his attraction to women.


Por una cabeza
si ella me olvida
que importa perderme,
mil veces la vida
para que vivir...


Losing by a head
if she forgets me,
no matter to lose
my life a thousand times;
what to live for?

read more “POR UNA CABEZA”

υ.γ Τρεις χορδές κι ένα δοξάρι. Τα δάχτυλά μου μπλεγμένα στις νότες. Η καρδιά μου να φτεροκοπάει σκιές, ανέμους κρητικούς κι ο νους ανεγυρίζει την αθάλη τούτου του κόσμου.

Τρεις χορδές κι ένα δοξάρι στα χέρια μου. Πάει να πει πως... όλα εδά αρχίζουν.

read more “ ”

ΜΟΥ Λ- Υ -ΠΕΙΣ

Γράφει στη μνημη μου ένας κοντυλοφόρος ουρανός, σα λαβωμένο
ζώο παραπατώντας στο μελάνι της νύχτας. Δραπετεύει μέσα από τη κλεψύδρα
ποιητάδων , αγκουσαίνει στις λέξεις, την αλφάβητο που πληγώνουν τα χέρια
μου. Κάποιες φορές, τα χέρια στεριώνουν την άβυσσο. Κι είναι τόσο απλό να
διαβαίνεις την άβυσσο, όσο τους πορφυρούς λειμώνες της ισημερίας, όσο τα γυμνά
ακροθαλάσσια του χειμώνα, όσο και κείνα τα ξάστερα απόβραδα ενός λινού
καλοκαιριού. Μονάχα τα παιδιά ζαρώνουν στη ποδιά μου, τα λουλούδια
σαν κλειδώσουν'' τα βλέφαρα ''στη νύχτα. Για τούτο δεν γέννησα, για τούτο
δεν γέμισα τ 'ἀνθογυάλια μου με ανεμώνες.

Πες μου τώρα... πως να σε παρω μαζί μου;

Για τούτο, θα'πρεπε να σταυρώσω τις σκέψεις μου.

υ.γ Ανορθόδοξα βαλμένη η μέρα στο στερέωμα της σελίδας. Δεν υπάρχει ο χρόνος. Μ'ἀκούς;

read more “ΜΟΥ Λ- Υ -ΠΕΙΣ”

7 . 2 . 200?

Τελικά. Σ'αγαπώ. Όπως αγαπάνε τα παιδιά , οι ουρανοί του απάνου και του κάτω κόσμου, οι ζητιάνοι. Γιατί έτσι θέλω και δυάρα δεν δίνω σε κανένα θεό και δαίμονα. Σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ.. Σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ. Και μάρτυράς μου η νύχτα. Οι ώρες. Τα φεγγάρια που κύλισαν σαν πέτρες πλάι στις λέξεις. Λέξεις που σκόρπισαν την αλφάβητο στη σπορά της νύχτας. Και ναι , είμαι ο καθρέφτης σας. Σε σένα μιλώ. Και σε σένα. Σε σένα. Σε σένα.
Δεν θα με ξαναδείς. Ποτέ. Ποτέ. Ποτέ.
Όπως δε με αντίκρυσες ποτέ.

Να μου φιλάς τις καραβόστρατές σου. Τις νότες. Τη θάλασσα.

read more “7 . 2 . 200?”

Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ

Διαβάζω '' η Ανατομία της Μελαγχολίας'' του Ρόμπερτ Μπέρτον και μάλλον αποφασίζω στα 27 μου φεγγάρια να γκρεμίσω ερωτήματα. Κάπως ν'αποσυνθέσω τα μελαγχολικά γρανάζια τούτου του κόσμου.Του δικού μου κόσμου. Δεν τα γκρεμίζω, τα αποδέχομαι. Την ανατομία τους όμως δεν την παραδίδω σε άλλους.

Σαν αγαπώ το βιβλίο που αγγαλιάζουν οι παλάμες μου, το σκαλίζω με τις μέρες. Αργά , νωχελικά. Όπως εσένα ένα χρόνο τώρα.

read more “Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ”

ΣΕ ΘΥΜΩΝΩ.....ΩΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ.

Νεύρα. Σαν σπασμένα καλώδια. Και σπινθήρες πάνω σε μέταλλα. Νεύρα πολλά. Κι ας είχα μέρες ηλιόλουστες στο θυμικό μου κρυμμένες όλο τούτο τον καιρό, κι ας έκρυβε μια γαλήνη το βλέμα μου, έτσι χωρίς λόγο, τα περασμένα βράδια. Με τσάκισαν οι αλήτες. Το παράδοξο στους ανθρώπους και η αγένεια τραβάει μαλακία. Τη δική τους μαλακία την πληρώνουν τα ''σύννεφα''. Τη δική μου τη πληρώνει η ψυχή μου. Δε βαριέσαι. -'' Όχι δε βαριέμαι'', ''πρώτα θα σας σταυρώσω και μετά θ' αποχωρήσω''. Άρχισα να κουβεντιάζω μονάχη μου, πάει να πει πως μου στρίβει.

Μια ζωή οπλαρχηγός, ρε φίλε. Μια ζωή ορθόσωμος στις βίγλες, με ματωμένα γόνατα και φωνή βραχνή από τις διατάξεις. Και στις οπλές μου λουλούδια. Μα δε μου πάει να λακίσω, γι'αυτό λουφάζουν κάθε τόσο όσοι του λόγου τους θωρούνται δυνατοί. Σιχτίρ κι ο σπόρος που με σπειρε. Σερνικοθήλυκος, αγύριστο κεφάλι. Ξεγελά κι η γαμημένη η εμφάνιση, που να φανταζόσουνα...πως να έλαμπε η αστραπή στη κεφαλή σου, σαν έσκυβες να με φιλήσεις πως θα παίζαμε μπουνιές στα χώματα;;! Πουθενά συγκεκριμένα η πρότερη εικόνα, απλά έτσι νιώθω. Πας να μου χαιδέψεις το στήθος κι εγώ θέλω να πηδηχτούμε δίχως φιλιά και αηδίες, γρήγορα, ανώδυνα. Δεν είμαι σκληρή. Αθεράπευτα ρομαντική...σα να λέμε απελπισία στα χρόνια της χολερας. Κι όταν ο καιρός σταυρώσει το ένα σου πρόσωπο, εσύ γυρνάς το άλλο το σκληρό και χαραγμένο. Του χειμώνα. Το σκαμμένο, εκείνο τ'αντρείκιο ντε. Ετούτο φόρεσα, λοιπόν μαζί με τον οίκτο μου. Για τα σκυλιά, τους ημιμαθείς, τ'απελατίκια των βαρβάρων που έσυραν να με φοβερίσουν. Μόνο που ξέμεινε απο συνήθεια, φόβο. Δεν έχω άλλο να σου χαρίσω, ούτε χαμόγελα κορίτσίστικα. Έχω και τούτη τη γραφή, που στέκει σα χαμομηλάκι του χειμώνα. Μα δε βαριέσαι, ποιος λογαριάζει γράμματα σε χρόνους αριθμημένους....

Ήθελα να σου ζωγραφίσω μια εξομολόγηση, ερωτική. Τί τις έχω τις μπογιές τα δάκρυα!!!!

Μα δεν θα τη διαβάσεις, δεν θα τη διαβάσεις.

Ανοίγω το παράθυρο, ουρανός. Κλείνω τα μάτια θαρρώντας ΄πως σαλεύουν αστέρια στα πόδια μου. Ευχή, φωνάζω, ευχή.

- Ας ήταν και να διάβαζες τα γράμματά μου. Ας ήταν και να έστεργες τις εξομολογήσεις μου.

υ.γ Αλήθεια, με διαβάζεις καθόλου; Πες μου ψέμματα τυλιγμένα σε χίμαιρες..

read more “ΣΕ ΘΥΜΩΝΩ.....ΩΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ.”

S.O.S PALESTINE

''Κύριε, δώστε μου ένα υπνωτικό
να κοιμηθεί λίγο η έρημος έξω.''

Κ. Δημουλά

Πιάνω εικόνες και τις σωφυλλιάζω
μεσα στα δυο μου χέρια. Παλιές φωτογραφίες
που τις γέρνω
πάνω στο φως όπως οι πεταλούδες γέρνουν
το θυμό τους στο σκοτάδι.
Σκοτάδι, και το δωμάτιο γέμισε θάνατο.
Και συνηθίζουν τα μάτια στο σκοτάδι. Συνηθίζουν
τα μάτια στο θάνατο. Τόσο που ένα ακέφαλο σώμα
κλειδώνει σα γλυπτό στη μνήμη,
τόσο που τα χαρακωμένα χέρια καρπίζουν μάρμαρο.
Το αίμα χώμα όμως δεν γίνεται , τα δάκρυα
δεν βρέχουν ανεμώνες. Μονάχα ερπύστριες
και λαβωμένα μάγουλα.
Πιάνω αστέρια στο διάβα της νύχτας, απόψε.
Στέλνω θυμό
στους αμπελώνες της κόλασης που ονομάζουν
οι άνθρωποι κρεματόρια της μνήμης
κι αφήνω τη σιωπή κίβδηλη να στέκει. Τη σιωπή μου
με τη δική σας ενοχή να στερεώνουν
τις φτερούγες τους πάνω στα σύρματα της ευλογίας
ενός Θεού
που δεν χρεώθηκε Δικαιοσύνη.



υ.γΚαίγονται τα προσωπεία πάνω στο κόλπωμα του ήλιου
και μείνανε τα πρόσωπα σα νεκροκεφαλές
ν'αγιάζουν την Ανατολή της μέρας.

read more “S.O.S PALESTINE”