'' Πού είσαι;
Κάτι πικραίνει πιο πολύ κι απ' τ'ονομά τους
τις πικροδάφνες
Πού είσαι;
Αλλά εδώ δεν ήρθαμε ποτέ.
Ο λόφος δεν σε ξέρει.
Λοιπόν σώζομαι από συσχετίσεις.
Κι έτσι μπορώ να σταθώ
στο ύψος μιας ρεμβαστικής ουδετερότητας
για ν'απολαύσω ανενόχλητα
αυτό το κάθαρμα τη δύση .''
Κική Δημουλά
Δεν είχα τίποτε να σού δώσω. Άφησα τη ζωή μου να πιστεύει στη γύμνια. Δεν είχα τίποτε να σού δώσω, μονάχα τις μωβ βιολέτες, δυο βρεγμένα τσιγάρα απο τα χείλη μου και μια βροχή που θέριζε το χώμα. Τί με κοιτάς; Ξέχασα να κεντήσω δυο γαρίφαλλα στο μαξιλάρι της ζωής, ένα για σένα, ένα για μένα. Δεν άφησα να θυμάμαι, λοιπόν.
Αλήθεια, δεν είχα τίποτε να σού δώσω. Σε έχω φιλήσει αμέτρητα φεγγάρια πάνω στη νύχτα, έχω κοιμηθεί το σώμα σου σε όλες τις κλίνες, έχω ιδρώσει τα σεντόνια της ψυχής σου με τα δάχτυλά μου. Ξέρω κάθε σπιθαμή του κορμιού σου. Ξέρω κάθε τριγμό της ανάσας σου, την αλφάβητο πάνω στα βογκητά σου. Δεν είχα τίποτε να σού δώσω. Μονάχα τις μωβ βιολέτες , κι ένα σπάγγο σα φιδάκι να πνίγει την πεθυμιά τους. Στιγμές προσμονής βρέχουν τη θύμηση, ατελείωτες σαν χειμωνιάτικες νύχτες , στέκουν στη σκέψη φανοστάτες. Κι έπειτα; Πόσα βαστάει μία σκέψη μες τα πηγάδια της μνήμης; Δίχως λόγια, χάδια αργαδυνά, πού να χωρέσει τόση σιωπή , μού λες; Την άντεξα, την τύλιξα σε ήχους, τής έδωσα όνομα, την έκανα φιγούρα, κι έπειτα την έντυσα , Εσύ. Την έκαμα μια λέξη ''απουσία'' , έδωσα και μυρωδιά -τα μαλλιά σου, φιλί -τα χείλη σου. Έχω δει τη σκιά σου πάνω στον τοίχο, δίπλα στο κρεβάτι , τα χέρια σου σαν παλεύουν πάνω μου θυμωμένα να κεντήσουν σημάδια. Κι όμως δεν είχα τίποτε άλλο να σού δώσω. Δεν άφησες να έχω.
Δεν κρεμάστηκε ποτέ απ'το λαιμό σου το '' έλα κοντά μου...'' . Λένε, πως κάποιες λέξεις μένουν αδέσποτα σκυλιά που αλυχτάνε κάτι νύχτες με φεγγάρι, σαν και τούτη.
read more “
”
Posts
.jpg)
.jpg)
.jpg)
