ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Πού να σε κρύψω γιόκα μου
να μη σε φτάνουν οι κακοί
σε ποιο νησί του ωκεανού
σε πια κορφή ερημική.

Δε θα σε μάθω να μιλάς
και τ' άδικο φωνάξεις
ξέρω πως θα χεις την καρδιά
τόσο καλή τόσο γλυκή
που μες τα βρόχια της οργής
ταχειά, ταχειά θε να σπαράξεις.

Συ θα'χεις μάτια γαλανά
θα 'χεις κορμάκι τρυφερό
θα σε φυλάω από ματιά κακή
και από κακό καιρό

Από το πρώτο ξάφνιασμα
της ξυπνημένης νιότης
δεν είσαι συ για μάχητες
δεν είσαι συ για το σταυρό
εσύ νοικοκερόπουλο
όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης

Κι αν κάποτε τα φρένα σου
το δίκιο φως της αστραπής
κι αν η αλήθεια σου ζητήσουνε
παιδάκι μου να μην τα πεις

Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν
το φως να το σηκώσουν
δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή
απ' την αλήθεια της σιωπής
χίλιες φορές να γεννηθείς
τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν

Στίχοι: Κώστας Βάρναλης
Μουσική: Λουκάς Θάνου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
Άλλες ερμηνείες: Γιάννης Χαρούλης




Υ.γ Στον άνθρωπο που μού το'μαθε . Σε κείνη που θρηνεί για το χαμό της ζωής της. Κι έτσι 3 μήνες θα'ναι που λέω, πως δεν υπάρχει θεός που ν'αγροικάει ανθρώπους. Πέρα απο δάκρυα, τη δύναμή μου, αγάπη μου. Κουράγιο. Έτσι όπως μάθαμε πάνω σε τουτα τα χώματα να κάνουμε.

Τίποτα δεν χάνεται έτσι εύκολα. Ίσως κι ο θάνατος αγάπη να'ναι..ίσως.

read more “ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ”

Στο σπίτι με τα πεύκα κι έναν πλάτανο στο περιαύλι, κάποιος απλώνει στη σιγή μαντήλια ποτισμένα με νότες. Θυμίζει το χρώμα, εσένα. Ελπίζω, η Μούσα να επέστρεψε κι απόψε να χαιδεύουν τα χείλη σου μια φυσαρμόνικα. Χαλάλι της. Εγώ πάντως ''αίρω τα δεσμά '' .

Φτου ξελευθερία, μικρέ μου.

Υ.γ Κι όμως εκείνο το βράδυ κέντησε η νύχτα τις λέξεις επάνω της. Χατζιδάκης...'' κι η πρώτη σταγόνα της βροχής...'' Θυμάσαι;

read more “ ”

Όνομα: Μαρία Νεφέλη

Επάγγελμα: Απο σήμερα ...προς αναζήτηση στέγης . Απο αύριο ... προς αναζήτηση Μούσας.

Φύση: Αυτοκαταστροφική.

Στόχος: Να τον ξεπεράσω.

Χρώμα ματιών: Τα ταξίδια μου.

Χρώμα φιλιών: Πότε αντίκρυσες ηλιοβασίλεμα;

Θέλω να κρατάς στα χέρια σου...: Κόκκινο γαρίφαλλο

Αγαπημένη φράση: Φεύγω. Εσύ;

Αγαπημένο μυστικό: Η ζωή μου.

read more “ ”

Σε φιλώ

Να'ξερες πόσες σκέψεις ανθιβάνει ο νους μου ετούτες τις μέρες. Και πόσα ''πρέπει'' αφήνει παράμερα . Στιγμές γιορτής και νίκης ανάμεσα στον άνθρωπο και μένα, στιγμές που ξετρέχουν λίγη απο τη φωτεινότητα που σφαλούν τα μάτια σου κάθε που σ'ανταμώνουν οι σκέψεις. Δεν ανθούνε πάνω σε τούτα τα χώματα ροδώνες. Μονάχα σφάκες λαχτίζουν στις όχθες των ανθρώπων κι άλλο απο κείνο τον χυμό που΄φυλάνε στα κορμιά τους.
Λεπτό μήτε για να ξαποστάσω κι ένα ταξίδι ξεφυλλίζει η μνήμη. Μαζί σου ή χώρια. Τα ταξίδια τα σκάβω μόνη μου, καρδιά μου. Κι είναι τόση η δύναμη που δεν χωράει πλιο στις αγγάλες κανενός. Μηδέ στον κόσμο των ζωντανών. Νεκροί οι άνθρωποι για μένα, σού λέω. Δεν είναι πόνος ούτε και κείνη η πίκρα που βάνεις με το μυαλό σου . Φωτιά είναι κι άστην να καίει γιατί τούτη ζεσταίνει τη ψύχή μου και κάνει με να ζώ και ν'ανασαίνω.

Το πιο λευκό χρώμα της σκέψης μου. Εσύ...Στο καλό.

read more “Σε φιλώ”