ΛΕΞΕΙΣ

Παραχαράκτες της αθωότητας, οι λέξεις.
Μ'ενα γενναίο τίμημα αρθρώσαμε τον πρώτο μας λόγο,
της εξορίας μας απο τους κήπους
των συλλαβισμών της αθωότητας.
Κι αναμεριάσαμε τους πλαταγισμούς ,
τους φθόγγους
που ακόνιζαν τη λεπίδα του Έρωτα ,
τη σιωπή
που γύρευε να σκορπίσει αναθέμματα,
τα χέρια
που βόλευαν να ξεκορμίζουν απο τα σώματα,
τους λυγμούς
κι εκείνα τα φωνήεντα
σαν χτύποι εσπερινής καμπάνας
πάνω στους λόφους.
Παραχαράκτες της αθωότητας οι λέξεις.
Την αύριο της εξορίας μας,
κερδοσκοπήσαν οι σελίδες και οι ήχοι.
Κι ανοίξαμε αλφαβητάρια,
στραμμένα προς τους ουρανούς να γεμίζουν άστρα.
Έπειτα, γύραμε το κοντύλι στο χαρτί,
και σπείραμε τ'άστρα στο χώμα.
Εμείς οι εξόριστοι
οι γεωργοί των λέξεων,
οι σαράφηδες των αστερισμών και της ελπίδας.
Παραχαράκτες της αθωότητας
τα γραφήματα που θυμίζουνε Σκέψη.

''Οι λέξεις αγωνιούν, ασπαίρουν
πέφτουν σα νόμισμα πάνω στο χάρτι
αφήνοντας τον ήχο του τυχαίου.''