Μεσημεράκι πάνω σε δρόμο του Χαλανδρίου τρέχω να προλάβω την καθυστέρησή μου, και δυο ραντεβού που τα φτάνω μονάχα με ελιγμούς. Με τα πόδια εγώ , το αυτοκίνητο περιμένει στο επόμενο τετράγωνο, να μια λακκούβα με το συμπάθειο μπροστά μου, θες η μυωπία, θες ο έρωτας, η μπότα απο δεκάποντη γίνεται επίπεδη σαγιονάρα και το τακούνι κάπου ανάμεσα στα χόρτα.
Επιπλέω κυριολεκτικά ανάμεσα σε ΄θάλασσες εγκεφαλικών, αφού κραυγή δεν έβγαινε απο το στόμα μου. Στα δεξιά μου ένας μουστακαλής Έλληνας εξηντάρης μ'ένα σφυράκι στο χέρι ανασκαλεύει ένα αμάξι του 80, με κοιτάει σα χάνος και προτού προλάβω να το βάλω στα πόδια έρπωντας( το ένα πόδι έχασκε στους δέκα πόντους και το άλλο σερνόταν) με γραπώνει απο το χέρι. « Πουθενά δεν θα πας...βγάλε το παπούτσι» Σηκώνει ο άτιμος απειλητικά το σφυράκι, ξυπολιάζομαι μες το δρόμο κι εκείνος μένει να καρφώνει το τακούνι σα τσαγκάρης στο γόνατο. Μου σκάει ένα χαμόγελο, φοράω
το ξεχαρβαλωμένο υπόδημα, του αφήνω ένα φιλί στο μάγουλο και φεύγω με καινούρια μπότα.
Γι'αυτό τον αγαπάω τούτον τον τόπο, γιατί αφήνει πάντα ένα σφυράκι στις γωνιές του να μερεμετίζει τις πληγές μου.
Posts
.jpg)
.jpg)
.jpg)
