E Λ Α

read more “E Λ Α”

Nομίζω πως κοιμήθηκα περισσότερα τρένα στη ζωή, παρα ανθρώπους. Τα δικά μου βαγόνια, στάθηκαν τα πιο αλλόκοτα, λες και τις ώρες που συχνάζω στα σωθικά τους βρέχει ο Θεός περίεργα στοιχήματα. Τα ''ξωτικά της μέρας'', ψιθυρίζω, περιπαίζω τις εικόνες, δίνω σχήμα στα πλάσματα κι εκείνα ξεφτίζουν με το νύχι τους λίγο τη φαντασία. Τα μυρίζω όπως η μάνα το βλαστό της, όπως το θρέμμα το μητρικό το στήθος, πέφτω επάνω τους με γδούπο. Τρελοί πραματευτάδες, ζωγράφοι, ποιητάδες, πορνογράφοι και ειδωλολάτρες, κοιμωμένες ξεχασμένες πριγκηποπούλες, στο διπλανό κάθισμα, να ξεχνάνε την ανάσα τους στον ώμο μου. Αρπάζω τότε ένα δίχτυ- σαν τις ''πλεξούδες'' του ''Γέροντα '' στ'ανοιχτά του πελάγους- ανάβω τσιγαράκι- κατα φαντασίαν - και θυμωνιάζω λόγια. Σταχυα λόγια, λυγμούς και περιπαίγματα. Μάτια, πονεμένα, μάτια ξενυχτησμένα, θυμό , οικτο, λαχτάρα.

Στιγμές που χάνω τον εαυτό μου, σαν σήμερα, να γίνομαι όλα όσα μισώ να θωρώ στις στέπες των ανθρώπων. Ανοιχτό παράθυρο, θέση με θέα στο διάβα του τρένου, να βλέπω πάντα τα φώτα των δρόμων να ξαπλώνουν στο στήθος μου, τίς ρυτίδες προσώπων ξεχασμένων απο το χρόνο στις αποβάθρες, στο τζάμι να ζωγραφίζω με το δάχτυλο εσένα. Πάντα εσένα. Παράθυρο ανοιχτό, λέω. Βρόχη - ρανίδες γυαλιού χαράζουν το μέτωπό μου, τις σελίδες του βιβλίου που στα χέρια ακουμπώ. Σηκώνομαι βιαστικά και σφραγγίζω το παράθυρο. Σηκώνομαι βιαστικά και σφραγγίζω το παράθυρο. Δεν είμαι εγώ, τότε ποιός; Ανόητοι άνθρωποι έτσι σαν κλείνουν το παράθυρο στη Ζωή.

Γράψε μου πως δεν θα γίνεις ποτέ σαν κι εκείνους. Να θυμάσαι το παράθυρο το Ανοιχτό.

υ.γ Θα γεράσω μαζί σου ''μικρή και τριανταφυλλένια''...Θα περιμένω απο σένα να μού πεις πότε το παράθυρο να κλείσω. Στη νύχτα για στο φως.

Καληνύχτα.

read more “ ”

« Αν είσαι πολεμιστής, μη λυπάσαι, δεν είναι στη περιοχή του χρέους σου η συμπόνια. Σκότωνε τον οχτρό ανήλεα. Μέσα από το σώμα του οχτρού άκου το Θεό να φωνάζει:« Σκότωσε το σώμα τούτο, μ'εμποδίζει . σκότωσέ το να περάσω! »


«Αν είσαι σοφός, πολέμα στο κρανίο, σκότωνε τις ιδέες, δημιούργησε καινούριες. Ο Θεός κρύβεται μέσα σε κάθε ιδέα όπως μέσα σε σάρκα. Σύντριψε την ιδέα, λευτερωσέ τον! Δώσε του μια άλλη ιδέα, πιο απλόχωρη, να κατοικήσει.»


«Αν είσαι γυναίκα, αγάπα. Διάλεξε, ανάμεσα απ'όλους τους άντρες, με σκληρότητα, τον πατέρα των παιδιών σου. Δε διαλέγεις εσύ. διαλέγει ο άναρχος, ακατάλυτος, ανήλεος μέσα σου αρσενικός θεός. Τέλεψε όλο σου το χρέος, το γιομάτο πίκρα, έρωτα κι αντρεία. Δώσε όλο σου το κορμί, το γιομάτο αίμα και γάλα.»

Ν. Καζ.
Και τώρα που τέλεψαν τα παραγάδια, τ'αλήτικα ιχνογραφήματα στους τοίχους, τί είμαι;
Ένας κήπος η ζωή μου δίχως φράχτες και μυρωδάτα σύνορα. Θαρρώ πως τα δικά του λουλούδια, ήταν κάποτε δάκρυα, και μια νύχτα σκόρπισαν απο τα μάτια τ'ουρανού. Στον κήπο μου. Εκεί που τα χέρια σου ήρθαν και ράγισαν το χώμα, λιθοβόλησαν την ψυχή μου με την πετριά της ελπίδας.
Βρέχει στον κήπο μου τούτες τις μέρες. Βρέχει ροδι και στάρι, εκείνα που ξεχνώ, όσα θυμάμαι, κι εκείνο το ''Θέλω'' αποξεχάστηκε πάνω στις φτερούγες της επιθυμίας. Ξέρω,δεν κόβω λουλούδια, ανθισμένα δάκρυα, αγαπάνθους, ανεμώνες, αμάρανθους ζουμπούλια. Έκείνη η λέξη''επιλέγω'' ξάφνου έβγαλε αγκάθια. Η επιλογή ''σκίζει'' τα δάχτυλα που την άγγιξαν.


υ.γ Πάμε να φύγουμε μακριά απο δω...Δεν τους αντέχω τους ανθρώπους, σίγουρα ούτε αυτοί εμένα.

Τα λέμε...στο Νόστο.

read more “ ”