Κρατώ πάντα ένα κυκλάμινο στη σκέψη μου για σένα . Μια μικρή δροσοσταλιά στη νεροποντή της μέρας κυλάς στο πρόσωπό μου . Κι αν είχα τη δύναμη να σε φυλάξω . Ώ, αν είχα τη δύναμη να σε βαστούν οι χούφτες μου μές τ' ακροδάχτυλά τους θ' αλάργευες τη δίψα του κορμιού μου . Πάνω στις γραμμές της απαλάμης μου εσύ , τους ροδαμούς της ζωής , τον ξυπνημό του έρωτα. Το διακαμό του θανάτου να γεννά η μορφή σου .
Να σού μιλάω , να σου μιλάω , αφησέ με .
Να σε μεθάω . Με καρπούς και γιούλια εσπερινού . Με ταξιδιάρικα πουλιά
το διάβα σου να διαφεντεύω κι έναν αποβροχάρη ήλιο να κεντάω στα μαλλιά σου , άφησέ με .
Ξέρω , ξέρω πώς ζητάω πολλά .
[Θάλασσά μου εσύ , το κορμί σου σαν θυσιάζεις στους κήπους της βροχής , μη λησμονήσεις τη νοτισμένη ανάσα μου .] ''Είμαι εγώ που σού μιλάω ...''
Άλλη φωνή δεν έσωσα να υψώσω . Άλλη κραυγή δεν θέριεψαν τα σωθικά μου .
..............................................
Κρυφά στις στέπες της νύχτας, η πιο γλυκειά αναπνοή , έσύ .
Ένα σημάδι πάνω απ' τις στέγες των ανθρώπων, μινοειδής, αμφίκυρτη εσύ.
Το χαμόγελό σου. Να ραγίζει ό, τι αγαπώ . Να σωριάζει τις νύχτες μου .
Τελικά, είσαι το πιο λευκό χρώμα της σκέψης μου ...ένα τραγούδι που πάντα τρόμαζα να γράψω .
Υ.Γ .......................
Posts
.jpg)
.jpg)
.jpg)
