'' ΠΕΡΙ ΒΡΟΧΗΣ''

'' Η βροχή επικυρώνει τα αισθήματά μου. Μερικοί έρωτες δεν την άντεξαν. τα ασταθή χρώματά τους ξεπλύθηκαν. Μερικές φορές η βροχή μού επιτρέπει να είμαι ερωτευμένος δίχως αντικείμενο...η βροχή έχει μιά μαντική ικανότητα, αναγγέλλει τη γυναίκα πού θα αγαπήσω, έτσι όπως ο νοτιοανατολικός άνεμος στην Αργεντινή προβλέπει τον ερχομό μιας καταιγίδας..

Η βροχή πέφτει έτσι καθώς πέφτουμε στα δίχτυα του έρωτα: αψηφώντας τις προγνώσεις.''

΄' Μαρτέν Παζ , ΠΕΡΙ ΒΡΟΧΗΣ''

Να μιλήσουμε για βροχή λοιπόν. Ή μήπως για ανοιχτούς ουρανούς και μουσκεμμένο χώμα; ''Κάθομαι εδώ και κάθομαι'', πού λέει η Δημουλά, κι άλλο δεν έχω παρά να χλευάζω τους ήχους μιας βροχής πού απόψε λίγωσε το χώμα. Τόσοι ήχοι κρεμασμένοι στα κάγκελα, στους κήπους, στα κεραμμίδια, στα καπέλα των ανθρώπων. Ο Μαρτέν Παζ λέει πως οι άνθρωποι δεν φορούν πια καπέλα. Ψέμμα, ποιητή μου. Τώρα πού τα φορούν ξεχνούν μονάχα να τα βγάλουν και κάπου κάπου σκεπάζουν τα μάτια και τ'αφτιά τους, ενώ άλλες πάλι φορές τα τραβούν με μία κίνηση νωχελικού δέους μπροστά στις ρεκλάμες τους. Αστεία ανθρωπάκια!

Κοίταζα σήμερα πώς έτρεχαν φοβισμένοι κάτω απο τα υπόστεγα. Κυρίες με μιζανπλί, κύριοι με κοστούμι armani , παιδιά με τσαλακωμένα τα χέρια τους μες τις παλάμες των μεγάλων. Άδειανοί οι δρόμοι, αδειανές και οι ψυχές κι ένας φόβος , ποιητή μου, να αιωρείται πάνω απο τη πόλη, κάτω απο τα σύννεφα. Σού είπα πόσο λατρεύω τη βροχή; Δεν έχω παράπονο. Πάνε μήνες τώρα που όλα τα ρούχα μου έχουν κρατήσει και κάποια σταγόνα της πάνω τους κι εκείνα τα μποτάκια πού λέω πώς είν τ'αγαπημένα , μυρίζουν σού λέω βροχή.

Βαστούν μια καταιγίδα μοναξιάς οι δρόμοι για μένα. Ένα φευγιό πού μπορείς να το δικαιολογείς καθε μέρα. Ναι, ψάχνω για δικαιολογίες και βρόχινες μέρες. Τί είπες ποιητά μου; '' Η βροχή είναι το καταφύγιο των απροσάρμοστων''...

Ήξερες πώς τα δάκρυα δεν φαίνονται στη βροχή; Μόνο πού να, κείνα λένε πώς έχουν την αλμύρα στη δορά τους ενώ οι σταγόνες κουβαλούν μια γλύκα. Μονάχα σαν κάποιος γευτεί τους καρπούς απο τα μάτια σου τούτη την ώρα, θα καταλάβει τη διαφορά. ''Ανόητη, ποιός θα σκύψει να φιλήσει τα μάγουλά σου κάτω απο μια νεροποντή;'' Έλεγα μήπως...θα μπορούσε.

''Κάθομαι εδώ και βρέχομαι'', δίχως κρυμμένους ήλιους μέσα στις χούφτες μου. Ανόητες ηλιαχτίδες και άνθρωποι σαν μιλάνε για δαύτες. Παλεύεις για στηρίγματα; Παλεύω για σκοτάδια μές τα σκοτάδια, για βροχές μες τις βροχές , για έρωτα μες τις σχισμάδες των δέντρων εκεί πού μνέσκουν οι φωλιές των πουλιών.Θέλω να γράφω, να γράφω ώς να πληγώσει το μολύβι τις παλάμες μου'' ως το ποτέ πιά, ώς το πού πεθαίνουν''.

read more “'' ΠΕΡΙ ΒΡΟΧΗΣ''”

Ο ΜΥΘΟΣ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΗΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΥΣ

Όλοι τούτοι οι κύριοι βρίσκονταν μέσα
όταν εκείνη μπήκε ολόγδυτη,
εκείνοι είχαν πιεί κι άρχισαν να τη φτύνουν,
εκείνη δε καταλάβαινε τίποτα, μόλις βγαλμένη απ'το ποτάμι:
ήταν μια Σειρήνα πού'χε χάσει το δρόμο,
οι βρισιές κυλούσαν πάνω στη λεία σάρκα της,
η προστυχιά σκέπαζε το χρυσό της στήθος,
εκείνη δεν ήξερε να κλαίει, γι'αυτό δεν έκλαιγε,
δεν ήξερε να ντύνεται, γι'αυτό δεν ήταν ντυμένη,
τη στιγματίσανε με τσιγάρα και αναμμένα φελλά
και γελούσαν μέχρι που κυλίστηκαν στην ταβέρνα χάμω
απ'τα γέλια,
εκείνη δεν μιλούσε γιατί δεν ήξερε να μιλάει,
τα μάτια της είχαν χρώμα έρωτα μακρινού,
τα μπράτσα της ήταν χτισμένα από δίδυμα τοπάζια,
τα χείλη της σκιστά στο φώς του κοραλλιού
κι ευθύς από τη θύρα τούτη βγήκε
και μόλις μπήκε στο ποτάμι, έγινε κατακάθαρη,
έλαμψε σαν άσπρη πέτρα στη βροχή
και δίχως να κοιτάξει πίσω κολύμπησε ξανά,
κολύμπησε ως το ποτέ πια, ως το πού πεθαίνουν.

Π. Νερούδα

read more “Ο ΜΥΘΟΣ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΗΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΥΣ”