ΑΠΟΓΙΟΜΑ ΣΚΕΨΗΣ

« Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
μέρες ολόκληρες σε
κοίταζα στα μάτια
και δε σε γνώριζα μήτε με
γνώριζες. »







Γ. Σεφέρης

Απόγιομα σκέψης και πάλι συλλαβίζω. Δίχως λέξεις
δεν διαβαίνεις
την άβυσσο, μήτε με φοβισμένες στράτες και λαχτίσματα
ντροπής. Να μιλήσω για
έρωτες για θάνατο και κείνα τα μπλάβα τα σύννεφα που
στέργουν τις νύχτες μου; Να μιλήσω για σιωπή και
κείνα τα πολύχρωμα
κεντήματα
που απλώνει καθε τόσο η μορφή σου στον ύπνο
μου; Για σεφέρια
απορριγμένα στο
χαρτί σαν τσακισμένοι πολεμηστάδες στων
βράχων την απόγνωση.Απόγιομα σκέψης και πάλι
συλλαβίζω. Με ένα βήμα
που μονάχα εσύ
γνωρίζεις.
'' Ξεκίνησα
ένα
πρωινό /κάτω απο
διάφανο ουρανό/με ρυθμικό το βήμα. Άλλαξε χρώμα ο ουρανός/ο
ορίζοντας πιο
κοντινός/Το βήμα τί ωφελούσε;/Τώρα δὲν ἔχω κάπου πιὰ/νὰ
στρέψω τὴ
θολὴ
ματιά.Τίποτε δὲν προσμένω./'' Να
γέρνει πάνω στους ανθρώπους , όπως
οι σκιές των δέντρων
γυρεύουν
ν'ἀκουμπήσουν τα χώματα ύστερα αποσώνουν
τον ίσκιο τους πάνω
στο θάμπος της
νύχτας. Τόσες οι νύχτες , θα'λεγες
πως φτάνουν να στερέψουν τη σκέψη. Μα δεν
σώνεται έτσι η σαγίτα της ελπίδας,
λέω. Μήτε η προσμονή ξοδεύει την απελπισία
της πίσω απο πρεβάζια κι
αμπαρωμένα πορτόφυλλα. Μου
λείπουν οι άνθρωποι
όπως στο πεινασμένο ζώο θερίζει τη σκέψη η γέψη της ΄σαρκας,
μα τούτα δεν
είναι λόγια εύκολα που αναρριγούν απο τα σωθικά σου. Μου λείπουν οι
άνθρωποι, που δεν γνώρισα. Εκείνοι που αρνήθηκα να πλησιάσω, κι άλλοι απο
εκείνους μπερδέυτηκαν στα δίχτυα της ζωής μου. Μού λείπουν τα καθάρια
βλέμματα , το λαγγεμένο πρόσωπο, οι φουρκισμένες σκέψεις που
απλώνουν τα λογάρια τους σε ξεχασμένα βράδια. Οι συντροφιές εκείνες που
ξεφτίζουν με το νύχι τους τη γνώση. Με φωνές, ουρλιαχτά και σκυλέματα.

Απόγιομα σκέψης... πως έχω ξεχάσει την ελευθερία μου σε κάποιο
μπαλκόνι να
παφλάζει σα θυμωμένο κύμα, να ξανεμίζει την κόμη της ειρωνικά
σε συντρόφους κι
ερωτικά καλέσματα. Πως έχω αφήσει να λαχταρίζει ένας
φόβος-ορκισμένος εχθρός-
μήπως ζυγώσει κανείς τη λεφτεριά μου. Μήπως λαβώσει
κάποιος την Ελπίδα. Φόβος ή
Πεθυμιά; Δεν μπλέκω τα δάχτυλά μου στην
απόγνωση.

υ.γ Οι άνθρωποι γεννιούνται Ελεύθερα
ερωτευμένοι. Και
πεθαίνουν δέσμια ερειπωμένοι. Γεννιόμαστε μονάχοι,
πεθαίνουμε μονάχοι. Σαν θες
έλα να το σκεφτούμε μια στάλα. Τούτο με βαστάει
τη ζωή να σκλαβώνω με τα
δικά μου χέρια και να με σκιάζουν τα δικά σου.