ΑΛΗΘΕΙΑ ( ΜΕΡΟΣ 1ο)

Κάθησα, γιατί τρέμανε τα πόδια μου. Πώς να σταθώ όρθια ; Ούτε καν την τύχη δεν μπόρεσα να προυπαντήσω έτσι όπως της έπρεπε. Τρέμανε τα πόδια μου. Είπα να γελάσω δυνατά, να με ακούσουν οι τοίχοι, να με ακούσει ο κόσμος, να με ακούσει το παρελθόν. Ποιός μου κάνει πλάκα; Ποιός ξεκαρδίζεται στα γέλια; Εγώ δεν γελάω. Εγώ ερημοδικάζομαι. Κι ούτε να κλάψω μπορώ. Κι ο φόβος δεν ταιριάζει στον ένοχο. Σκατά τα'χω κάνει. Όπως μονάχα τα παιδιά ξέρουν να τυλίγουν κουβάρι τα γεγονότα με τα καμώματά τους, μονάχα που στο τέλος πάντα κάποια νεράιδα παραμονεύει στο διάβα τους γυρέυοντας να τα λυτρώσει. Δεν είμαι παιδί. Οι νεράιδες ξεφυλλίζουν ξένα παιδικά μάτια. Και τα δικά μου, τα δικά μου τα κυκλώνουν δαίμονες.
Πάντα κατάστρωνα στο μυαλό μου υπερβάσεις και στα λόγια μου τυλιγμένα ακατόρθωτα κατορθώματα για τους ανθρώπους. Για τους άλλους. Κι ήρθαν οι καιροί να γυρέψουν αποδείξεις. Aπο μένα. Καλά να τα πάθεις, λοιπόν, της θεωρίας υπεράνθρωπε. Στην εφερε η ζωή γιατί της πούλαγες παραμύθια. Κι έλεγες πως θα βαυκαλίσεις την Αρχοντειά της με ξόρκια και βασκανείες λόγων.
Πές της την αλήθεια τώρα, έτσι για να γνωριστούμε καλύτερα.

- Με λένε Μαρία- Νεφέλη και είμαι μια μεγάλη ψεύτρα.