ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ (ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ)

Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω



χωρίς ν’ αγγίζω μια σκιά απ’ το βήμα σου


χωρίς – πόσο γυμνός ακόμα θα’ θελες να μείνω;


Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.

Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματα μου


όταν ανασκευάζω το χαμόγελο σου


όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα


μην με πιστεύεις – κι όμως σου λέω την αλήθεια.


Δεν την αντέχω αυτή τη μάταιη ελπίδα


να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη


μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.






υ.γ ατυχώς...αναπολήσαμε ερώτων αποτσίγαρα. Καλησπέρα!

read more “ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ (ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ)”

ΕΥΤΥΧΙΑ

''Απόψε, λέξεις και προκείμενα, να περιγράψω την ευτυχία,
να τη γεμίσω συρματοπλέγματα κι υποταγές.
 Ευτυχία, όπως λέμε σήμερα. Όπως λέμε Χθες.''

Χαραμίζω τη λέξη στην οθόνη του υπολογιστή, πατάω τις αναζητήσεις, με απεγνωσμένα βήματα ξεφυλλίζω τις ‘’ ευτυχίες ’’. Εγκυκλοπαιδικά ορίσματα, εξισώσεις και μετρήσεις αλγοριθμικών ευτυχισμένων στιγμών, βαθμολογίες, βικιφθέγματα και ιστοσελίδες τιτλοφορημένες ‘’ΕΥΤΥΧΙΑ’’. Ουκ εν τω Πολλώ το ευ, ουρλιάζει η συνείδηση του αναγνώστη. Ένας διαδικτυακός κόσμος απλωμένος κατάχαμα στις σελίδες μου φανερώνει τον χρησμό της . ‘« Σε κάθε εποχή θεωρήθηκε ως αυταπάτη, δελεαρ, άπιαστο όνειρο, ψευδαίσθηση, ακόμα και σύμπτωμα τρέλας. Σύμφωνα με το λεξικό της Νέας ελληνικής Γλώσσας του Γ. Μπαμπινιώτη, η ευτυχία ορίζεται ως ’’η πλήρης ευχαρίστηση και ικανοποίηση που αισθάνεται κάποιος από τη ζωή του’’», ψιθυρίζω το κείμενο.

Σύμπτωμα τρέλας το ‘’άπιαστο όνειρο’’, και τελικά απομονώθηκα στη σκέψη να βγάλω ντελάλη στις γραφές μου γιατί αναγνώστη μου, άκρη δεν βγάζω του λόγου μου. ‘’Τι είναι μωρε η ευτυχία;;’’. Είναι λουλούδι που φυτρώνει στις πετρώδεις ακρώρειες πελαγωμένο από τους χειμώνες; Είναι κινούμενος απελάτης των συνόρων των Θεών; Μην είναι δημοτικό τραγούδι που ξέφυγε από κάποιο στόμα και πιάστηκε γι’αλήθεια εδώ στα χαμηλά; Σάμπως ξέρεις και συ δύσμοιρε που σε βασανίζω με τις ερινύες μου. Να σε ρωτήσω όμως, θα κινήσεις σαν αρπακτικό να την κατέχεις κι αν πάλι σε ρωτήσω αν την καμώθηκες δική σου κάποια ώρα, θα χιμήξεις να μου δείξεις τα σημάδια της.

Εγώ ,καλέ μου, δεν την αντάμωσα πάντως. Μονάχα ματιές προλάβαμε ν’ανταλλάξουμε σαν κυνηγημένοι. Άντε, κανένα sms λακωνικό ( διαψευκτήριο πως δεν είναι τάχα απούσα). Συνευρέσεις δευτερολέπτων, ξεπέτες και άλλες τέτοιες αηδίες. Αλλά εμείς εκεί, να το καμακώσουμε το θηλυκό, να το στοιβάξουμε στη ζωή μας μαζί με τ’άπλυτα και τις ζοχάδες μας, να κοάζουμε πως σεργιανάει τη στέγη μας. Επι ώρες, μήνες, απογεύματα. Καλά, θα μου πεις, εγώ κοπέλα μου νιώθω ευτυχισμένος από το αποκάρωμα του ήλιου μέχρι το ξυπνημό του, τι ζόρι τραβάς του λόγου σου να κυβερνήσεις τη ψυχή μου; Σωστό κι αυτό.

Αλλά να, στεκόμουν χθες πάνω σε κάτι δικό μου κι εκεί που με πήραν τα ζουμιά ίσα με τα παντελόνια άρχισε να με φυσάει μια δυστυχία άλλο πράγμα. Του κάκου πάσχιζα να το κόψω το μοιρολόι. Μα δεν έφτανε αυτό αναγνώστη μου, πρόφτασα να ανακοινώσω και τη δυστυχία μου στην αφεντιά μου, γιατί είχα ανάγκη από ταμπέλες. Ώσπου με παίρνει στο κατόπι μια λογική τεράστια σα βιβλίο, με κεφάλαια κι επιτομές, να μένω να αναρωτιέμαι γιατί δεν είμαι ευτυχισμένη. Βγάζω χαρτί και μολύβι και γράφω, ίσα με μια σελίδα ( πολυγραφότατη στο ''θαλερό'' των ημερών μας) τα ''ναι'' και τα ''δεν''. Σιωπή στο ακροατήριο. Σφουγγίζω δάκρυα και μίξες ( με το μπαρντον), βουτάω το λεξικό από τη βιβλιοθήκη. Ύπνος δεν μ’ έπιανε. Λες , μωρε, να κυβερνιόμαστε σαν τον Οδυσσέα σε θάλασσες πλανεύτρες για έναν ορισμό που δεν ετυμολογείται; Και μη μου πεις πως το ταξίδι μετράει, γιατί σε θέρισα το Σεπτέμβρη. Πέτρα να σηκώσω, ευτυχία μπορώ να δω σαν το σκορπιό κα σέρνεται από κάτω. Υφαντό να υφάνω, στις κλωστές του μπορεί να την ανακαλύψω, χαρτιά ,βιβλία, δρόμοι, κουβέντες, λόγια , έργα. Σκέψεις. Εμείς την φτιάχνουμε τη παλιοσειρήνα, εμείς και τ’ανθρωπινά μας χέρια. Από ξύλο, από σίδερο , από θειάφι, ποιος ξέρει;

Κάπου όμως δεν υπάρχει, μη λες πως δεν το είπα. Είναι τόποι που μαράζωσαν από τη λησμονιά της, είναι άνθρωποι που γελάστηκαν από τη μοίρα. Και κάποιοι που παρ΄όλα αυτά ξεριζώθηκαν και την αντάμωσαν αλλού. Σε στιγμές, σε χαοτικά δευτερόλεπτα του χρόνου, σε υστερόγραφα. Τόσο κρατάει. Ανάμεσα σε κλικ φωτογραφικών αναμνήσεων, σε κείνες τις παλιές μπομπίνες που χαζεύαμε με μισό χαμόγελο σαν ήμασταν παιδιά. Στη δημιουργία, στα όνειρα. Τότε γιατί μετά τα ιδώματα γυρεύουμε να στρώσουμε κι άλλο τραπέζι; Γιατί κινάμε πέρα από την αυλή με σημάδι το δέντρο; Γιατί πιο πέρα από τη δύση; Αφού, το ξέρεις, βρε λαθρεπιβάτη πως  σε κείνα τα μέρη πάλι ένα βράδυ θα σε κοιμηθεί.

Αν χθες αισθάνθηκα προδομένη από την απουσία της, σήμερα γέρνω στις πατωσιές  της, κι αν με ρωτήσεις αν κουράστηκα να την αναζητώ, θα σου πω πως ναι, αλλά δε χαλαλίζω ματαιοπονία και κραυγές για φαντάσματα. Ψάξτε μόνοι σας, εγώ την μετράω στις στιγμές μου.

υ.γ. Χαίρομαι που είσαι ευτυχισμένος μακριά από μένα. Το είδα στα μάτια σου, τόσο που τρόμαξα να υποκλιθώ.






Καληνύχτα

read more “ΕΥΤΥΧΙΑ”

ΠΕΙΡΑΙΑΣ 1 ΚΑΙ ΚΑΤΙ

Πειραιάς κι ένα κορίτσι σιγοτραγουδάει τα τρένα.

Δεν βρίσκω το παλιό μου τετράδιο

κάπου ριγμένο μέσα σε μια τσάντα αναμνήσεις, λουλούδια σκισμένα κι ένα δανεικό τσιγάρο.

Να προλάβω τη θάλασσα.

Προφταίνω τα λίγα λεπτά να σκορπίσω τις λιγοστές μου θύμησες στον αγέρα, να μυρίσω ζεστό καφέ στα καφενεία, τις καρέκλες και τους πάγκους να προσπεράσω δίχως να κοιτάξω πάλι και πάλι τή γωνιά που σε περίμενα. Τη γωνιά δίχως καθρέφτη μονάχα ένα σπασμένο κρύσταλλο, απόμενα να κοιτάζω τη μορφή μου, απεγνωσμένες προσπάθειες να μείνω όμορφη μέχρι να φανείς στην άκρη του δρόμου. Πάντα ασχημότερη εκείνες τις στερνές σταγόνες του χρόνου. Τέρμα οι αγωνίες.

Αργότερα, η γριά με τα μανταλωμένα βλέφαρα κάτι απο θλίψη, να ψαχουλεύει στα σκουπίδια. ''Τί;'', θέλω να ρωτήσω '' μα με κυνηγάει μια φυγή'', λέει κάποιος σκοπός. Πιο πέρα η τράπεζα, οι ώρες αναμονής προτού σε αντικρύσω. Χάνω το δρόμο μου, μα πάντα το ίδιο σαν θέλω κάτι πιο πολύ απο κείνα τα θέλω των ανθρώπων πού μένουν να σφουγγίζουν τους δρόμους σαν σκισμένες αφίσες. Κάτι πιο πολύ απο όλα τα θέλω των ανθρώπων, η θάλασσα.

Το δανεικό τσιγάρο εσύ θαρρώ, δίπλα μου κι οι ανάσες όλων μακριά μου. Γόπες στην αγγαλιά ενός λιμανιού, '' περίμενε, σε λίγο θα δεχθείς και τη δική μου'' μουρμουρίζω. Κάτι απο καράβι στόν ορίζοντα, ποίηση , λέω , σαν ακουμπάς στους κάβους . Λερώθηκα με ποίηση εκείνο το μεσημέρι.

Το τσιγάρο της μέρας εκείνης δεν το τελείωσα ποτέ. Θα περιμένω να το σβήσουμε μαζί σ'ένα λιμάνι πού σφίγγει στον κόρφο του μυριάδες αποτσίγαρα. Αστέρια αποτσίγαρα, σαν βλέπω να στάζουν απο τα μαλλιά τους ιστορίες πάνω στο δείλι.


* Η ανάρτηση έγινε στις 15/4/2008 κι εγώ την ξαναστήνω. Όχι γιατί σώθηκαν τα χρώματα και οι γραφές. Όχι, γιατί πάλι πρόδωσε εικόνες η απουσία σου. Αλλά γιατί την ομορφότερη πνοή την φυλάω  για το τέλος. Πάντα.

Είναι ένα απο κείνα τα μισοφέγγαρα τσιγάρα, που λέγαμε.
( Να χαίρομαι τις καινούριες μπογιές. Μου ευχήθηκα; )

read more “ΠΕΙΡΑΙΑΣ 1 ΚΑΙ ΚΑΤΙ”

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2009 ( ΣΧΕΔΟΝ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ)

Νιώθω πως χρωστάω μία γραφή. Σε κείνη την ΄''ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ'' το Δεκέμβρη του 2009, προτελευταία σκέψη σε τούτη τη σελίδα. Χρωστάω σε μένα, μιαν αλήθεια που αρνείται να επικαλείται το δαίμονα του τυπογραφείου, κι ευθυγραμμίζεται με τους φόβους της. Πες πώς γύρισα χθες βράδυ πίσω στα λόγια μου διαβάζοντας εκείνο το ύ(στερο) γ(ράφημα) που λέει πως ''Όχι, δεν είμαι ερωτευμένη με ανθρώπους , τούτον τον καιρό'' . Ψέμα, αναγνώστη μου. Μεγάλο σαν ερινύα και διφορούμενο σα Σιβυλλικός χρησμός. Ήμουν ερωτευμένη σ'εκείνο το επεισόδιο. Τόσο ερωτευμένη που δεν ήθελα κουβέντες  με τη ψυχή μου, για τούτο και τη φόρτωσα  ψέμματα.
Και εξηγούμαι. (Κράτα την εξήγηση σαν ''απολογία'' γιατί αρκετά καταράστηκα την Αλήθεια.) Ερωτευμένη 3 κάπου χρόνια και κάτι μέρες καλοκαιριού, δεν θυμάμαι τις ώρες, άλλωστε η σχέση μου με το χρόνο υπήρξε πάντα γερασμένη. Έρωτας για μένα, πάει να πει, φιλία, αγωνία επιβίωσης μέσα σε κλειστούς χώρους, τάσεις φυγής, θαυμασμός, κοινά βλέματα, σκέψεις μοιρασμένες στα 2 , σιωπή. Κι όλες αυτές οι συμπτωματικές κακοφορμισμένες πληγές, να κρατούν λίγο. Όπως πάντα. Λίγο , σα φεγγάρια. Λίγο σα σκέψεις. Ναι,μέχρι τότε, κάπως έτσι ήταν. Τα 2 χρόνια με ξεπέρασαν, όμως, τόσο ώστε η ανάγκη μου να ''τρυπώσω'' στον εγωισμό μου έγινε καημός. Ξέρεις πως είναι; Να περιμένεις ένα τηλέφωνο, μία λέξη, ένα νεύμα και μιαν απόσταση να κυβερνάει τις θάλασσες και τους ορίζοντες ανάμεσά σας. Εγώ δεν γνώριζα. Ούτε γι'αποστάσεις, ούτε για Έρωτες. Ναι, τώρα γελάω. Γελάω με τη θλίψη των ανθρώπων που δεν τόλμησαν να πουν ποτέ πως ερωτεύτηκαν, γελαώ με τον εγωισμό εκείνων που ξέχασαν να αναφέρουν επιγραμματικά ''στα περιεχόμενα της έκδοσης''πως φοβήθηκαν τον εαυτό τους. Κι εγώ φοβήθηκα. Τόσο, που σε κείνη τη γραφή μου, ξέχασα να σου πω την Αλήθεια. Το ίδιο και στο τηλέφωνο, που έκλεισε απότομα. Το ίδιο και την επόμενη μέρα, στην αναπάντεχη κλήση. Δε βαριέσαι. Εγώ ξεπούλησα τον εαυτό μου, λέγοντας ψέμματα.
Έχει περάσει καιρός απο τότε. Όχι, δεν ερωτεύτηκα. Και; Οι σπαζοκεφαλιές μας κρατάνε στη ζωή, και τα σταυρόλεξα παρέα τα καλοκαίρια. Δεν έμαθα το λόγο, αυτό λέω. Γιατί ανάσανες σε ένα σημείο της ζωής μου και γιατί το υπόλοιπο κομμάτι , έως τα τώρα, κρύβεται στον ίσκιο σου. Ναι, δεν μιλάω για να μ'ακούσεις, έτσι κι αλλιώς χαμένη βρίσκομαι σε διαδικτυακά μονοπάτια κι ατραπούς ανώνυμων παικτών. Λοιπόν, όμως ξέρεις; Τα λόγια μου υπάρχουν κάπου γραμμένα, σφαλισμένα στα δίχτυα της ιστορίας και φωνάζουν την Αλήθεια. Που λέει,  πως σε αγάπησα, κι ας μην ήξερα να αγαπώ, που λέει, πως σε ερωτεύτηκα, κι ας μην γνώριζα να ερωτεύομαι. 
Είπα , Χρόνια Πολλά εκείνο το απόγευμα, για τα χρόνια που έκλεινες. Ξέχασα, όμως , να σου στείλω τη μεγαλύτερη ευχή μου: Κάποια μέρα, λέει, να μπορέσεις κι εσύ το ίδιο. Να καταλάβεις.
Θα έγραφα και το όνομά σου, αλλά με παραπήραν σιμά τους οι αλήθειες απόψε και φοβάμαι μήπως τις αγαπήσω. Για πάντα.( γελάω) 

υ.γ Από τότε λατρεύω τις αποστάσεις στους ανθρώπους, είναι κάτι σαν παράπονο ή εμμονή, σαν ηχώ στη ζωή μου, και κρατάει το χρόνο σε άλλες διαστάσεις. Οι κοντινές σχέσεις με κουράζουν, τα ταξίδια δυναμώνουν το χαμόγελό μου και...Αυτά. Έχω ακόμη το καραβάκι το χάρτινο ανάμεσα στα βιβλία μου. (χαμογελώ)

read more “ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2009 ( ΣΧΕΔΟΝ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ)”

ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ

Αφήνω την πόλη Σήμερα.
Αίγιο. Δεν έχω άλλες λέξεις. Φεύγω με άδεια βαλίτσα, θαρρώ πως ο νόστος θα με βρει να Τις στοιβάζω στις θήκες της.

υ.γ Έχεις μπλεχτεί στα μαγικά μου. Δεν το' θελα, Συγνώμη.
Όχι, δεν είμαι ερωτευμένη με ανθρώπους τούτο τον καιρό. Διαβάζω όμως μιαν ανάλυση του Τ. Λιγνάδη πάνω στο Άξιον Εστί του Ελύτη και μού φτάνει.. Η ψυχή χορταίνει λέξεις και το σώμα σιωπά σαν κοιμισμένος εχθρός. ''Ηλακάτη'', το ψιθύριζα χθες βράδυ στον ύπνο μου, '' Η Κυρα - Πηνελόπη με την ηλακάτη..''.
Σ'αγαπώ, ποιητή μου...Σ'αγαπώ.

read more “ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ”

*

Έλα, να παλέψουμε μέσα σε δυο κόσμους. Οι μέρες μας να είναι ασπρόμαυρες , δίχως απαντήσεις μονάχα ερωτηματικά. Έλα να σου μάθω πως είναι να διαβαίνεις το σκοτάδι και να μη ζ ητάς συντρόφους. Ο ένας να στέκεται στην άλλη όχθη καρτερώντας υπομονετικά. Έλα να κάνουμε Έρωτα με το μυαλό μας, όχι με τα σώματα μας, γιατί τούτο θα απομείνει να γεφυρώσει το Χρόνο. Έλα να συμπληρώσεις τη λέξη που μου λείπει στο έργο μου, τη λέξη που πάντα ξεχνάω. Έλα να μου στερήσεις τη γραφή, για να μπορέσω να ξοδέψω όλο το μελάνι μου πάνω σου. Έλα, για να πάψω να βλέπω την απεραντοσύνη τ'ουρανού στα Έργα των ποιητών και των ζωγράφων.
Δεν θα έρθεις. Το ξέρω. Το ξέρεις. 'Ασε με , λοιπόν, να κάνω το καθήκον μου και πάψε να λαχτίζεις πέτρες στη ψυχή μου. Δεν με πονάς, μη φοβηθείς. Δεν ανατέλεις χαλάσματα. Μονάχα που κουράστηκα να σου εξηγώ πως κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις, πως ο έρωτας έχει και κείνος τη Δική του Δικαιοσύνη. Όχι, των Άνθρώπων, τη Δική μου.

* η εικόνα , πίνακας του Van Gogh απεικονίζει τη καρέκλα του και τη ζωή του. Πάνω της ακουμπισμένα στο ψάθινο κάλυμμά της, η πίπα και ο καπνός του. Η άδεια καρέκλα δείχνει την απουσία συντροφιάς, την μοναξιά που πάντα τον βασάνιζε.

'' Δεν υπάρχει αγωνία μεγαλύτερη από την πάλη της ψυχής ανάμεσα στο καθήκον και τον Έρωτα''
Van Gogh ( Τo Κίτρινο Σπίτι, Martin Gayford)

read more “ ”

POR UNA CABEZA

* The lyrics of the song talk about a compulsive horse-track gambler who compares his addiction for the horses with his attraction to women.


Por una cabeza
si ella me olvida
que importa perderme,
mil veces la vida
para que vivir...


Losing by a head
if she forgets me,
no matter to lose
my life a thousand times;
what to live for?

read more “POR UNA CABEZA”

υ.γ Τρεις χορδές κι ένα δοξάρι. Τα δάχτυλά μου μπλεγμένα στις νότες. Η καρδιά μου να φτεροκοπάει σκιές, ανέμους κρητικούς κι ο νους ανεγυρίζει την αθάλη τούτου του κόσμου.

Τρεις χορδές κι ένα δοξάρι στα χέρια μου. Πάει να πει πως... όλα εδά αρχίζουν.

read more “ ”

ΜΟΥ Λ- Υ -ΠΕΙΣ

Γράφει στη μνημη μου ένας κοντυλοφόρος ουρανός, σα λαβωμένο
ζώο παραπατώντας στο μελάνι της νύχτας. Δραπετεύει μέσα από τη κλεψύδρα
ποιητάδων , αγκουσαίνει στις λέξεις, την αλφάβητο που πληγώνουν τα χέρια
μου. Κάποιες φορές, τα χέρια στεριώνουν την άβυσσο. Κι είναι τόσο απλό να
διαβαίνεις την άβυσσο, όσο τους πορφυρούς λειμώνες της ισημερίας, όσο τα γυμνά
ακροθαλάσσια του χειμώνα, όσο και κείνα τα ξάστερα απόβραδα ενός λινού
καλοκαιριού. Μονάχα τα παιδιά ζαρώνουν στη ποδιά μου, τα λουλούδια
σαν κλειδώσουν'' τα βλέφαρα ''στη νύχτα. Για τούτο δεν γέννησα, για τούτο
δεν γέμισα τ 'ἀνθογυάλια μου με ανεμώνες.

Πες μου τώρα... πως να σε παρω μαζί μου;

Για τούτο, θα'πρεπε να σταυρώσω τις σκέψεις μου.

υ.γ Ανορθόδοξα βαλμένη η μέρα στο στερέωμα της σελίδας. Δεν υπάρχει ο χρόνος. Μ'ἀκούς;

read more “ΜΟΥ Λ- Υ -ΠΕΙΣ”

7 . 2 . 200?

Τελικά. Σ'αγαπώ. Όπως αγαπάνε τα παιδιά , οι ουρανοί του απάνου και του κάτω κόσμου, οι ζητιάνοι. Γιατί έτσι θέλω και δυάρα δεν δίνω σε κανένα θεό και δαίμονα. Σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ.. Σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ. Και μάρτυράς μου η νύχτα. Οι ώρες. Τα φεγγάρια που κύλισαν σαν πέτρες πλάι στις λέξεις. Λέξεις που σκόρπισαν την αλφάβητο στη σπορά της νύχτας. Και ναι , είμαι ο καθρέφτης σας. Σε σένα μιλώ. Και σε σένα. Σε σένα. Σε σένα.
Δεν θα με ξαναδείς. Ποτέ. Ποτέ. Ποτέ.
Όπως δε με αντίκρυσες ποτέ.

Να μου φιλάς τις καραβόστρατές σου. Τις νότες. Τη θάλασσα.

read more “7 . 2 . 200?”

ΣΕ ΘΥΜΩΝΩ.....ΩΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ.

Νεύρα. Σαν σπασμένα καλώδια. Και σπινθήρες πάνω σε μέταλλα. Νεύρα πολλά. Κι ας είχα μέρες ηλιόλουστες στο θυμικό μου κρυμμένες όλο τούτο τον καιρό, κι ας έκρυβε μια γαλήνη το βλέμα μου, έτσι χωρίς λόγο, τα περασμένα βράδια. Με τσάκισαν οι αλήτες. Το παράδοξο στους ανθρώπους και η αγένεια τραβάει μαλακία. Τη δική τους μαλακία την πληρώνουν τα ''σύννεφα''. Τη δική μου τη πληρώνει η ψυχή μου. Δε βαριέσαι. -'' Όχι δε βαριέμαι'', ''πρώτα θα σας σταυρώσω και μετά θ' αποχωρήσω''. Άρχισα να κουβεντιάζω μονάχη μου, πάει να πει πως μου στρίβει.

Μια ζωή οπλαρχηγός, ρε φίλε. Μια ζωή ορθόσωμος στις βίγλες, με ματωμένα γόνατα και φωνή βραχνή από τις διατάξεις. Και στις οπλές μου λουλούδια. Μα δε μου πάει να λακίσω, γι'αυτό λουφάζουν κάθε τόσο όσοι του λόγου τους θωρούνται δυνατοί. Σιχτίρ κι ο σπόρος που με σπειρε. Σερνικοθήλυκος, αγύριστο κεφάλι. Ξεγελά κι η γαμημένη η εμφάνιση, που να φανταζόσουνα...πως να έλαμπε η αστραπή στη κεφαλή σου, σαν έσκυβες να με φιλήσεις πως θα παίζαμε μπουνιές στα χώματα;;! Πουθενά συγκεκριμένα η πρότερη εικόνα, απλά έτσι νιώθω. Πας να μου χαιδέψεις το στήθος κι εγώ θέλω να πηδηχτούμε δίχως φιλιά και αηδίες, γρήγορα, ανώδυνα. Δεν είμαι σκληρή. Αθεράπευτα ρομαντική...σα να λέμε απελπισία στα χρόνια της χολερας. Κι όταν ο καιρός σταυρώσει το ένα σου πρόσωπο, εσύ γυρνάς το άλλο το σκληρό και χαραγμένο. Του χειμώνα. Το σκαμμένο, εκείνο τ'αντρείκιο ντε. Ετούτο φόρεσα, λοιπόν μαζί με τον οίκτο μου. Για τα σκυλιά, τους ημιμαθείς, τ'απελατίκια των βαρβάρων που έσυραν να με φοβερίσουν. Μόνο που ξέμεινε απο συνήθεια, φόβο. Δεν έχω άλλο να σου χαρίσω, ούτε χαμόγελα κορίτσίστικα. Έχω και τούτη τη γραφή, που στέκει σα χαμομηλάκι του χειμώνα. Μα δε βαριέσαι, ποιος λογαριάζει γράμματα σε χρόνους αριθμημένους....

Ήθελα να σου ζωγραφίσω μια εξομολόγηση, ερωτική. Τί τις έχω τις μπογιές τα δάκρυα!!!!

Μα δεν θα τη διαβάσεις, δεν θα τη διαβάσεις.

Ανοίγω το παράθυρο, ουρανός. Κλείνω τα μάτια θαρρώντας ΄πως σαλεύουν αστέρια στα πόδια μου. Ευχή, φωνάζω, ευχή.

- Ας ήταν και να διάβαζες τα γράμματά μου. Ας ήταν και να έστεργες τις εξομολογήσεις μου.

υ.γ Αλήθεια, με διαβάζεις καθόλου; Πες μου ψέμματα τυλιγμένα σε χίμαιρες..

read more “ΣΕ ΘΥΜΩΝΩ.....ΩΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ.”

E Λ Α

read more “E Λ Α”

S.O.S

Δεν έχω λέξεις. Μού πήρες κι αυτές. Δώσε μου τη Zωή μου. Έστω ότι απόμεινε απο αυτή.


S

O

S

Δ.Ε.Λ σημαίνει Σιωπή θανάτου κι όλα όσα φοβάμαι.


Ναι, Φοβάμαι...

read more “S.O.S”

Λείπεις. Μου λείπεις. Όπως στη ζέση του καλοκαιριού το χάδι του φλοίσβου.
Κι εδώ είναι δύσκολα μα ακόμα τα χειρότερα αναμένουν , ποιός ξέρει, να μερέψει η δύναμη.
Τελικά, ποιός νίκησε, θα μού πεις;

read more “ ”

''Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε

κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει. ''

Ν. Καββαδίας

read more “ ”

«ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΓΝΩΣΤΗ ΚΥΡΙΑ»

Κοιμάμαι με τον «Μαραμπού»μέρες τώρα. Όπως τα παιδιά αγγαλιάζουν πάνινες κούκλες.
Κοιμάμαι με ημερολόγια , και ταξίδια Μαροκινά, με καμαρώτους και ινδικούς ήλιους. Έχω απλώσει τους φλόκους μου στον άνεμο ,σα σεντόνια στη νύχτα, ρουφάω γράμματα σα μαλαίικο καρασί χυμένο στις χούφτες μου.
Μένω, σε κείνο το «γράμμα σε μιαν άγνωστη κυρία». Κι αλήθεια, «Τί με σπρώχνει να σάς γράψω απόψε Κυρία;....». Μπερδεύομαι ανάμεσα σε γκρίζες τολύπες και μια γνώριμη φιγούρα που ακόμα παλεύω να της δώκω γνώρα. Ποιά είσαι; Και πως ξεπήδησες απόψε στα όνειρά μου; Είδα το πρόσωπό σου αμέτρητα φεγγάρια πάνω στη νύχτα, σε κείνα τα γυαλάκια που φυτρώνουν στη δορά της κάθε που ξαποσταίνουν μεσάνυχτα. Γυαλάκια καθρέφτες, τα λέω εγώ. Αν σε σκιάζει το θωρί σου, ποτέ μην τρυγήσεις τ'αμπέλια της νύχτας.
Εκεί σε είδα, να μετράς τσιγάρα στην πρώρα μιας λέξης, δικής μου, κι έπειτα σε έκρυψα κανείς να μη σε βρει στον κόσμο , ώσπου ο εγωισμός μου ανίκητος σε ξέβρασε σε τούτες τις σελίδες. Και να που τώρα ο γερο-Μαραμπού ζωγράφισε τη μορφή σου με το καλέμι της θάλασσας. Εκείνο το « ...εγώ είδα στα μάτια σας ολόκληρους κόσμους..αναχωρήσεις ...εγκαταλείψεις...θανάτους...επιθυμίες» το βάσταξα σαν εικόνα δική μου, που κάποιος την πέταξε ανάμεσα στην αλφάβητο. Ποιητάδες κλέφτες!
-Δεν έχω πατρίδα , έχεις δίκιο...



υ.γ Πονάω τον πόνο σου ,δυο φορές γιατί είσαι συ, ανάμεσα στο θάνατο. Εξαργυρώνω τη σιωπή με δάκρυ, πάει να πει, σε σκέφτομαι.

read more “«ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΓΝΩΣΤΗ ΚΥΡΙΑ»”

''.....LAST THOUGHT...''

Ζηλεύω. Τους ανθρώπους που ερωτεύονται παντοτινά, πάει να πει «για πάντα», όπως τα δελφίνια στο νερό , όπως τα περιστέρια στους ανέμους, με κρεμασμένες εκείνες τις αιώνιες σιωπές στο λαιμό τους. Σαν σταυρό . Σαν ψιθυρισμός μες τα καλάμια.

read more “''.....LAST THOUGHT...''”

ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΒΑΓΟΝΙ

Η ώρα βραδιάζει. Σε κάποιο βαγόνι, απλώνω σκιρτημούς πάνω στο τζάμι.
Σεντόνι η σκέψη τυλίγεται στα πόδια μου. Σε κάποιο βαγόνι. Μιλάω στα χνοτισμένα
τζάμια, μα η φωνή μου ραγίζει το σήμερα, μικρά κομμάτια που κουράστηκα να
ξαποστάσω πλάι τους. Δεν θυμάμαι τα μάτια σου. Ούτε την ανάσα σου θυμάμαι κι
εκείνο το γέλιο που έσκιζε τον ουρανό. Δρεπάνι τα γέλια στα πρόσωπα
σαν ξάλαφρώσουν τα σπλάχνα. Κι η ζωή μου να κρέμεται απο τα παράθυρα,
σαν μικρό παιδί.
Θυμιατίζω τις σκέψεις μου με σκέψεις, αφήνω σταθμούς στη ζωή να περνάνε σαν
αγριοπερίστερα. Πάνω απο τους ίδιους σταθμούς τα βήματα κι αχνάρια που δεν
θέλησα να φυλάξω στο θηκάρι της λήθης.
Καμώνομαι, πως δεν βαστάνε τερματικοί σταθμοί στο διαβατάρι οι
άνθρωποι.
Έ, κοπελιά ως πότε θα λαχτίζεις την αύριο; Κι εκείνο το ταξίδι, πότε
θα κάμει αρχιμό δίχως ανάπλωρους ανέμους;

υ.γ Αλήθεια, η μοναξιά αποκοιμιέται στις στέπες των ονείρων μου. Δίχως
κορωμένους φόβους σιμά της.

read more “ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΒΑΓΟΝΙ”

'' Πού είσαι;
Κάτι πικραίνει πιο πολύ κι απ' τ'ονομά τους
τις πικροδάφνες
Πού είσαι;
Αλλά εδώ δεν ήρθαμε ποτέ.
Ο λόφος δεν σε ξέρει.
Λοιπόν σώζομαι από συσχετίσεις.
Κι έτσι μπορώ να σταθώ
στο ύψος μιας ρεμβαστικής ουδετερότητας
για ν'απολαύσω ανενόχλητα
αυτό το κάθαρμα τη δύση .''

Κική Δημουλά

Δεν είχα τίποτε να σού δώσω. Άφησα τη ζωή μου να πιστεύει στη γύμνια. Δεν είχα τίποτε να σού δώσω, μονάχα τις μωβ βιολέτες, δυο βρεγμένα τσιγάρα απο τα χείλη μου και μια βροχή που θέριζε το χώμα. Τί με κοιτάς; Ξέχασα να κεντήσω δυο γαρίφαλλα στο μαξιλάρι της ζωής, ένα για σένα, ένα για μένα. Δεν άφησα να θυμάμαι, λοιπόν.
Αλήθεια, δεν είχα τίποτε να σού δώσω. Σε έχω φιλήσει αμέτρητα φεγγάρια πάνω στη νύχτα, έχω κοιμηθεί το σώμα σου σε όλες τις κλίνες, έχω ιδρώσει τα σεντόνια της ψυχής σου με τα δάχτυλά μου. Ξέρω κάθε σπιθαμή του κορμιού σου. Ξέρω κάθε τριγμό της ανάσας σου, την αλφάβητο πάνω στα βογκητά σου. Δεν είχα τίποτε να σού δώσω. Μονάχα τις μωβ βιολέτες , κι ένα σπάγγο σα φιδάκι να πνίγει την πεθυμιά τους. Στιγμές προσμονής βρέχουν τη θύμηση, ατελείωτες σαν χειμωνιάτικες νύχτες , στέκουν στη σκέψη φανοστάτες. Κι έπειτα; Πόσα βαστάει μία σκέψη μες τα πηγάδια της μνήμης; Δίχως λόγια, χάδια αργαδυνά, πού να χωρέσει τόση σιωπή , μού λες; Την άντεξα, την τύλιξα σε ήχους, τής έδωσα όνομα, την έκανα φιγούρα, κι έπειτα την έντυσα , Εσύ. Την έκαμα μια λέξη ''απουσία'' , έδωσα και μυρωδιά -τα μαλλιά σου, φιλί -τα χείλη σου. Έχω δει τη σκιά σου πάνω στον τοίχο, δίπλα στο κρεβάτι , τα χέρια σου σαν παλεύουν πάνω μου θυμωμένα να κεντήσουν σημάδια. Κι όμως δεν είχα τίποτε άλλο να σού δώσω. Δεν άφησες να έχω.
Δεν κρεμάστηκε ποτέ απ'το λαιμό σου το '' έλα κοντά μου...'' . Λένε, πως κάποιες λέξεις μένουν αδέσποτα σκυλιά που αλυχτάνε κάτι νύχτες με φεγγάρι, σαν και τούτη.

read more “ ”

''Ένας ύπνος ολομέθυστος στην αμμουδιά, αυτό αξίζει, και τ' άλλα κουραφέξαλα.''

Arthur Rimbaud

''Η ύστατη αγνεία κι η ύστατη δειλία. Ειπώθηκε. Να μη φανερώσω τις αδυναμίες μου και τις αηδίες μου στον κόσμο. Εμπρός. Η πορεία, το φορτίο, η έρημος, οργή και πλήξη.

Σε ποιόν να πουληθώ;''

Arthur Rimbaud

read more “ ”