ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

«Η άλλη ζωή...Με ρωτούν αν θέλω να υπάρχει άλλη ζωή. Να πω ναι; Έτσι στα τυφλά, ότι θέλω, χωρίς να δω ένα προσπεκτ τους, να συγκρίνω τιμές, αντιπαλότητες, μίση, να κρίνω πόση τελος πάντων ελευθερία, έμπνευση μου αναλογεί κι αν είναι να μην τολμώ να δαγκώσω ένα μήλο, να φιλήσω έναν Όφη ή να εμπνευστώ έναν Αδάμ, μάλλον δεν μ'ενδιαφέρει τέτοια άλλη ζωή.  Άσχετα όμως απο συμφέροντα, για μένα άλλη ζωή σημαίνει μόνο αυτό: παιδί χρονιάρικο πάλι, που δεν καλοπερπατάω ακόμα να πέφτω και να σηκώνομαι γατζωμένο στην ίδια φούστα αυτής εδώ της μητρικής μου ζωής » 

Κική Δημουλά

Τυχαία ξεφεύγει ένα απόσπασμα στα μάτια μου το βράδυ μιας περασμένης Παρασκευής. Μια «Κατερίνα» κυκλώνει τις ποιητικές εμμονές της ποιήτριας με ερωτήσεις, μιλάει λιγοστά, απολιθώνει το βλέμμα της με το φακό, συντρίβει το διάλογο με σιωπηλές ετικέτες. Η Δημουλά «πεθαίνει» , λέω, όπως τα λαβωμένα ζώα απο το θάνατο. Έπειτα είναι και κείνες οι ρυτίδες που αυλακώνουν την εικόνα, πρόσθετες, επιπόλαιες, επίμονες σα χειραφετημένες κλωστές πάνω στο προσωπό της. Η Δημουλά αιμορραγεί, αν όχι πεθαίνει. Καλά ως εκεί. Είναι αργά και η συνέντευξη παραμένει μισή. Λίγες μέρες αργότερα επιμένω ν'αγοράσω το dvd απο κάποιο βιβλιοπωλείο, θέλω να δω βρε αδελφέ, πως πεθαίνουν οι ποιητές μέσα σε μια συνέντευξη.

-Μήπως είναι ώρα να βάλω λίγο κραγιονάκι, Κατερίνα;
-Όχι...

-Όχι...Ούτε τώρα...Θα παραμείνω άχρωμη λοιπόν έως το τέλος της ταινίας.



Πόσο συνετή είναι η επανάληψη, γόνιμη και σχεδόν αφορίζει συναισθηματικά αποδέλοιπα, άχρηστα κομπιάσματα τη σκέψης.

Η Δημουλά, λοιπόν, δεν πεθαίνει. Παραμένει  αχρωμη ως το τέλος της ζωής της για να μου θυμίσει πως κατανάλωσε μπογιές και χρώματα στα ποιητικά της σκιρτήματα, στις διθυραμβικές της υπερρεαλιστικές εκστάσεις, στις δωρικές της κηλιδώσεις και στις ανατροπές των λέξεων που πιότερο ιχνηλάτησαν παρα υποτάγησαν. Όχι, δεν χαμογελάει κι ούτε διαλέγεται τον έρωτα κατα παρελθοντικές εποπτεύσεις. Τούτη τη φορά στιχοθετεί το θάνατο. Ελαφρώς θυμωμένη, κάπου-κάπου του προσφέρει τα τσιγάρα της -εξάλλου κάπου παράμερα μες τη κουζίνα της ανακλαδίζεται κι εκείνος- απορημένη με έναν διαρκή απ-(φ)ορισμό στη σκέψη να ανασσαλεύει τη γνώση - να την αναγκάζει πειθήνια να επιστρατευτεί την άγνοια. Όχι πως αγνόησα κάποιους συνειρμούς απόγνωσης. όμως, δικαιωμά της γιατί τόση και τόση σκέψη μελάνωσε τα ποιηματά της όλα τούτα τα χρόνια , πως να μην αφορμίσει η απόγνωση την υστεραία τούτη των μαχών;

Αρκεί να σφυρηλατήσει κανείς το βλέμα της , θα καταλάβει. Πως ο ποιητής γυρεύει μονάχα τούτη την ώρα να βολευτεί σε μια θάλασσα, ένα χέρι να τον στηρίξει στη κουπαστή κι έναν άνεμο να τον κυβερνήσει σε ταξίδι. Λιγοστό, όχι πιο πέρα απο τον ορίζοντα. Και τα ντουβάρια που τη κυκλώνουν μαζί με βιβλία, παράδοξα, στεγανά, μια ζακέτα ως το λαιμό, κορνίζες λησμονημένων προσώπων είναι εγκλωβισμοί. Ήθελα να φωνάξω στα χρόνια της, « αφήστε τη μια μέρα να τρέξει  σε μιαν αμμουδιά με μαύρα μαλλιά και λευκό φόρεμα, με κόκκινα χείλη με πληρωμή  τα ποιηματά της », αλλά φοβήθηκα το παραστράτημα της σκέψης πως πάλι με ύβρεις καταφτάνω εστεμμένη και σιώπησα.

Τελικά, την αφήσαμε  στο ίδιο δωμάτιο. Μονάχα μια στιγμή της συνέντευξης «έλειψε» για μια βόλτα μέσα στο αυτοκίνητο, πλάι στο παράθυρο κι έναν ήλιο καθρέφτη, να συσπειρώνει τριγύρω της ανατανακλάσεις. Δεν ήξερα πως οι ποιητές γερνούν. Κι όμως είναι ακόμη και τώρα η πιο όμορφη γυναίκα που είδα στη ζωή μου, και κάθε φορά η ίδια πειθαρχημένη επιθυμία μόλις την αντικρύζω, να στοιχηθώ στρατιωτικά μπροστά της με τον ίδιο στρατιωτικό χαιρετισμό. Κλαπ. Και το πόδι στο έδαφος. ( ... )

read more “ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ”