ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ

Κοιτάζω τ' αχνάρια ενός ουρανού. Δεν είναι δύσκολο σου λέω. Φτάνει τα μάτια να μολεύουν το σκοτάδι, να μερεύουν το φόβο. Όσα αστέρια μου δόθηκαν να απλώσω στη χούφτα μου, σβήστηκαν σα μεθυσμένα ακροθαλάσσια. Φαίνεται πως κάποια χέρια δεν είναι άξια να βαστήξουν την οσμή τους. Θυμήθηκα όμως μαρμαρυγές και βλαστάρια που δεν άνθισαν ποτέ. Θυμήθηκα ηλιοβασιλέματα που δεν γέμισαν τη Δύση. Ανθρώπους που δεν διαβήκαν το κατώφλι της άνοιξης στο πλάι μου. Έμαθες ποτέ σου ποια είναι η μεγαλύτερη λαχτάρα που ξυπνάει μέσα μου; Η φυγή. Θες κι εκείνον τον πόνο που λαβώνει τη μιλιά μου τις νύχτες; Η φυγή. Ατάκτως, με δρασκελιές μικρού παιδιού και δίχως αστέρια στις χούφτες μου. Έχω κι έναν καθρέφτη που ξαμολάει τη μορφή μου στις όχθες του. Σκληρό πρόσωπο με βλέμμα που δεν θα σου φανερώσω ποτέ τί κρύβει στα θηκάρια του.
Δεν Σου χρωστάω άνθρωπε. Με τη ζωή έχω αλισβερίσια και οφειλές που κάποτε θα ξεχρεώσω όταν στεριώσει η ώρα μου. Τώρα περπατάω. Ατάκτως. Με πληγές ανοιχτές σαν παπαρούνες, με ψυχή λαβωμένη όπως μόνο τα θεριά ξέρουν. Αλλά δεν πέφτω σα σφαχτάρι στα ποδάρια σου, τη χάρη τούτη δεν στη κάμω. Κι αν έχω ακόμη στα λόγια μου ένα χαμόγελο να λαχτίζει τον κόσμο, είναι γιατί έμπλεξες στα μωρουδιακά μου ένα στοίχημα. Εικοσιοχτώ χρόνια αναμεριάζω ανέμους γι' αυτό το στοίχημα .
Και κάποια μέρα...θα πεις πως το έχασα. Αλλά θα έχω Νικήσει.

read more “ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ”

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ

υ.γ Που Εί- Σαι ; Πώς Εί - Σαι ; Ε Δ Ω , πάντως όχι.

read more “ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ”