υ.γ Κι ανανογιέμαι πώς βαστούν οι μυώνες της ζωής δίχως εσένα. Και συλλογιέμαι τα φτερά που φυλακίζουν τις σιωπές μας. Της νύχτας καμώματα θα πείς , και θα'χεις δίκιο.
Μα είσαι σύ που νεύεις στα νυχτοσκαλίσματά μου, καλέ/ή μου [;]

read more “ ”

ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ ...

''Ξυπνάω μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο

κι αυτό που κάνω ποιός σού το'πε αδυναμία,

που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο

και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα Σημεία.''

read more “ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ ...”