Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ

Διαβάζω '' η Ανατομία της Μελαγχολίας'' του Ρόμπερτ Μπέρτον και μάλλον αποφασίζω στα 27 μου φεγγάρια να γκρεμίσω ερωτήματα. Κάπως ν'αποσυνθέσω τα μελαγχολικά γρανάζια τούτου του κόσμου.Του δικού μου κόσμου. Δεν τα γκρεμίζω, τα αποδέχομαι. Την ανατομία τους όμως δεν την παραδίδω σε άλλους.

Σαν αγαπώ το βιβλίο που αγγαλιάζουν οι παλάμες μου, το σκαλίζω με τις μέρες. Αργά , νωχελικά. Όπως εσένα ένα χρόνο τώρα.

read more “Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ”

ΣΕ ΘΥΜΩΝΩ.....ΩΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ.

Νεύρα. Σαν σπασμένα καλώδια. Και σπινθήρες πάνω σε μέταλλα. Νεύρα πολλά. Κι ας είχα μέρες ηλιόλουστες στο θυμικό μου κρυμμένες όλο τούτο τον καιρό, κι ας έκρυβε μια γαλήνη το βλέμα μου, έτσι χωρίς λόγο, τα περασμένα βράδια. Με τσάκισαν οι αλήτες. Το παράδοξο στους ανθρώπους και η αγένεια τραβάει μαλακία. Τη δική τους μαλακία την πληρώνουν τα ''σύννεφα''. Τη δική μου τη πληρώνει η ψυχή μου. Δε βαριέσαι. -'' Όχι δε βαριέμαι'', ''πρώτα θα σας σταυρώσω και μετά θ' αποχωρήσω''. Άρχισα να κουβεντιάζω μονάχη μου, πάει να πει πως μου στρίβει.

Μια ζωή οπλαρχηγός, ρε φίλε. Μια ζωή ορθόσωμος στις βίγλες, με ματωμένα γόνατα και φωνή βραχνή από τις διατάξεις. Και στις οπλές μου λουλούδια. Μα δε μου πάει να λακίσω, γι'αυτό λουφάζουν κάθε τόσο όσοι του λόγου τους θωρούνται δυνατοί. Σιχτίρ κι ο σπόρος που με σπειρε. Σερνικοθήλυκος, αγύριστο κεφάλι. Ξεγελά κι η γαμημένη η εμφάνιση, που να φανταζόσουνα...πως να έλαμπε η αστραπή στη κεφαλή σου, σαν έσκυβες να με φιλήσεις πως θα παίζαμε μπουνιές στα χώματα;;! Πουθενά συγκεκριμένα η πρότερη εικόνα, απλά έτσι νιώθω. Πας να μου χαιδέψεις το στήθος κι εγώ θέλω να πηδηχτούμε δίχως φιλιά και αηδίες, γρήγορα, ανώδυνα. Δεν είμαι σκληρή. Αθεράπευτα ρομαντική...σα να λέμε απελπισία στα χρόνια της χολερας. Κι όταν ο καιρός σταυρώσει το ένα σου πρόσωπο, εσύ γυρνάς το άλλο το σκληρό και χαραγμένο. Του χειμώνα. Το σκαμμένο, εκείνο τ'αντρείκιο ντε. Ετούτο φόρεσα, λοιπόν μαζί με τον οίκτο μου. Για τα σκυλιά, τους ημιμαθείς, τ'απελατίκια των βαρβάρων που έσυραν να με φοβερίσουν. Μόνο που ξέμεινε απο συνήθεια, φόβο. Δεν έχω άλλο να σου χαρίσω, ούτε χαμόγελα κορίτσίστικα. Έχω και τούτη τη γραφή, που στέκει σα χαμομηλάκι του χειμώνα. Μα δε βαριέσαι, ποιος λογαριάζει γράμματα σε χρόνους αριθμημένους....

Ήθελα να σου ζωγραφίσω μια εξομολόγηση, ερωτική. Τί τις έχω τις μπογιές τα δάκρυα!!!!

Μα δεν θα τη διαβάσεις, δεν θα τη διαβάσεις.

Ανοίγω το παράθυρο, ουρανός. Κλείνω τα μάτια θαρρώντας ΄πως σαλεύουν αστέρια στα πόδια μου. Ευχή, φωνάζω, ευχή.

- Ας ήταν και να διάβαζες τα γράμματά μου. Ας ήταν και να έστεργες τις εξομολογήσεις μου.

υ.γ Αλήθεια, με διαβάζεις καθόλου; Πες μου ψέμματα τυλιγμένα σε χίμαιρες..

read more “ΣΕ ΘΥΜΩΝΩ.....ΩΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ.”