ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ

Αφήνω την πόλη Σήμερα.
Αίγιο. Δεν έχω άλλες λέξεις. Φεύγω με άδεια βαλίτσα, θαρρώ πως ο νόστος θα με βρει να Τις στοιβάζω στις θήκες της.

υ.γ Έχεις μπλεχτεί στα μαγικά μου. Δεν το' θελα, Συγνώμη.
Όχι, δεν είμαι ερωτευμένη με ανθρώπους τούτο τον καιρό. Διαβάζω όμως μιαν ανάλυση του Τ. Λιγνάδη πάνω στο Άξιον Εστί του Ελύτη και μού φτάνει.. Η ψυχή χορταίνει λέξεις και το σώμα σιωπά σαν κοιμισμένος εχθρός. ''Ηλακάτη'', το ψιθύριζα χθες βράδυ στον ύπνο μου, '' Η Κυρα - Πηνελόπη με την ηλακάτη..''.
Σ'αγαπώ, ποιητή μου...Σ'αγαπώ.

read more “ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ”

ΛΕΞΕΙΣ

Παραχαράκτες της αθωότητας, οι λέξεις.
Μ'ενα γενναίο τίμημα αρθρώσαμε τον πρώτο μας λόγο,
της εξορίας μας απο τους κήπους
των συλλαβισμών της αθωότητας.
Κι αναμεριάσαμε τους πλαταγισμούς ,
τους φθόγγους
που ακόνιζαν τη λεπίδα του Έρωτα ,
τη σιωπή
που γύρευε να σκορπίσει αναθέμματα,
τα χέρια
που βόλευαν να ξεκορμίζουν απο τα σώματα,
τους λυγμούς
κι εκείνα τα φωνήεντα
σαν χτύποι εσπερινής καμπάνας
πάνω στους λόφους.
Παραχαράκτες της αθωότητας οι λέξεις.
Την αύριο της εξορίας μας,
κερδοσκοπήσαν οι σελίδες και οι ήχοι.
Κι ανοίξαμε αλφαβητάρια,
στραμμένα προς τους ουρανούς να γεμίζουν άστρα.
Έπειτα, γύραμε το κοντύλι στο χαρτί,
και σπείραμε τ'άστρα στο χώμα.
Εμείς οι εξόριστοι
οι γεωργοί των λέξεων,
οι σαράφηδες των αστερισμών και της ελπίδας.
Παραχαράκτες της αθωότητας
τα γραφήματα που θυμίζουνε Σκέψη.

''Οι λέξεις αγωνιούν, ασπαίρουν
πέφτουν σα νόμισμα πάνω στο χάρτι
αφήνοντας τον ήχο του τυχαίου.''

read more “ΛΕΞΕΙΣ”

ΓΙΑΤΙ;

Γιατί κάθε φορά που πάω να σού ξεφύγω φέρνεις έναν άνθρωπο στα πόδια μου να εκλιπαρεί την παραμονή μου;
Γιατί κάθε φορά που ελπίζω σε μία Έξοδο, στέλνεις μια αγγαλιά να με περιμένει στη πόρτα;
Γιατί όσες στιγμές πίστεψα τη θνητή μου φύση, ξεγέλασες τους γύρω μου ζωγραφίζοντας φτερά στις πλάτες μου;
Γιατί ψιθυρίζεις στους ανθρώπους πως είμαι μοναδική;
Γιατί δεν τους αφήνεις να μού δίνουν ένα μονάχα λόγο για να φύγω μακριά τους;
Γιατί κάθε νύχτα που αποφάσιζα πως με το ξυπνημα της μέρας θα χαθώ, φύλαγες τις πιο φωτεινές αχτίδες σου για να μου θυμήσουν πως δεν υπάρχει αλλού ελπίδα;
Γιατί επιμένεις να περάσω μέσα από ένα τοίχο, αφού γέμισα πληγές;
Γιατί τυφλώνεις αυτό που Είμαι;
Γιατί αφήνεις λέφτερη την αγάπη τους για μένα;
Αφού δεν αξίζω τη επιμονή τους. Τη θελήσή τους. Τα τυλιγμένα χέρια τους γύρω απο το λαιμό μου.
Ακόμη και το ψέμμα μου αγαπούν, σα χάδι. Ακόμη και τον λόγο μου τον πέτρινο σαν πέσει από τα χείλη μου καμώνονται πως τον φοράνε σαν παλτό στο σώμα τους. Πέτρα , είναι, φωνάζω, την ξεκρεμάω απο τ ους βράχους για να σας σκοτώσω. Κι εκείνοι γνέφουν πως είναι φυλαχτό και τη κρεμάνε δίπλα στο στήθος.
Κι έτσι δεν φεύγω . Μένω σιμά τους για να μου θυμίζουν το χρέος μου. Κι αφήνω χάρτες, αφήνω σύνορα που μονάχα χαραγμένα στο χαρτί είδα γραμμένα, ταξίδια που φύγανε χωρίς εμένα στο κατάρτι τους. Κι όμως, από κάποιους ανθρώπους διακόνεψα την απόδραση. Και την πέτυχα κατορθώνοντας να φενακίσω τη σκέψη πως εκείνοι δεν άντεξαν να με κοιτάζουν στα μάτια. Στο είπα κι άλλοτε πως είμαι μια μεγάλη ψεύτρα. Που χρεώνεται το άγγιγμά της με τους ανθρώπους , με το να συντροφεύει για πάντα την ανημπόρια τους να τη δουν να φεύγει. Για πάντα.

read more “ΓΙΑΤΙ;”

Αύριο, 1η Δεκέμβρη στον Ιανό στη Σταδίου πραγματοποιείται μια όμορφη εκδήλωση υπό την αιγίδα της μη κυβερνητικής οργάνωσης Be Positive.( http://hiv.humanism.gr/) Εγώ θα είμαι εκεί. Θα μού πεις, πως πάλι σου χαλάω τη διάθεση πως δεν σε αφορά και πως έχεις πολλά στο κεφάλι σου για να τρέχεις σε εκδηλώσεις. Τότε, μην έρθεις. Γιατί για γιορτή δεν πρόκειται. Και πολύ θα ήθελες να φοράς το κόκκινο κορδελάκι στο στήθος, την ταμπέλα του οροαρνητικού και την ανακούφιση στα χείλη. Να μην το ξεχάσω: υπάρχει περίπτωση να παραστεί μεγάλο ποσοστό ομοφυλόφιλων. Το λέω, μήπως και σκιαχτεί το προσωπάκι σου.
Καλώς να ανταμώσουμε !!

read more “ ”