Φ...

Δεν φοβούμαι τον Θάνατο


Δεν φοβούμαι τον Θάνατο


Δεν φοβούμαι τον Θάνατο


Πόσες φορές θές να στο πώ για να πιστέψεις ;
Κι άλλες τόσες, για να συγχωρέσεις τη σκιαγμένη μου ανάσα... Τό'βαλα πείσμα να ξεμπερδέψω με τα όνειρα κι εκείνο το κορίτσι με τα ξομπλιασμένα φουστάνια και τα λητά μαλλιά είπα πώς θα το διώξω απο τους κήπους. Δεν αντέχω, ακριβέ μου ήλιε τα ουρλιαχτά του .
Κι όταν θα φύγεις, κορίτσι ερεβοφόρο, είπα πώς θ'ανασάνω Ζωή σαν πρώτα ... Πές μου, πόσα φεγγάρια μίσεψαν απο τότε;

Υ.Γ είχα κάποτε, έναν Δάσκαλο πού μού μάθαινε το Θάνατο... μά σήμερα βαδίζει στη χλόη των άστρων , ανασαίνει τη γαλήνη των Θεών. Κατα το πλάγιασμα της βροχής , έλεγε εκείνος, κι έσταζαν τα μαλλιά του σεφέρικα ταξίδια.. Πλάι στο Θάνατο η μνήμη δέθηκε μαζί σου, δάσκαλε ( '' φίλε'' )...

read more “Φ...”