«Πεθαίνουμε χωρίς να'χουμε μάθει
τί μας κρατούσε έτσι σφιχτά αδιευκρίνιστους»
Κική Δημουλά
Γενναία η προσπάθεια του Γούντι Άλεν. Νευρωτικά υποδυόμενη τη Μαρία Ελένα η ισπανίδα πρωην ενζενι Πενελοπε- χαρισματικά δε, χαοτικά συγκεντρωμένο σενάριο, αμφιθεατρικές εικόνες, στοχαστικοί διάλογοι,μηδαμινά κενά, σπιρτάδα. Κι αν είδες το « vicki Kristina Barcelona» στη δύση του 2008 εγώ κατηγορηματικά θα απολογηθώ πως το διάβασα πριν λίγες ώρες. Μη ρωτάς πως διαβάζεται ο κινηματογράφος παρα με τον ίδιο τρόπο που ''παίζεται'' ένα λογοτεχνικό βιβλίο. Εσκεμμένα δεν θα σταθώ στις ανικανοποίητες οπτικές του διαταραγμένου Γούντι Άλεν( γελάω), αντιπαρέρχομαι τις διθυραμβικές φαντασιώσεις του και τις αναιτιολόγητες επαναληπτικές μετάνοιες στις δημιουργίες του, ναι, μου άρεσε η προσπάθεια του αναίσχυντου αιμομίκτη σκηνοθέτη. Δίψασα παρ'όλα αυτά για αδιάκριτες ερωτικές σκηνές που καταβρόχθησε ένας ισπανικός ρομαντισμός και οι μελωδίες καταλανής κιθάρας, τέχνη- ποίηση - χρώματα και ζωγράφοι και ντροπαλός ερωτισμός που κοκκίνιζε αποδιωγμένος πίσω απο παραπετάσματα αμερικανικών δισταγμών. Να το πω; Κάνει έρωτα και ο ρομαντισμός για να αποκορυφώσει το δράμα του, αγαπητέ Γούντι. Φανερά. Αδιάκριτα. Πορνογραφημένα.
Στιγματικά υπεκφεύγω. ΄Αλλο το θέμα μου. Επέλεξα να καταχωρηθώ ανάμεσα στους ρόλους, ικανοποίηση που ταυτίζεται με τη ματαιοδοξία του θεατή αφήνοντας αδιευκρίνιστη την υπόνοια να διαπράξει λάθος η ίδια η επιλογή ή έστω να λεηλατήσει την αλήθεια. Επιλέγουμε εκείνο που αναγεννά η φαντασιόπληκτη μνήμη μας , εκείνο που η επιθυμία μας στιγματίζει ανελέητα ή περικυκλώνει το πάθος μας για κάτι διαφορετικό. Ας πούμε πως απέφυγα τα υποτυπώδη λάθη των θεατών και κατέληξα στην αλήθεια. Ας πούμε πως η '' χρόνια δυσαρέσκεια'' της Κριστίνα , οι ανερμάτιστες αναζητήσεις ''λαθών'' οι κυκλοθυμικές ενστάσεις της, η χαοτική αποδοχή των πιο εκκεντρικών δεδομένων στη ζωή της, η απουσία ταλέντων με οδήγησαν να αγαπήσω τη ξανθή κώμη της. Μα το ερώτημα που καίει τις σελίδες αναγνώστη μου, είναι εκείνο που δεν σε αφήνει να σαγηνεύσεις τους εφιάλτες . Τα αποπνικτικά ξεσπάσματα που απαρνούνται σαδιστικά την αίσθηση γαλήνης καθε φορά που το οτιδήποτε -εκείνο το μετρημένο οτιδήποτε - ασφαλές και γεωμετρικά τετραγωνισμένο συναίσθημα παρεμβάλλει τις ''μοίρες '' του στη ζωή μας. Τί είναι εκείνο που αναζητά η Κριστίνα μέσα σ'ένα κόσμο που απαυγάζει μονάχα ημιτελή έργα, ανεκπλήρωτα όνειρα, ατελείς χαρακτήρες, αμφισεξουαλικές φαντασιώσεις;
Κι αν υπάρχει ''εκείνο'' το ''τί'' της αναζήτησης πως μπορεί να το εκπληρώσει η δημιουργία της φύσης πάνω σ' έναν μόνο άνθρωπο; Κι αν είμαστε τάχα κομμάτια ενός ψηφιδωτού που επιπόλαια ή κωμικοτραγικά μας περιπαίζει στα χέρια του η συμπαντική δημιουργία, τότε πως περιμένεις να κρατήσω στις χούφτες μου το κομμάτι που ξέπεσε τυχαία στο δρόμο μου κυνηγώντας το βλέμμα μου μακριά απο τα υπόλοιπα; Θέλω να πω, είμαστε ημιτελεις, ξέρεις. Και τίποτε δεν θα μπορέσει να πλαισιώσει ποτέ τις ερωτικές μας φαντασιώσεις που χάνονται μέσα σε αποκυήματα τελειότητας και ολοκλήρωσης. Έχουμε την αίσθηση του τέλειου, αλλά δεν θα υπάρξουμε ποτέ. Παρα μόνο αν δέσουμε τα χέρια. Παρα μόνο αν αποδεχθούμε κοινόβιες ερωτικές περιπτύξεις, αναπόδραστα συλλογικά μπερδέματα, συντροφικά παντρέματα και διασταυρώσεις. Και ξέρω πως χαμογελάς, όμως σκέφτεσαι πως πάντα κάπου στο πλάι μας χάνεται η τελειότητα, στον άνθρωπο που ξεχάσαμε υποκείμενοι στο νόμο της επιλογής. Στο νόμο του λάθος. Γιατί η επιλογή κουβαλά αναπόφευκτα μισοφέγγαρα στους χρησμούς της και λάθη που αρνιέται η ανθρώπινη φύση να προβεί σε παραδοχή. Μακρηγόρησα. Να πω στην ''Κριστίνα'', ν'άλλάξει; Την παραπήραν τα χρόνια για πισωγυρίσματα κι εκχριστιανισμούς. Φτάνει που ξέρει τί ''δεν θέλει'' και ας μένει ν'αλληλεπιδρά το θετικό πρόσημο της επιθυμίας με το χάος.
Καληνύχτα!
υ.γ Πάντα πολλοί οι άνθρωποι που ολοκληρώνουν τη θαλπωρή στη ζωή μου. Ποτέ ένας. Μ ην σε παρασύρουν οι εξομολογήσεις μου και οι εστιασμένa ''μονογαμικές'' αναφορές μου. Μπορεί απλά να είναι παραπλανητικές. Απλά.
Posts
.jpg)
.jpg)
.jpg)
