7 . 2 . 200?

Τελικά. Σ'αγαπώ. Όπως αγαπάνε τα παιδιά , οι ουρανοί του απάνου και του κάτω κόσμου, οι ζητιάνοι. Γιατί έτσι θέλω και δυάρα δεν δίνω σε κανένα θεό και δαίμονα. Σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ.. Σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ. Και μάρτυράς μου η νύχτα. Οι ώρες. Τα φεγγάρια που κύλισαν σαν πέτρες πλάι στις λέξεις. Λέξεις που σκόρπισαν την αλφάβητο στη σπορά της νύχτας. Και ναι , είμαι ο καθρέφτης σας. Σε σένα μιλώ. Και σε σένα. Σε σένα. Σε σένα.
Δεν θα με ξαναδείς. Ποτέ. Ποτέ. Ποτέ.
Όπως δε με αντίκρυσες ποτέ.

Να μου φιλάς τις καραβόστρατές σου. Τις νότες. Τη θάλασσα.

read more “7 . 2 . 200?”