Πάλι έπιασα τον εαυτό μου να ψαχουλεύει στα σκουπίδια.

Κάτι νύχτες με σιωπηλούς φεγγίτες

κι ένα παράθυρο κλειστό πλάι στο δρόμο.

''Συλλέγω γαρίφαλλα και πεταμένες αναμνήσεις

έναν γυμνό φωνόγραφο τσακισμένο σε χίλιες φωνές,

μια σκουριασμένη ελπίδα κι ένα βιολί απο σημύδα

και νεκρική σιγή.''

Αν σού περσεύει μιά στάλα απο τούτες τις πραμάτειες,

μην με ξεχάσεις.

read more “ ”

A -ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ

θέε μου, τί δεν μας περιμένει ακόμα.

Κάθομαι εδώ και βρέχομαι. Βρέχει
χωρίς να βρέχει όπως όταν σκιά μας
επιστρέφει σώμα.

Κάθομαι εδώ και κάθομαι. Εγώ εδώ,
απέναντι η καρδιά μου και πιό μακριά
η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί
κάθε που μας μετράει το άδειο.

Φυσάει άδειο δωμάτιο. Πιάνομαι γερά
από τον τρόπο μου που έχω να
σαρώνομαι.

Νέα σου δεν έχω. Η φωτογραφία σου
στάσιμη. Κοιτάζεις σαν ερχόμενος
χαμογελάς σαν όχι. Άνθη
αποξηραμένα στο πλάι σου
επαναλαμβάνουν ασταμάτητα το
ακράτητο όνομα τους semprevives
semprevives - αιώνιες, αιώνιες μην
τύχεις και ξεχάσεις τι δεν είσαι.

Όσο δε ζείς να μ'αγαπάς.
Ναί, ναί μού φτάνει το
αδύνατον.

Κι άλλοτε αγαπήθηκα απ' αυτό.

όσο δε ζείς να μ'αγαπάς.

Διότι νέα σου δεν έχω.

Και αλίμονο αν δε
δώσει

σημεία ζωής το
παράλογο.

Κική Δημουλά

read more “A -ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ”