Απόψε γιορτάζει ο Νικόλας ο Άσιμος στη ψυχή μου. Έτσι, δίχως λόγους και θλιβερές επετείους, διχώς κεράκια και στημένες ημερομηνίες. Απόψε γιορτάζει ο Νικόλας ο Άσιμος, μ'έκείνο το ''ο '' να μπαίνει αναμεσά του όπως το θέλησε εκείνος...''ο Άσιμος''. Για να μη μπερδεύεται στα ποδάρια και τις σκοτούρες του Asimov για να λογιάζεται περιπλανώμενος στα δικά μας ποδάρια και να σκονίζεται με τις θλιβερές διαπιστώσεις του, τις Οδύσσειες περιπλανήσεις ενός'' Κανένα''. Απόψε... ένα θέατρο του δρόμου ξεμύτισε στην άκρη της νύχτας, έκανε τούμπες στους ασφαλτοστρωμένους δρόμους, κοιμήθηκε ανάμεσα στ'αυτοκίνητα κι έφερε στα ξέφτια του μυαλού μου έναν καβαλάρη . Τ' ουρανού. Με τσιμπολογημένα απο σπουργίτια παπούτσια, ένα σακάκι μπαλωμένο εφημερίδες, στίχους, ένα μάτσο μπαλόνια κι ένα ημίψηλο φορτωμένο σκέψεις. '' Αναζητώωωντας Κροκανθρώωωωπους'' , απελπισμένη η κραυγή του Καβαλάρη θυμώνει το Αβασάνιστο. Ένα σμαρι παιδιά αμολάνε πετροβόλια με τις χουφτές, ή μήπως βρέχει εκείνη τη νύχτα, κανείς δεν θυμάται. Έχει δεμένες δυο γραβάτες στο λαιμό του, σα θηλιές κι είναι λέει δυο φορές κύριος, κι έπειτα '' Εσύ'', λέει, '' μην πατάς πάνω στις κάλτσες σου, είναι φριχτό αυτό που κάνεις''. Γελάς, κι εσύ, κι εγώ. Πώς άλλωστε;
Πουλάει κασέτες στα στενά των Εξαρχέιων κι ένα μικρό κορίτσι με μπλεγμένες τις κοτσίδες του έχει γραπωμένες τις χουφτες στην τσέπη του σαν κυρτωμένες τανάλιες .
Απόψε δεν ανάβω κεράκια στη μάσκα που σου φόρεσε ο Θάνατος. Ούτε τύπωσα μπλουζάκι με τα ξέμπλεκα μαλλιά σου, ούτε τον ''μπαγάσα ''σου πλήγωσα με τα χείλη μου. Μονάχα που σε σκέφτηκα να φτυαρίζεις συνειδήσεις στον κήπο των Εξαρχείων. Και γέλασα, γέλασα με τη ψυχή μου. Τόσο που έγινα πολύχρωμη, σαν τους δικούς σου κροκανθρώπους.
Venceremos ,Nικόλα ,venceremos...γιατί η ελευθερία δεν πεθαίνει μέσα σε εμφύλια στρατεύματα και δεν χαρακώνει μονάχα χαρακώνεται. Πουλάει κασέτες, δεν ξεπουλιέται στα παζάρια.
Σε γιορτάζω απόψε, που γουστάρω Ελευθερία.
«Εμένα μ'αρέσουν οι βαθιές θάλασσες. Κι ας μη γυρνώ τον κόσμο. Κι ας με νομίζεις κολλημένο στο ίδιο σημείο. Δεν υπάρχει σύμπαν Υπάρχουν μόνο Στιγμές. Συμπαντικές στιγμές.Αν φτάσεις στην ακινησία Μπορείς παντού να ταξιδέψεις. Εγώ δεν χρειάζομαι τον Κόσμο, κακώς έχεις νομίσει.Για μένα δεν υπάρχει κόσμος Χρειάζομαι απλά Να δημιουργώ κόσμους»
Ν. Άσιμος
Πουλάει κασέτες στα στενά των Εξαρχέιων κι ένα μικρό κορίτσι με μπλεγμένες τις κοτσίδες του έχει γραπωμένες τις χουφτες στην τσέπη του σαν κυρτωμένες τανάλιες .
Απόψε δεν ανάβω κεράκια στη μάσκα που σου φόρεσε ο Θάνατος. Ούτε τύπωσα μπλουζάκι με τα ξέμπλεκα μαλλιά σου, ούτε τον ''μπαγάσα ''σου πλήγωσα με τα χείλη μου. Μονάχα που σε σκέφτηκα να φτυαρίζεις συνειδήσεις στον κήπο των Εξαρχείων. Και γέλασα, γέλασα με τη ψυχή μου. Τόσο που έγινα πολύχρωμη, σαν τους δικούς σου κροκανθρώπους.
Venceremos ,Nικόλα ,venceremos...γιατί η ελευθερία δεν πεθαίνει μέσα σε εμφύλια στρατεύματα και δεν χαρακώνει μονάχα χαρακώνεται. Πουλάει κασέτες, δεν ξεπουλιέται στα παζάρια.
Σε γιορτάζω απόψε, που γουστάρω Ελευθερία.
«Εμένα μ'αρέσουν οι βαθιές θάλασσες. Κι ας μη γυρνώ τον κόσμο. Κι ας με νομίζεις κολλημένο στο ίδιο σημείο. Δεν υπάρχει σύμπαν Υπάρχουν μόνο Στιγμές. Συμπαντικές στιγμές.Αν φτάσεις στην ακινησία Μπορείς παντού να ταξιδέψεις. Εγώ δεν χρειάζομαι τον Κόσμο, κακώς έχεις νομίσει.Για μένα δεν υπάρχει κόσμος Χρειάζομαι απλά Να δημιουργώ κόσμους»
Ν. Άσιμος
Posts
.jpg)
.jpg)
.jpg)
