ΜΟΥ Λ- Υ -ΠΕΙΣ

Γράφει στη μνημη μου ένας κοντυλοφόρος ουρανός, σα λαβωμένο
ζώο παραπατώντας στο μελάνι της νύχτας. Δραπετεύει μέσα από τη κλεψύδρα
ποιητάδων , αγκουσαίνει στις λέξεις, την αλφάβητο που πληγώνουν τα χέρια
μου. Κάποιες φορές, τα χέρια στεριώνουν την άβυσσο. Κι είναι τόσο απλό να
διαβαίνεις την άβυσσο, όσο τους πορφυρούς λειμώνες της ισημερίας, όσο τα γυμνά
ακροθαλάσσια του χειμώνα, όσο και κείνα τα ξάστερα απόβραδα ενός λινού
καλοκαιριού. Μονάχα τα παιδιά ζαρώνουν στη ποδιά μου, τα λουλούδια
σαν κλειδώσουν'' τα βλέφαρα ''στη νύχτα. Για τούτο δεν γέννησα, για τούτο
δεν γέμισα τ 'ἀνθογυάλια μου με ανεμώνες.

Πες μου τώρα... πως να σε παρω μαζί μου;

Για τούτο, θα'πρεπε να σταυρώσω τις σκέψεις μου.

υ.γ Ανορθόδοξα βαλμένη η μέρα στο στερέωμα της σελίδας. Δεν υπάρχει ο χρόνος. Μ'ἀκούς;

read more “ΜΟΥ Λ- Υ -ΠΕΙΣ”