ΔΙΧΩΣ

Σού στέλνω ένα γράμμα που ποτέ δεν θα διαβάσεις. Σαν εκείνα τα απομεσήμερα που ποτέ δεν αντίκρυσες στα μάτια μου.

Ναι , σού στέλνω ένα γράμμα σιωπήλο σκισμένο σε χίλια κομμάτια , μαραμένο στα συρτάρια του νόστου, αποριγμένο από τα χεριά των ανθρώπων, μαργωμένο στις βουλές των Θεών. Σάμπως να θέλησα τούτη τη νύχτα να τη μάθεις απο τα χέρια μου, που άλλος κανείς δεν στάθηκε ικανός να στη διδάξει. Τούτη τη νύχτα τη δικιά μου ξέρω πώς θα θελα να στη χαρίσω. Μονάχα πού δεν καρτεράει μουσικές ούτε μορφάζει πίσω απο παιδιάστικα γελάκια, δεν υποκρίνεται τα ερμαφρόδιτα προσωπεία των γελωτοποιών... δεν γογγύζει μέσα στα σώματα τ' ανθρωπινά τον αβάσταχτο καημό της. Είναι μια νύχτα γυμνή, μ'ακούς ; - Θέλω να μ'ακούς. Όταν υπάρχω κι όταν χάνομαι.

Σαν αρχαία χορεύτρια σ' επιτύμβιες στήλες ξεκορμίζει τον χορό της απο τις χοάνες των καιρών , κρεμάει δρεπάνια στο δώμα τ'ουρανού σπέρνει το αλυχητό της στις κορφές των βοριάδων. Κι είναι πού πια καμμιά ντροπή δεν σελαγίζει το κορμί της, σα να χαθήκανε οι ανθρώπινες ρωγμές της, τώρα που ξέρει πώς σωθήκαν τα μαχαίρια στα χέρια των ανθρώπων. Κάτι ουλές σαν φεγγίζουν πανωθέ της τα λυχνάρια τής θυμίζουν πώς Μοναχά τ'αγάλματα στις νύχτες των αιώνων κρατούν αμάραντα ροδόφυλλα στις χούφτες τους.

Ετούτες τις λιγοστές στιγμές σού γράφω, κι έπειτα λέω πώς δεν υπάρχει λυτρωμός απο τη σκέψη. Δεν θέλω να μ' ακούς , δεν θέλω να μ'ακούς , δε θέλω να ξέρεις.

Τί κι αν τη φωνή μου τη κυκλώνουν ανέμοι κάθε βράδυ , εσύ δεν θέλω να ξέρεις. Ψέμματα. Δεκάδες γράμματα , αρίθμητα ψέμματα να καρφώνουν τις στεγες των ανθρώπων να μετράω τις πληγές μου. Σ' αγαπώ και πάλι ετούτη η κραυγή δεν φτάνει σε σένα. Κάποτε στέλναν περιστέρια να κουβαλούν τις σκέψεις στα φτερά τους, κάποτε οι λύγμοι ανταμώνανε τα καλοκαίρια. Να'ναι οι καιροί δύσκολοι, λέει πώς χαθήκανε τα όπλα.

Σού γράφω λοιπόν ένα γράμμα που ποτέ δεν θα διαβάσεις και σβήνω τους πόθους με μελάνι να ξορκίσω τις σκιές που αντάμωσαν απόψε τις σκέψεις μας. Έτσι θέλω να πιστεύω. Τόσο θέλω να πονάω. Θέλω να πονάω όσο υπάρχεις, όσο υπάρχω.

Κλείνω ένα γράμμα στις χούφτες μου, ένα τόσο δα χαρτάκι. Δεν έχω παραλήπτη ακουμπισμένο στο παράθυρο να περιμένει. Πρός... Εσένα πού μπορείς ακόμη ν' αναπνέεις μακρυά μου με τη θέλησή σου, ναί με τη θέλησή σου.

Τρίτη, 22 Μαίου έτος σιωπής.

read more “ΔΙΧΩΣ”