*

Έλα, να παλέψουμε μέσα σε δυο κόσμους. Οι μέρες μας να είναι ασπρόμαυρες , δίχως απαντήσεις μονάχα ερωτηματικά. Έλα να σου μάθω πως είναι να διαβαίνεις το σκοτάδι και να μη ζ ητάς συντρόφους. Ο ένας να στέκεται στην άλλη όχθη καρτερώντας υπομονετικά. Έλα να κάνουμε Έρωτα με το μυαλό μας, όχι με τα σώματα μας, γιατί τούτο θα απομείνει να γεφυρώσει το Χρόνο. Έλα να συμπληρώσεις τη λέξη που μου λείπει στο έργο μου, τη λέξη που πάντα ξεχνάω. Έλα να μου στερήσεις τη γραφή, για να μπορέσω να ξοδέψω όλο το μελάνι μου πάνω σου. Έλα, για να πάψω να βλέπω την απεραντοσύνη τ'ουρανού στα Έργα των ποιητών και των ζωγράφων.
Δεν θα έρθεις. Το ξέρω. Το ξέρεις. 'Ασε με , λοιπόν, να κάνω το καθήκον μου και πάψε να λαχτίζεις πέτρες στη ψυχή μου. Δεν με πονάς, μη φοβηθείς. Δεν ανατέλεις χαλάσματα. Μονάχα που κουράστηκα να σου εξηγώ πως κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις, πως ο έρωτας έχει και κείνος τη Δική του Δικαιοσύνη. Όχι, των Άνθρώπων, τη Δική μου.

* η εικόνα , πίνακας του Van Gogh απεικονίζει τη καρέκλα του και τη ζωή του. Πάνω της ακουμπισμένα στο ψάθινο κάλυμμά της, η πίπα και ο καπνός του. Η άδεια καρέκλα δείχνει την απουσία συντροφιάς, την μοναξιά που πάντα τον βασάνιζε.

'' Δεν υπάρχει αγωνία μεγαλύτερη από την πάλη της ψυχής ανάμεσα στο καθήκον και τον Έρωτα''
Van Gogh ( Τo Κίτρινο Σπίτι, Martin Gayford)

read more “ ”