LA DIRITTA VIA ERA SMARITA

Κι ύστερα τί άλλο να πώ ..

Να'ναι το φως του δειλινού που τάχα κεντάει πάνω στο κορμί μου δειλά φεγγάρια .

Εκείνη η ''αντάυγεια στο μέτωπό'' καθώς κίναγε να σβήσει ό, τι η ζωή μας χάραξε τα περασμένα καλοκαίρια . Μη λησμονάς τα καλοκαίρια . Είναι ότι απόμεινε στο στήθος μου μαζί με την αρμύρα της αφής σου . Κείνες οι αχνές ανάσες που πάλευαν μέσα στην αγγαλιά της νύχτας , θυμώνιαζαν αστέρια στους ουράνιους κήπους θαρρώντας πως θα ξεπλύνουν τη ντροπή . Το χέρι μου να ψαχουλεύει στο λυκαυγές των φύλλων ρινύσματα σιωπής . Ξέραμε , μα ήσαν οι λέξεις πράξεις στα δεσμά τους . Ζητάγαμε να ψηλαφήσουμε τη ζωή μα ήσαν τα δάχτυλα κομμένα απο τ'αδράχτι του καιρού .

Θυμήθηκα τον σκονισμένο ήλιο που κράταγες στις χούφτες σου . Το σκουριασμένο κρεκέλι στην πλώρη τ' ουρανού που γύρεψες ν'αδράξεις . Κι είπα πως η στιγμή αθανατίζει το χρόνο . Πως ο νεκρός επιτάφιος θρήνος αντήχησε στό ψήλωμα της μέρας . Καιρός για το μαχαίρι και το φόνο . Καρτερούσα το πριν . Γύρευα το νοτισμένο χώμα , το πέταγμα των πουλιών πάνω στα κεραμόσπιτα καταπώς αλαργεύουν προς το νότο .

Ώσπου όλα γινήκανε κατα τα γραφούμενα , κείνα που σπέρνουνε το χώμα και τη σκέψη των σαλών . Κι ήρθε οργή που ράγισε τα ανθογυάλια της αλήθειας , κι ήρθανε μέρες που κήδεψαν τις νύχτες της ντροπής . Τίποτε άλλο δεν έμεινε να ροκανίζει το ξύλο της ψυχής μας . Μονάχα σκορπισμένα αποκαίδια να μάς θυμίζουν πως κάποτε σε τούτα εδώ τα περιγυάλια στηθήκανε φωτιές στο γέρμα του καλοκαιριού . Ανθίσαν μυγδαλιές στο έλος των χειμώνων .

.............................................................................

...............................................................................

...................................................................................

read more “LA DIRITTA VIA ERA SMARITA”

ΦΥΓΗ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στο πρωινό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας .

Η αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μάς τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δεν θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος .
Κι αν κρατηθήκαμε απο λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ'όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μεσα στη φυγή .

Υ.Γ Καληνύχτα, κι ας μην ήσουν ποτέ εδώ .

read more “ΦΥΓΗ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ”

ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΑΝΤΙΟ ;

Πόσα λόγια σκάλισα στη ψυχή μου εκείνες τις μέρες . Τίποτε δεν απόμεινε . Λες και τα σκόρπισε η φυγή μου στους ανέμους . Μια λέξη δεν πρόλαβα να πώ . Γαμημένος εγωισμός . Κι είπα πως τον πέθανα πριν χρόνια , πως τον λάβωσαν οι σαγιτιές μου . Δε βάριέσαι , είναι που οι πληγές σαν τους στρεψεις τη πλάτη αφορμίζουν . Ποτέ μου δεν χώνεψα τους γιατρούς . - Μια λέξη , τόσο δά - .

Σαν τις παλιές ιταλιάνικές ταινίες , με κείνες τις μαύρες χαρακωσιές πάνω στο ασπρόμαυρο πανί να σού θυμίζουν το πάλεμα του χρόνου . Λίγο πριν ... λίγο προτού κεντήσει το δάκρυ την οθόνη [ = σεντόνι] , Εκείνη να αντιμάχεται την αρχή του τέλους κι Εκείνος να σέρνει τον καημό του πίσω απο ιδανικά, ιταλιάνικα όνειρα . Σαν ήμουν μικρή θαρρούσα πως το ασπρόμαυρο που συννεφιαζε τα μάτια μου πίσω απο τα σεντόνια του σινεμά ήταν το χρωμα μιας αλλοτινής εποχής . Μόλις γεννήθηκα , σκεφτόμουνα , θα γινήκανε τα βουνά χωμάτινα και τα χείλη πορφύρεψαν τον κόσμο . Λάτρευα , θυμάμαι τα μελανείμονα χείλη , τα άχρωμα , τα πελιδνά κι έλεγα πως σαν μεγαλώσω κοκκινάδι τα δικά μου δεν θ' αφήσω να γευτούν . Κάθε φορά που τρέμω απ' το κρύο , τα χείλη μου λησμονούν το ροδαλό τους χρώμα . Πώς αναχαράζει στη ψυχή μου τότε ...

''IL FINE '' . Είδα τότε τους τίτλους να σταλάζουν σα θαμπή ανοιξιάτικη βροχή , μα κάπου θα μού παράπεσε η λέξη γιατί δεν θυμάμαι να πρόλαβα να την ξεστομίσω . Δυο φωνές ανασκαλεύει ο νους μου απο κείνη τη νύχτα , μιαν αμάχη βουβή , μια φτωχή καληνύχτα . Και μέσα μου να σαλεύει η κραυγή , που μήνες τώρα κατόρθωνα να σαβανώνω . Δεν στάθηκε βολετό να θάψω τον λυγμό της. Γαμημένος εγωισμός . Κι έπειτα να παλεύω να θυμηθώ αν το δα στ' όνειρό μου . Ξέρεις , σε είδα πάλι στ' όνειρό μου μα δεν θα το μάθεις ποτέ . Είναι αργά για όνειρα ,καλέ/ή μου . Μόνο κάτι παλιά ασπρόμαυρα φιλμάκια αργοπεθαίνουν στα μάτια μου μπροστά . Ναί , ξέρω είναι αργά για ν' αναστήσουμε τις αναμνήσεις .

Μα είναι , τάχα , αργά για να πούμε Αντίο ;

read more “ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΑΝΤΙΟ ;”

[Ολέσας απο πάντας εταίρους ]


Υ.γ θα χάσεις όλους τους συντρόφους

read more “ ”