ΠΕΙΡΑΙΑΣ 1 ΚΑΙ ΚΑΤΙ

Πειραιάς κι ένα κορίτσι σιγοτραγουδάει τα τρένα.

Δεν βρίσκω το παλιό μου τετράδιο

κάπου ριγμένο μέσα σε μια τσάντα αναμνήσεις, λουλούδια σκισμένα κι ένα δανεικό τσιγάρο.

Να προλάβω τη θάλασσα.

Προφταίνω τα λίγα λεπτά να σκορπίσω τις λιγοστές μου θύμησες στον αγέρα, να μυρίσω ζεστό καφέ στα καφενεία, τις καρέκλες και τους πάγκους να προσπεράσω δίχως να κοιτάξω πάλι και πάλι τή γωνιά που σε περίμενα. Τη γωνιά δίχως καθρέφτη μονάχα ένα σπασμένο κρύσταλλο, απόμενα να κοιτάζω τη μορφή μου, απεγνωσμένες προσπάθειες να μείνω όμορφη μέχρι να φανείς στην άκρη του δρόμου. Πάντα ασχημότερη εκείνες τις στερνές σταγόνες του χρόνου. Τέρμα οι αγωνίες.

Αργότερα, η γριά με τα μανταλωμένα βλέφαρα κάτι απο θλίψη, να ψαχουλεύει στα σκουπίδια. ''Τί;'', θέλω να ρωτήσω '' μα με κυνηγάει μια φυγή'', λέει κάποιος σκοπός. Πιο πέρα η τράπεζα, οι ώρες αναμονής προτού σε αντικρύσω. Χάνω το δρόμο μου, μα πάντα το ίδιο σαν θέλω κάτι πιο πολύ απο κείνα τα θέλω των ανθρώπων πού μένουν να σφουγγίζουν τους δρόμους σαν σκισμένες αφίσες. Κάτι πιο πολύ απο όλα τα θέλω των ανθρώπων, η θάλασσα.

Το δανεικό τσιγάρο εσύ θαρρώ, δίπλα μου κι οι ανάσες όλων μακριά μου. Γόπες στην αγγαλιά ενός λιμανιού, '' περίμενε, σε λίγο θα δεχθείς και τη δική μου'' μουρμουρίζω. Κάτι απο καράβι στόν ορίζοντα, ποίηση , λέω , σαν ακουμπάς στους κάβους . Λερώθηκα με ποίηση εκείνο το μεσημέρι.

Το τσιγάρο της μέρας εκείνης δεν το τελείωσα ποτέ. Θα περιμένω να το σβήσουμε μαζί σ'ένα λιμάνι πού σφίγγει στον κόρφο του μυριάδες αποτσίγαρα. Αστέρια αποτσίγαρα, σαν βλέπω να στάζουν απο τα μαλλιά τους ιστορίες πάνω στο δείλι.


* Η ανάρτηση έγινε στις 15/4/2008 κι εγώ την ξαναστήνω. Όχι γιατί σώθηκαν τα χρώματα και οι γραφές. Όχι, γιατί πάλι πρόδωσε εικόνες η απουσία σου. Αλλά γιατί την ομορφότερη πνοή την φυλάω  για το τέλος. Πάντα.

Είναι ένα απο κείνα τα μισοφέγγαρα τσιγάρα, που λέγαμε.
( Να χαίρομαι τις καινούριες μπογιές. Μου ευχήθηκα; )