ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2009 ( ΣΧΕΔΟΝ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ)

Νιώθω πως χρωστάω μία γραφή. Σε κείνη την ΄''ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ'' το Δεκέμβρη του 2009, προτελευταία σκέψη σε τούτη τη σελίδα. Χρωστάω σε μένα, μιαν αλήθεια που αρνείται να επικαλείται το δαίμονα του τυπογραφείου, κι ευθυγραμμίζεται με τους φόβους της. Πες πώς γύρισα χθες βράδυ πίσω στα λόγια μου διαβάζοντας εκείνο το ύ(στερο) γ(ράφημα) που λέει πως ''Όχι, δεν είμαι ερωτευμένη με ανθρώπους , τούτον τον καιρό'' . Ψέμα, αναγνώστη μου. Μεγάλο σαν ερινύα και διφορούμενο σα Σιβυλλικός χρησμός. Ήμουν ερωτευμένη σ'εκείνο το επεισόδιο. Τόσο ερωτευμένη που δεν ήθελα κουβέντες  με τη ψυχή μου, για τούτο και τη φόρτωσα  ψέμματα.
Και εξηγούμαι. (Κράτα την εξήγηση σαν ''απολογία'' γιατί αρκετά καταράστηκα την Αλήθεια.) Ερωτευμένη 3 κάπου χρόνια και κάτι μέρες καλοκαιριού, δεν θυμάμαι τις ώρες, άλλωστε η σχέση μου με το χρόνο υπήρξε πάντα γερασμένη. Έρωτας για μένα, πάει να πει, φιλία, αγωνία επιβίωσης μέσα σε κλειστούς χώρους, τάσεις φυγής, θαυμασμός, κοινά βλέματα, σκέψεις μοιρασμένες στα 2 , σιωπή. Κι όλες αυτές οι συμπτωματικές κακοφορμισμένες πληγές, να κρατούν λίγο. Όπως πάντα. Λίγο , σα φεγγάρια. Λίγο σα σκέψεις. Ναι,μέχρι τότε, κάπως έτσι ήταν. Τα 2 χρόνια με ξεπέρασαν, όμως, τόσο ώστε η ανάγκη μου να ''τρυπώσω'' στον εγωισμό μου έγινε καημός. Ξέρεις πως είναι; Να περιμένεις ένα τηλέφωνο, μία λέξη, ένα νεύμα και μιαν απόσταση να κυβερνάει τις θάλασσες και τους ορίζοντες ανάμεσά σας. Εγώ δεν γνώριζα. Ούτε γι'αποστάσεις, ούτε για Έρωτες. Ναι, τώρα γελάω. Γελάω με τη θλίψη των ανθρώπων που δεν τόλμησαν να πουν ποτέ πως ερωτεύτηκαν, γελαώ με τον εγωισμό εκείνων που ξέχασαν να αναφέρουν επιγραμματικά ''στα περιεχόμενα της έκδοσης''πως φοβήθηκαν τον εαυτό τους. Κι εγώ φοβήθηκα. Τόσο, που σε κείνη τη γραφή μου, ξέχασα να σου πω την Αλήθεια. Το ίδιο και στο τηλέφωνο, που έκλεισε απότομα. Το ίδιο και την επόμενη μέρα, στην αναπάντεχη κλήση. Δε βαριέσαι. Εγώ ξεπούλησα τον εαυτό μου, λέγοντας ψέμματα.
Έχει περάσει καιρός απο τότε. Όχι, δεν ερωτεύτηκα. Και; Οι σπαζοκεφαλιές μας κρατάνε στη ζωή, και τα σταυρόλεξα παρέα τα καλοκαίρια. Δεν έμαθα το λόγο, αυτό λέω. Γιατί ανάσανες σε ένα σημείο της ζωής μου και γιατί το υπόλοιπο κομμάτι , έως τα τώρα, κρύβεται στον ίσκιο σου. Ναι, δεν μιλάω για να μ'ακούσεις, έτσι κι αλλιώς χαμένη βρίσκομαι σε διαδικτυακά μονοπάτια κι ατραπούς ανώνυμων παικτών. Λοιπόν, όμως ξέρεις; Τα λόγια μου υπάρχουν κάπου γραμμένα, σφαλισμένα στα δίχτυα της ιστορίας και φωνάζουν την Αλήθεια. Που λέει,  πως σε αγάπησα, κι ας μην ήξερα να αγαπώ, που λέει, πως σε ερωτεύτηκα, κι ας μην γνώριζα να ερωτεύομαι. 
Είπα , Χρόνια Πολλά εκείνο το απόγευμα, για τα χρόνια που έκλεινες. Ξέχασα, όμως , να σου στείλω τη μεγαλύτερη ευχή μου: Κάποια μέρα, λέει, να μπορέσεις κι εσύ το ίδιο. Να καταλάβεις.
Θα έγραφα και το όνομά σου, αλλά με παραπήραν σιμά τους οι αλήθειες απόψε και φοβάμαι μήπως τις αγαπήσω. Για πάντα.( γελάω) 

υ.γ Από τότε λατρεύω τις αποστάσεις στους ανθρώπους, είναι κάτι σαν παράπονο ή εμμονή, σαν ηχώ στη ζωή μου, και κρατάει το χρόνο σε άλλες διαστάσεις. Οι κοντινές σχέσεις με κουράζουν, τα ταξίδια δυναμώνουν το χαμόγελό μου και...Αυτά. Έχω ακόμη το καραβάκι το χάρτινο ανάμεσα στα βιβλία μου. (χαμογελώ)