ΓΚΑΖΙ

Με φωνές και πλακόστρωτο, με δρόμους στενούς σαν αυλάκια με ανθρώπους και ήχους. Με χρώματα που θυμίζουν γκρίζα Πόλη. Γκάζι ή αλλιώς Γκαζοχώρι ή αλλιώς φωταέριο. Πέρασες κάποια στιγμή κατα λάθος, μα δεν θυμάσαι γιατί ακριβώς δεν σταμάτησες. Κι άλλοτε ίσως πάλι να περπάτησες στα σοκάκια της ή σε βρήκε το ξημέρωμα να σε μεθάει σε κάποιο μπαράκι της οδού Τριπτολέμου. Ετούτο το μέρος λέγεται'' Πόλη''. Είναι μια πόλη χωμένη στις δυτικές ''πλαγιές'' της Αθήνας. Κεραμεικός. Γκάζι. Θυμίζει το παλιό εργοστάσιο φωταερίου που σκόρπισε κάποτε ελπίδα και ψωμί στα σπιτικά των μουσουλμάνων. Τότε...Αργότερα, οίκοι ανοχής πλάι στα φαναρτζίδικα και στις δεξαμενές έκλεψαν λιγάκι απο τη νοτισμένη ανάσα ''τούτου του τόπου'', που χρώσταγε τη ζωή του στο μεροκάματο. Ξεχασμένα γυναικεία κορμιά πλάι στις καπνοδόχους κι έπειτα τα πρώτα λιγοστά δωμάτια, ανακαινίσεις ,σπίτια με αυλές και παράθυρα ανοιχτά, τριμμένοι τοίχοι απο τη σιωπή ή (;) μήπως απο τις ακουμπισμένες πλάτες των ανθρώπων. Σκορπίζουν, ανηφορίζουν δειλά, όπως οι ρίζες θεριεύουν πλάι στο τσιμέντο. Κι ύστερα, Εμείς. Εμείς και τα νυχτερινά κέντρα, ο σταθμός του Μετρό, η μόδα που μετατράπηκε σε βάνδαλο σύνθημα. Θαμώνες, μεθυσμένα χαμόγελα, μπαλόνια μπερδεμένα στα χέρια, στις σκέψεις, στις ανάσες, σε μπασταρδεμένα,ερμαφρόδιτα και ροκ τραγούδια. Ένας κόσμος που χάνεται και παραπατάει σε επιλογές και στέκια ξενόφερτα, με ανοιχτές πόρτες που φτάνουν μέχρι τους δρόμους. Δεν υπάρχουν διώρυγες στο Γκάζι. Διασχίζεις τον απέναντι δρόμο περνώντας μέσα απο σώματα, γίνεσαι ομοφυλόφιλος, στρέιτ ή πάλι κάπου κάπου χάνεις κάτι απο σένα. Υποδύεσαι, ξεχνάς, αλλάζεις.

Τριγυρνούσα ανάμεσα στους δρόμους. Με τα χέρια χωμένα στις τσέπες, με τα μάτια ορθάνοιχτα σα καλειδοσκόπιο, γυροσκοπώντας περαστικούς, πορτιέρηδες, μπαλονάδες, μοντέλα, τραγουδιστές, ερειπωμένα και ξέφρενα πρόσωπα. Όλοι εκεί κι οι ίδιο τόσο μακριά. Μια ''πόλη'' που βαραίνει απο ήχο, που ενταφιάζεται στη φασαρία, που εκκλιπαρεί τη σιωπή. Στριμωγμένη διασκέδαση, λες και η τέχνη δεν στεγάστηκε σε άλλες γωνιές ή δεν βρήκε ποτέ καλύτερη κρυψώνα να λουφάξει τους ερωμένους της. Ναι, ήταν όμορφα να χαζεύεις, επι ώρες πλάσματα ξένα και γνώριμα. Ίσως να φταίει πως εγώ πήρα τον δρόμο της επιστροφής με κουρασμένα βλέφαρα απο τις ηδονές της εικόνας. '' Κι αυτοί που μείναν ξοπίσω μου;'' μέθυσα τον εαυτό μου με σκέψεις. Σε ποιά απόμερη γωνιά ν'ακουμπούν, άραγε, τις κουρασμένες ζωές τους ;

υ.γ Σαν χθες να ξέφυγε το βάρος όλου του κόσμου απο το στήθος μου. Κι η σκέψη μου ξαλάφρωσε πάνω στα γράμματα τα χθεσινά. Κι επειδή με ρώτησε ''Κάποιος'' τί σκέφτομαι για σένα, λέω, πως Τίποτα πια. Καιρός για τελείες και έναν τερματικό σταθμό. Αλήθεια. Κάπου υπάρχουν και τα καράβια σου, αλλά θα τα βολέψω σε κάποιο λιμάνι να μη σαλπάρουν κάθε τόσο στη σκέψη μου.

Υπέροχη νύχτα.