ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ *

Και λέω πώς σιγαληνά χαράσσεις γραμμές πάνω σε χάρτες, και πώς τα ταξίδια μετρώνται όπως οι μέρες. Ανάποδα.
Πρώτα το δείλι, έπειτα τ'απομεσήμερο οι πρωινές σταγόνες ήλιου πάνω στα παράθυρα κι ύστερα ο ξυπνημός. Τα δέντρα πού δεν άφησες να δώ κι όσα ονόματα δεν θέλησες να ψηλαφήσω τόσα μα τόσα τα χρόνια πού πέρασαν
σαν ερμοπούλια σα νοσταλγοί
πού πια φανήκαν άγνωρα τοπία στους οριζώνες.
Δίχως γαλέρες δεν κυνηγιούνται οι οχτροί, δίχως στεφάνια πεταμένα μεσοπέλαγα. Φρίττουν, ασπαίρουν, στοιχειώνουν τις μέρες μας
σαν τα στοιχειά πού τα παιδιά λογιάζουν στον ύπνο τους.
Καιρός γι'αλήθειες. *Φτάνει πια!

* Ο τίτλος (ζηλεμένη ) για τούτο κλεμμένη φράση του Μανόλη Αναγνωστάκη, απο τη συλλογή ''Ο στόχος''. Τα λοιπά χρεώστε τα σε μένα, μην αδικείτε τον ποιητή.