Υ.Γ Σα να ξαλάφρωσε η σκέψη μου ρίχνοντας τα πέταλά της στο χώμα. Τούτες τις μέρες σαλεύουν οι αμυγδαλιές την ανάσα τους και ξανεμίζουν τον ανθό τους στα πόδια μου. Θαρρώ πως για τούτο δεν βαστάνε τα μπουμπούκια τους για μέρες...Πού να χωρέσει τόση ομορφιά στον κόσμο;
Πώς να βαστήξει τόση εμορφιά στερεωμένη στη σκέψη, καρφωμένη στα κλαριά, ζητάει το λυτρωμό της στο χώμα. Το λυτρωμό της πάνω στις σελίδες.