ΗΜΕΡΑ ΤΕΤΑΡΤΗ, ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΚΥΜΜΑΤΑ.

Ξέρεις,

δεν κλαίει της ψυχής μου το δάκρυ σαν γυρεύουν να σταυρώσουν οι άνθρωποι,
μονάχα σαν σταυρώνουν οι Θεοί
ζητάει να με πνίξει ένας λυγμός.

κι έπειτα θα κοιτάξεις στα μάτια μου
με κάτι αλλιώτικο να βασιλεύει κι ένα μετανιωμένο παράπονο, θα πείς τότε πώς έκαμες λάθος. Μια ψιλή ψιλή βροχή θά'ρθει κάποτε να σού ψιθυρίσει πώς αστόχησαν τα ειπωμένα κι όσα ανθίσαν σαν γιασεμιά γύρω απ' το στόμα σου. Θα ξέρεις πάλι πώς έκαμες λάθος. Κι ύστερα, τί;