Η κοπέλα με το φεγγάρι στους ώμους , μ'εκείνα τα μάτια που γυμνώνουν τη νύχτα από ντροπή. Λίγο απο κόκκινο ή όπως συνηθίζουν οι άνθρώποι να σφαλίζουν τη φωτιά μέσα στις λέξες , δεν σού έγνεφε κανείς πάνω στο δρόμο. Με κοίταζες θαρρώ. Έμενα, τη νύχτα, ποιός νοιάζεται;
Ο Νάτζιμ λέει πως είμαι πιο όμορφη. Κι όμως ήταν εκείνο το φεγγάρι στους ώμους που με τύλιξε πάνω σου.
Τί λες, πάμε σπίτι;