Με ρώτησες χθές πώς αντέχουν οι άνθρωποι δίχως φίλους . Μόλις που σκόρπαγα έναν μονόλογο πού'χα φυλαγμένο για σένα, κάτι απο κείνα τα σοφά τα λόγια σαν ξεσπούν μανιασμένα κάθε πού ρωτάς, ώσπου δεν απόμεινε λέξη πάνω στα χείλη μου.
- Πώς βαστάνε οι άνθρωποι δίχως φίλους, είπες.
Κι εγώ εκεί σιωπηλή, πίσω απο μιαν άλλη γραμμή, αιώνες μακριά, χρονια κουβάρια και λέξεις -λέξεις πού σβήναν ψιθυριστά ,εκείνο πού ποτέ δεν θα ειπωθεί:
- Πώς βαστάνε οι άνθρωποι, μέσα σ'ένα κύκλο απο φίλους και ζεσταμένες αγγαλιές, την καρδιά τους ξένη και μονάχη να βαδίζει ;
Πές μου πώς βαστάνε; Μα δε μίλησα.
- Πώς βαστάνε οι άνθρωποι δίχως φίλους, είπες.
Κι εγώ εκεί σιωπηλή, πίσω απο μιαν άλλη γραμμή, αιώνες μακριά, χρονια κουβάρια και λέξεις -λέξεις πού σβήναν ψιθυριστά ,εκείνο πού ποτέ δεν θα ειπωθεί:
- Πώς βαστάνε οι άνθρωποι, μέσα σ'ένα κύκλο απο φίλους και ζεσταμένες αγγαλιές, την καρδιά τους ξένη και μονάχη να βαδίζει ;
Πές μου πώς βαστάνε; Μα δε μίλησα.
Posts
.jpg)
.jpg)
.jpg)
1 σχόλια:
Πες μου πως βαστάνε οι άνθρωποι που πλησιάζουν ζεστοί, γεμάτοι αλήθεια την άλλη αλήθεια που δεν τη μοιράζεται κανείς...;
Πες μου πως βαστάνε;Μα δε μίλησα...
προσμονή στη νύχτα που μετράει την ύστατη στιγμή...
Post a Comment