LA DIRITTA VIA ERA SMARITA

Κι ύστερα τί άλλο να πώ ..

Να'ναι το φως του δειλινού που τάχα κεντάει πάνω στο κορμί μου δειλά φεγγάρια .

Εκείνη η ''αντάυγεια στο μέτωπό'' καθώς κίναγε να σβήσει ό, τι η ζωή μας χάραξε τα περασμένα καλοκαίρια . Μη λησμονάς τα καλοκαίρια . Είναι ότι απόμεινε στο στήθος μου μαζί με την αρμύρα της αφής σου . Κείνες οι αχνές ανάσες που πάλευαν μέσα στην αγγαλιά της νύχτας , θυμώνιαζαν αστέρια στους ουράνιους κήπους θαρρώντας πως θα ξεπλύνουν τη ντροπή . Το χέρι μου να ψαχουλεύει στο λυκαυγές των φύλλων ρινύσματα σιωπής . Ξέραμε , μα ήσαν οι λέξεις πράξεις στα δεσμά τους . Ζητάγαμε να ψηλαφήσουμε τη ζωή μα ήσαν τα δάχτυλα κομμένα απο τ'αδράχτι του καιρού .

Θυμήθηκα τον σκονισμένο ήλιο που κράταγες στις χούφτες σου . Το σκουριασμένο κρεκέλι στην πλώρη τ' ουρανού που γύρεψες ν'αδράξεις . Κι είπα πως η στιγμή αθανατίζει το χρόνο . Πως ο νεκρός επιτάφιος θρήνος αντήχησε στό ψήλωμα της μέρας . Καιρός για το μαχαίρι και το φόνο . Καρτερούσα το πριν . Γύρευα το νοτισμένο χώμα , το πέταγμα των πουλιών πάνω στα κεραμόσπιτα καταπώς αλαργεύουν προς το νότο .

Ώσπου όλα γινήκανε κατα τα γραφούμενα , κείνα που σπέρνουνε το χώμα και τη σκέψη των σαλών . Κι ήρθε οργή που ράγισε τα ανθογυάλια της αλήθειας , κι ήρθανε μέρες που κήδεψαν τις νύχτες της ντροπής . Τίποτε άλλο δεν έμεινε να ροκανίζει το ξύλο της ψυχής μας . Μονάχα σκορπισμένα αποκαίδια να μάς θυμίζουν πως κάποτε σε τούτα εδώ τα περιγυάλια στηθήκανε φωτιές στο γέρμα του καλοκαιριού . Ανθίσαν μυγδαλιές στο έλος των χειμώνων .

.............................................................................

...............................................................................

...................................................................................