ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΑΝΤΙΟ ;

Πόσα λόγια σκάλισα στη ψυχή μου εκείνες τις μέρες . Τίποτε δεν απόμεινε . Λες και τα σκόρπισε η φυγή μου στους ανέμους . Μια λέξη δεν πρόλαβα να πώ . Γαμημένος εγωισμός . Κι είπα πως τον πέθανα πριν χρόνια , πως τον λάβωσαν οι σαγιτιές μου . Δε βάριέσαι , είναι που οι πληγές σαν τους στρεψεις τη πλάτη αφορμίζουν . Ποτέ μου δεν χώνεψα τους γιατρούς . - Μια λέξη , τόσο δά - .

Σαν τις παλιές ιταλιάνικές ταινίες , με κείνες τις μαύρες χαρακωσιές πάνω στο ασπρόμαυρο πανί να σού θυμίζουν το πάλεμα του χρόνου . Λίγο πριν ... λίγο προτού κεντήσει το δάκρυ την οθόνη [ = σεντόνι] , Εκείνη να αντιμάχεται την αρχή του τέλους κι Εκείνος να σέρνει τον καημό του πίσω απο ιδανικά, ιταλιάνικα όνειρα . Σαν ήμουν μικρή θαρρούσα πως το ασπρόμαυρο που συννεφιαζε τα μάτια μου πίσω απο τα σεντόνια του σινεμά ήταν το χρωμα μιας αλλοτινής εποχής . Μόλις γεννήθηκα , σκεφτόμουνα , θα γινήκανε τα βουνά χωμάτινα και τα χείλη πορφύρεψαν τον κόσμο . Λάτρευα , θυμάμαι τα μελανείμονα χείλη , τα άχρωμα , τα πελιδνά κι έλεγα πως σαν μεγαλώσω κοκκινάδι τα δικά μου δεν θ' αφήσω να γευτούν . Κάθε φορά που τρέμω απ' το κρύο , τα χείλη μου λησμονούν το ροδαλό τους χρώμα . Πώς αναχαράζει στη ψυχή μου τότε ...

''IL FINE '' . Είδα τότε τους τίτλους να σταλάζουν σα θαμπή ανοιξιάτικη βροχή , μα κάπου θα μού παράπεσε η λέξη γιατί δεν θυμάμαι να πρόλαβα να την ξεστομίσω . Δυο φωνές ανασκαλεύει ο νους μου απο κείνη τη νύχτα , μιαν αμάχη βουβή , μια φτωχή καληνύχτα . Και μέσα μου να σαλεύει η κραυγή , που μήνες τώρα κατόρθωνα να σαβανώνω . Δεν στάθηκε βολετό να θάψω τον λυγμό της. Γαμημένος εγωισμός . Κι έπειτα να παλεύω να θυμηθώ αν το δα στ' όνειρό μου . Ξέρεις , σε είδα πάλι στ' όνειρό μου μα δεν θα το μάθεις ποτέ . Είναι αργά για όνειρα ,καλέ/ή μου . Μόνο κάτι παλιά ασπρόμαυρα φιλμάκια αργοπεθαίνουν στα μάτια μου μπροστά . Ναί , ξέρω είναι αργά για ν' αναστήσουμε τις αναμνήσεις .

Μα είναι , τάχα , αργά για να πούμε Αντίο ;