ANNUS MIRABILIS

Δίνω κι εγώ « μια »... στη χρονιά που πέρασε, έτσι για να θυμάται τη  κλωτσιά στο πισινό της. Έπειτα ντύθηκα τα καλά μου, έγδυσα όλες τις αιτίες απο ενοχές που κλυδώνισαν το 2010, στάθηκα κάτω απο το χρόνο, μέτρησα τους χτύπους, έκανα το κόλπο με την εκτόξευση, ανέβηκα στον πύραυλό μου και ....ωπ... Να'μαι, σέντρα στο νέο έτος. Παρθενογέννεση, που λένε. Κι εδώ δεν υπάρχει παρελθόν, μονάχα αφετηρίες, στιγμιότυπα απο μπομπίνες ριγμένες στο πάτωμα να σου θυμίζουν πως πέρυσι έκλαψες, πέρυσι ''πέθανες'', πέρυσι ίσως να παρανόμησες, ίσως να χρεωκόπησες, ίσως να ομφαλοσκόπησες. Φέτος όμως, καταφτάνεις στο προαύλιο του σχολείου, πρώτη μέρα αγιασμού. Δίχως χρωστούμενα μαθήματα, δίχως απουσιολόγια σταυρωμένα με τ'όνομά σου και τη ποδιά καθαρή απο αφορισμούς καθηγητάδων. Εύγε αγόρι μου. (Αμ δε.......)

Ώσπου κάποιος κάποτε , δεν μπορεί, θα σε προφτάσει με την αλήθεια πως οι χρόνοι δεν εναλλάσσονται, αρχοντά μου. Ούτε αφετηρίες πλέουν στη ρότα τους. Πάει να πει, πως κυλούν μέχρι τα τώρα σαν τρεχούμενο ποτάμι , που είπε κι ο σκοτεινός Ηράκλειτος, δίχως εκβολές σε θάλασσες κι αναχαιτισμούς. Να μου βρεις τον θεομπαίχτη που καταδίκασε τον κόσμο την προτεραία του Γενάρη ν'αλλάζουμε έτος, όπως τα φίδια τη στολή τους. Ποιός χρόνος βρε παραστρατημένε, που όλα σ'έναν χρόνο βαδίζουν απο τις απαρχές του ''λεοφωρείου «η Γης» '' ; Ένας γκαζιάρης χρόνος που δε λέει να βάλει φρένο στις αποστάσεις, να πάρει μιαν ανάσα πάνω στη μέρα, να ξαλαφρώσει η καρδιά του ανθρώπου, βρε αδελφέ. Ημερολογιακά αναθύματα, απόπειρες να τον στοιβάξουμε  σε νούμερα και γιορτές, λες και θα ματώσει το χθες άμα ξεχάσεις τη χρονολογία. Κι εκείνος ο έρμος ο ενθουσιασμός που καλπάζει στις χώρες σαν αλλάξει η ετήσια φορεσιά, καμώματα ανθρώπινα λες και πανηγυρίζεις την πάταξη του θανάτου. « Απο φέτος», σου λέει, « θα γίνω καλύτερος». Έπεα πτερόεντα, κυβερνήτα , την πάτησες, σα να λέμε. Αλλά την έχεις ανάγκη την πουτάνα την αρχή, όπως έχεις ανάγκη και το τέλος να σου δηλώνει αναπαημό, αλλιώς δεν θα βάζαμε τελείες και κεφαλαία στα γραπτά μας ματαιοδοξήματα. Κι εγώ την έχω. Αλλά τον γκαζιάρη το χρόνο δε χωνεύω, γιατί μου ξεχερσώνει τη λογική. Κι όσο καταφτάνω να τον ''παιδεύω''  με το μυαλό μου σαν ουράνιο θόλο, άλλο τόσο γυρεύω να τον κάνω κομμάτια, να του βάλω σημάδια να μη χαθεί το μάτι στα κυανά του ρουμάνια.

Δεν ξαναγιορτάζω αλλαγές ετών, το πήρα απόφαση. Λέω πως εκείνη την ημέρα θα πίνω στην αιωνιότητα. Έτσι για του γούστου την αλήθεια. Για κείνη την αιωνιότητα που δεν τεμαχίζεται απο κανέναν μεθυσμένο πλανητάρχη, απο κανέναν ξυλοκόπο, που δεν χωράει στα μάτια και στις ψυχές των ανθρώπων. Δεν ζυγιάζεται στα βιβλία. Μονάχα αλητεύει, ποιός ξέρει πόσες και πόσες...μέρες, οργιές αιώνων κάτω απο τη θάλασσα.

Στην υγειά της αιωνιότητας, λοιπόν. Και όχι , φέτος δεν θα γίνω καλύτερος. Πάρα θα πάψω να βάζω σηματωρούς στη ρότα μου, μπας και μπορέσω του λόγου μου να τιθασσέψω το χρόνο.

*Εσαεί τα σπουδαία (περιπαίζω τη φράση)