ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤ...............

Για άλλο θα σου'γραφα. Για ένα βιβλίο που ξεγέλασε τη γαλήνη τούτες τις μέρες μα στερεώθηκε η σκέψη  πάνω στις Λέξεις, απόδειξη πως ματαιοπονία να λες πως γράφει το χέρι κατα βούληση.

Έλεγα , λοιπόν, για κείνες τις κυράδες των επιθυμιών, που ξεστρατίζουν το λόγο άκοπα πάνω στο μετερίζι της αλήθειας. Τις Λέξεις. Κάπως έτσι  ερμηνεύω το χρησμό τους, κι όλα ετούτα τα γράμματα που γραίνουν στη ρόκα τους, τα λέω παράδρομους και ξόρκια. Με μαχαίρια πάντως δεν τους κόβεις τη σιωπή, με περγαμηνές δεν σελαγίζεις τη μιλιά τους, μήτε τους ήχους τους ξορκίζεις με λεξικά κι επιφανών δοκίμια. Κι αν όλα αυτά στα λέω για να μην ανάβεις αναθήματα στο διάβα τους  κι όρκους,  είναι γιατί πρόλαβα να δω ανθρώπους στη ζωή μου να χάνουν το δρόμο τους γύρω απο τις λέξεις, μωρέ άλλα να λέει το θυμικό κι άλλα να μπολιάζουν τα λόγια τους. Όχι πως το 'θελαν οι αγεωγράφητοι να ξεβολεύονται πάνω στο λόγο. Οι αναλφάβητοι των λέξεων. Κι έτσι τους βάφτιζα στα χρόνια μου( μη με ρωτάς τί εννοώ, θα σου πω όταν το θέλω), με την ελπίδα της προσμονής πάντα πως κάποιο γράμμα θα διέφευγε του λογισμού τους. Μάταιος τόπος.

Λοιπόν, σπάνια συνάντησα γράμματα γραμμένα στο χέρι. Κατόρθωσα ν'αποσπάσω λόγια, στιχάκια, ποιητικές απόπειρες και εκτελέσεις, αλλά γράμματα δεν πήρα ποτέ μου. Που να προλάβει ο έρωτας να τιθασσεύσει γράμματα, σαν τον ξαποσταίνει ο πόθος στα σεντόνια. Αλήθεια σκληρή πως ένα γράμμα του λόγου μου έγραψα, ποτέ άλλο κανένα. Κι εκείνος που το έλαβε θαρρώ πως  πεταμένο το έχει σε κάποιο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο να στοιβάζει τις έννοιες του  . Μένει να αναρωτηθώ γιατί πεθαίνει η αλληλογραφία στις μέρες μας και ποιός τη σκότωσε πρώτος; 

'

'Οι αναλφάβητοι των λέξεων '' που σάμπως πέτυχαν να αμβλύνουν τη βάσανο των λόγων ή μήπως οι φόβοι μας που ήρθαν να επικυρώσουν ντροπές και  λατινικά βουλεύματα '' scripta manent, verba volant''; Γιατί πια δεν περιμένουμε γράμματα και λέξεις ν'αναγνώσουμε παρα καρτερούμε αγγίγματα και πράξεις; Της πράξης ηγείται ο λόγος, του λόγου η σκέψη κι η επιθυμία. Πως δραπετεύουμε απο λογικές αλληλουχίες, πώς ξεφεύγουμε απο χρονικές συνέχειες και παραδόσεις; Έπεσαν κάποτε στα χέρια μου τα γράμματα του Παλαμά στη Ραχήλ, κάπου 255 επιστολές χαραγμένες στο χρόνο ενός βιβλίου σκόρπιζαν την συστολή και τη σιωπή του ποιητή. Απόμεινα να κοιτάζω τους γραπτούς διαλόγους του στην Ελένη Κορτζά την ασθενική 20χρονη κοπέλα που τόσο  αφόπλισε τον ρομαντικό παρνασσιστή. Η φυγή της στο Ξυλόκαστρο, η αποξένωση απο τις συζητήσεις τους στο Κελλί του Παλαμά όπλισαν τις γραφές και των δυο με μια δίψα που όμοιά της μονάχα η γονιμότητα της φύσης κεντά με προσδοκίες. Να σου πω, πως έχω ξεφυλλίσει με τις ώρες τα γράμματα δίχως ακόμη να θυμάμαι λεπτομέρειες, μα κείνο που δεν μπόρεσα να λησμονήσω ήταν την προσμονή του ταχυδρόμου στις πόρτες τους. 

Να επιστρέψω στους αναλφάβητους των λέξεων. Όχι για να τσακίσω πάλι με λόγια την ύπαρξή τους, μονάχα να αναρωτηθώ πως είναι δυνατόν να μην κατέγραψαν ποτέ τη ψυχή τους στο χαρτί. Σκοπεύω μάλλον  να τους πείσω πως ο έρωτας γράφεται και τραγουδιέται δεν στοιχίζεται ούτε κυλιέται στα σεντόνια και προτού προλάβεις να σταθείς στην τελευταία λέξη, θα σε παρακαλούσα να ξεμπλέξεις τους πόθους και τον Πάνδημο Έρωτα( με ωμεγα) απο τις γραφές της Κυθέρειας Θεάς.

Τελειώνω, λέγοντάς σου πως γνωρίζω πως είναι επώδυνη η επωδή των λέξεων και πως σαν κατορθώσεις να ζεύσεις το θωρί τους στους κυμματισμούς των σελίδων έχεις πάλι να αντιπαλέψεις τύψεις, ντροπές και φόβους, Βλέπεις, σαν τα    ''γραπτά μένουν'' ακόμη κι αν ο έρωτας σκορπίσει τις ανάσες του στους ανέμους, κατορθώνεις να αφήσεις αποτυπώματα της ψυχής σου μέσα σε κάποιο φάκελλο. Τα άφησα, αν αυτό βολεύει κάπως τον φόβο σου. Ειμαι ζωντανή, όχι ντροπιασμένη. Είμαι ντροπαλή, όχι οριοθετημένη. Εσύ;

υ.γ  Έγώ να λάβω γράμμα, μάλλον σαν επιπόλαιο πόθο τον διαβάζω. Εσύ όμως να γράψεις σε κείνη/ον μπορείς. Και πίστεψέ με, θα διαβαστεί σα φιλί.

υ.γ2 : «.......α , και πρόσεξε, στη ζωή μας συναντάμε κι αστέρια ''μάγισσες'', απο κείνα που σβήνουν στα μισα του δρόμου και μας αφήνουν μέσα στα σκοτάδια.Ευχομαι να τα βρεις και τούτα. Ειν απο τα όμορφα και τα πιο φωτεινά.»  Γιατί τέτοιες ευχές δεν μιλιούνται, μονάχα γράφονται.