Στο σπίτι με τα πεύκα κι έναν πλάτανο στο περιαύλι, κάποιος απλώνει στη σιγή μαντήλια ποτισμένα με νότες. Θυμίζει το χρώμα, εσένα. Ελπίζω, η Μούσα να επέστρεψε κι απόψε να χαιδεύουν τα χείλη σου μια φυσαρμόνικα. Χαλάλι της. Εγώ πάντως ''αίρω τα δεσμά '' .

Φτου ξελευθερία, μικρέ μου.

Υ.γ Κι όμως εκείνο το βράδυ κέντησε η νύχτα τις λέξεις επάνω της. Χατζιδάκης...'' κι η πρώτη σταγόνα της βροχής...'' Θυμάσαι;