Κάτι ώρες γαλήνιες κρέμωνται σα σταγόνες στα φύλλα της ζωής μου. Και φοβάμαι τη πτώση τους, τον ήχο πάνω στο χώμα. Έχω μιαν ελπίδα πως η παγωμένη σου ανάσα θα αφήσει μετέωρο το χρόνο σαν ένα λαθάκι ξεχασμένο μέσα στη φύση. Μα όλα πλασμένα με επίγνωση , καμώμενα με σοφία. Τόσο ανέλπιστο να με καταραστεί το θυμικό σου... κράτησα άλλωστε τα σφάλματά μου τιμωρημένα, ίσως πάλι να ελπίζω πως δεν φανέρωσα κρίματα στους τόπους σου. Πάνω στο δίκαιο των ανθρώπων εξόρισα την ανυπακοή μου, πάνω στη δικαιοσύνη του Νόμου σου, οφείλω την υποταγή μου. Σε όσα με όρισαν πριν απο μένα σε όσα θα χαρακώσουν το σώμα μου, το λόγο μου. Θεε μου...
Φοβάμαι, όσα δίκαια καλείς του λόγου σου κι αναμεσό τους στέκομαι. Άφησέ με στο περιθώριο της Δικαιοσύνης σου. Ώσπου να δυναμώσει η ψυχή μου!


Απο ποιά χαραμάδα τ'ουρανού να φυτρώνει η μορφή σου σα βλαστός ;