« Εγώ είμαι ένας αδέσποτος παλιάτσος.


Μόνο οι παλιάτσοι δικαιούνται να μιλούν για μοναξιά. Περιφέρομαι άσκοπα, στις γυμνές πλατείες. Έχω δυο κόκκινα ρόδα στα μάγουλα και η ψυχή μου κυκλοφορεί με το ημίψηλο του Ι.


Βγάζω τη γλώσσα μου και κάνω γκριμάτσες.


Χειρονομώ. Ασχημονώ. Χορεύω.


Ζαρώνω πίσω απο τα παγκάκια και γελάω.


Γελάω πολύ. Κυρίως για πράγματα που θα 'πρεπε να κλαίω.


Αν κάποια μέρα με περιμαζέψει η κλούβα, θα'ναι γιατί σε ώρες κοινής ησυχίας εγώ γελούσα δυνατά.»





Αλκ. Παπ. ( ''Το ταξίδι που λέγαμε...'')