Ο δικός μου άνθρωπος δεν προσμένει καρτερικά την αλήθεια που γκρεμίζει το ψέμα. Το γκρεμίζει μονάχoς του, προτού σημάνει η ώρα.

( ...ετούτο για σένα που διαβάζεις)

Και το λίγο από τη μέρα μου, αν ακόμη δεν κίνησες να φύγεις:

υ.γ Στους κοντινούς τοίχους μια φωνἠ σφαγιάζει τη σιωπή, μέρες τώρα. Δεν βγαίνω πια στο παράθυρο ν'αγροικήσω τα χνάρια της. Το γνώριμο των σαλών παλεύει με τη συνήθεια. Η φωνή κάπως έτσι, τα λόγια χλωμά :« Είμαι πολύ ευτυχισμένη, είμαι πολύ ευτυχισμένη..» Απόγνωση μιας εποχής που δεν εννόησα ποτέ μου...και όχι δεν μπήγω τα γέλια τα αποστασιοποιημένα.