ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΦΕΓΓΑΡΙΑ

Είναι κάτι ιστορίες, φεγγάρια. Θαρρείς πως ξεκόρμισαν από τἀδράχτι τ'ουρανού και κυλίστηκαν χάμω στ'ακρογυάλια. Να ξελογιάσουν καμώματα, να τυλίξουν τη νύχτα, να κουρνιάσουν στα τυλιγάδια της μνήμης.
Είναι κάτι ιστορίες που μιλιά δεν στάζουν τα χείλη τους, μήτε χαμόγελο. Απο κείνες που κάποιος θεός έσυρε τον καημό τους στο διάβα σου κι εσύ ανήμπορος στάθηκες ν'ανασαίνεις το θωρί τους.
Ναι, είμαι απο κείνα τ'ανθρωπινά τα πλάσματα που κοίταξαν ξοπίσω τους. Κείνη τη φωνή την άκουσα - η μέρα τριγύρω έπαιρνε να θερίζει άστρα-. Ναι, την άκουσα σαν είπε ποτέ να μην ξαστρέψεις το βλέμμα , μαρμάρινη, έλεγε η μορφή σου θα γενεί. Κι εγώ αυτή που είμαι, εκείνη που δεν θα γίνω ποτέ, υπήρξα άνθρωπος, όχι θεός μήτε διαβάτης. Άνθρωπος, από κείνους που η ιστορία θα γκρεμίσει στην άβυσσο της σιωπής, θα χλευάσει στα ικριώματα της ελπίδας κι έπειτα - έπειτα -κάποια μέρα το πηγάδι του θανάτου τα κοκκαλά του σε κάποιο μουσείο θα ξεβράσει κι απο κάτω ανθρώπινα χέρια ,η μαρμάρυνη επιγραφή '' homo anonymus'' homo stupidus' - ποιά χέρια ;- Μαρμάρινη, η λέξη διαλεγμένη, ανάμεσα πετρώματα. Σαν τα μάτια μου και το θωρί μου, σαν εκείνα τα τραγούδια ιστορίες, δίχως μιλιά.
Και τώρα θαρρώ πως είν αργά. Ὀχι πως εκείνο το '' υπήρξα περίεργη και μελετηρή.. όχι, δεν είμαι λυπημένη'' στάθηκε λίγο μές της ζωής τα πλίθινα αετώματα. Βουνίσιος αέρας κι ανεμοφόρι στις κρύες πατωσιές του χειμώνα. Μονάχα , να , έχω να πώ, πως έλειψε εκείνη η φοβησιά των ανθρώπων απο πάνω μου. Γύρεψα να φοβηθώ το παρελθόν και τα τραγούδια, ν'απαρνηθώ όλα μου τα '' γιατί'' . Μάτωσα τα γόνατά μου κι έσκαψα στο κορμί μου αναχώματα. Δεν τα χρησιμοποίησα ποτέ μου.
Τώρα στέκω εδώ μπροστά στα κύμματα , σ'έναν ήλιο στεγνό. '' όχι, δεν είμαι λυπημένη''. Υπήρξα άνθρωπος, απο κείνους που η ιστορία θα στοιβάξει στα κρεματόρια μιας λαμπρής δικαιοσύνης κι έπειτα θα στήσει τροπαιαφόρες κεφαλές να πληγιάζουν το κορμί του. Τα λεξικά το λεν κουφάρι. Οι λέξεις τελικά, ξαστερώνουν τη ζωή;