''ΤΟ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟ ΣΥΝΝΕΦΟ''

Ένα πρωινό σαν όλα τ'άλλα. Μένει ν' αναρωτηθείς γιατί δεν ερωτεύτηκες ποτέ ως τα τώρα. Και γιατί επέμενες να φωνάζεις με μιαν αλλόκοτη κραυγή πως πάλι θέριεψαν οι φτερούγες του έρωτα στις πλάτες σου. Ως εδώ καλά τα κατάφερες. Με τυλιγμένα τα μάτια στο μαντήλι της άβυσος, μπορεί κι έτσι. Έστω με νυχτωμένα βλέφαρα και ψεύτικα στιχάκια πάνω στους τοίχους. Με δακρυσμένα σεντόνια και πληγές που κακοφόρμισαν πλάι στα κύματα. Ουδείς εννοήσε την πλάνη, ουδείς την οφθαλμαπάτη, την αμέλεια μέσα στα καπέλα σου. Έψαξα τίτλο για το βιβλίο σου''Στις όχθες του Έρωτα'' ή κάπως έτσι, ευτυχώς που σβήστηκε το μελάνι απο την αλήθεια. Άλλες φορές σκέφτομαι πάλι τα επινίκια ενός μπεστ σέλερ, που δεν έζησε, δεν ένιωσε, δεν κοιμήθηκε στα κρεβάτια των άλλων, δεν αγάπησε τα κορμιά των άλλων. Τελικά, είμαι σίγουρη πως θα γίνόμουν μια επιτυχημένη συγγραφέας. Ή μήπως ποιήτρια; Ποιός τίτλος ταιριάζει , ποιός αγαπάει την αφέλεια να την κάμει δική του;

'' Το ερωτευμενο σύννεφο'', ίσως το πρώτο μη εικονογραφημένο πού χάιδεψαν τα χέρια μου...Η ζωή μάς περιπαίζει σαν γυάλινο βώλο στις χούφτες της καρδιά μου,και κάποιες φορές στοιβάζει παρθενικά στην αγγαλιά μας τίτλους αποκαρδιωτικούς, γραμμές άγαρμπες τραβηγμένες με μολύβι, σαν τα σκίτσα του Τσιφόρου.

Σαν εκείνο το πρώτο, το μη- εικονογραφημένο.