Απόψε όχι άλλα ποιήματα. Αλλάζει η ώρα , τί σημασία έχει, οι δείχτες άλλοτε μπροστά κι άλλοτε πίσω τραβούν ο χρόνος κυλάει μέσα στα χέρια μας, αρχίσαμε κι όλας να μετράμε απώλειες. Τα γενέθλιά μου, 27 κεράκια τα δάκρυά μου ο χρόνος πού δεν λέει να περάσει αλλιώς. Πιστεύω σ'ένα θαύμα κι ας ξέρω πώς δεν υπάρχουν , ένας μύθος λέει πώς τα κρατάνε σ'ένα παλιό σεντούκι οι θεοί, ίσως να υπάρχουν μες το μυαλό μου. Εκείνο το σεντούκι των θεών νά'ναι το μυαλό μου; Χανομαι μές τις σκέψεις μου, πιστεύω τίποτα, ονειρεύομαι χρονους λευκούς σαν τις σελίδες πού γυρεύω μέσα στα Εφετεία. Σκαλίζω ''εξουσιοδότηση'', θέλω να γράψω ''Όνειρα, χρόνοι Λευκοί'', μα δεν διαβάζει κανείς. Σκίζω σελίδες. Αύριο μαζί σου σ'ένα παλιό νεκροταφείο, θέλω κρινάκια λευκά στα χέρια μου, έναν λύγμο, το δικό σου παράπονο, τα άδικα τεφτέρια της ζωής. Ποιός τα πέταξε κάτω απ'τη πόρτα σου; Θα πονέσω μαζί σου, θα κλάψω μαζί σου, Θε μου γιατί δεν αγροικά κανείς τον πόνο μου;, και δεν θα ρωτήσω πώς γινήκαν όλα τούτα μέσα στις μέρες αυτές. Δεν αντέχω τα μαύρα, σκότωσέ με μα μη μού φορέσεις μαύρες ποδιές. Μάλλον δεν γίνεται αλλιώς. Ανάποδα βαδίζει η ζωή. Ανατροπή, ακούς ανατροπή, πρώτα ο θέρος κι έπειτα η σπορά, πώς πεθαίνουν 27 χρόνια; Το κεράκι δίπλα στο τζάκι, η φωτογραφία, κι άλλη απώλεια. Ακούω ψίθυρους. (θάνατος) - Κάθε πού σού χτυπώ τα κεραμίδια με το ράμφος μου θα με καλωσορίζεις. (άνθρωπος) - Δεν θέλω (θάνατος) - Η επιλογή δική μου. Εσύ υπακούς. Θέλω ν'ακούω τ'αναφιλητά σου. (άνθρωπος)- Ε, τότε κι εγώ θα γελώ ( θάνατος) - Κανείς θνητός δεν γελά με τον θάνατο (άνθρωπος) - Ε, τότε θα χορεύω ( θάνατος) - Κανείς θνητός δεν χορεύει με τον θάνατο Ο ι ψίθυροι σωπαίνουν. Κι εγώ γελώ. Κι εγώ χορεύω. Πάνω στα σανίδια πού άλλο δεν βαστούν. ''Θα πέσουν'' μού'πες ''όταν χάσεις το κουράγιο σου'', σε ρωτώ πότε θά'ναι αυτό, βιάζομαι να ξεφυλλίσω το γκρέμισμά μου. Κι εσύ; Πώς θ'αντέξεις; 'Οταν όλα θα σταθούν χωρίς εμένα, τότε...2008 κι άλλη μία. υ.γ σκουπίδια στο δρόμο μου χθές και κάθε πού κοιτάζω την ώρα πάντα διπλές φιγούρες. Αναρωτιέμαι αν σημαίνει κάτι.