Αφήνοντας την πιο ζεστή γωνιά μου με τούτη τη μουσική πού λάτρεψα και κείνο το σκοπό πού ολάκερη τη ζωή μου θέλω να συντροφεύει. Καιρός να τού δίνω.. Κούρασα και κουράστηκα, μά πιότερο τώρα έμαθα να τελειώνω όσα αρχίζω προτού φθαρούν απ' τα κοντύλια και τις σγουραφιές μου. Προτού ο χρόνος σκίσει τα υφάδια τους. Όμορφη μέρα, πού λένε και οι Κατσιμιχαίοι.
Κόβω τον ομφάλιο λώρο πού με δένει με τη γραφή... ή γι'απέλπιδa νησιά πάλι σαλπάρω;
Απάντηση καμμιά.
Καλή αντάμωση.
( THE LADY FROM ANOTHER GRINNING SOUL...)
Posts
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
13 σχόλια:
Le vent nous portera...
yellow
Όσο σαλπάρεις τόσο θα στραγγίζεις το μελάνι και θα γράφεις...
Καλή σου αντάμωση...
Ζορμπάς
Για ποιό λόγο ήρθα; σάς ρωτώ.
Ποιος είμαι σε τούτη τη νεκρή πολιτεία;
Δε βρίσκω ούτε το δρόμο ούτε τα κεραμίδια
τής τρελής πού μ'αγαπούσε.
Τα κοράκια αναμφίβολα,είναι στους κλώνους,
ο Μονσόν πράσινος και μανιασμένος,
πορφυρά φλέματα
στους ρημαγμένους δρόμους,
ο αγέρας πηχτός, όμως πού,
πού βρισκόμουν τότε, ποιός ήμουν;
Δε νιώθω άλλο από στάχτες.
Ο βοτανοπώλης κοιτάζει
χωρίς να αναγνωρίζει τα παπούτσια μου
ούτε το πρόσωπό μου πού μόλις αναστήθηκε.
Ο παππούς του ίσως να μού 'λεγε:
''Salam'', μά έτυχε
να'χει πέσει ενώ πετούσε,
να'χει πέσει στο πηγάδι του θανάτου.
Στο τάδε κτήριο κοιμήθηκα
δεκατέσσερις μήνες και τα χρόνια του.
Έγραψα δυστυχίες,
δάγκωσα
την αθωότητα της πίκρας,
και τώρα περνάω κι η πόρτα δεν υπάρχει
η βροχή έχει κάνει καλή δουλειά.
Τώρα αντιλαμβάνομαι ότι δεν υπήρξα
μόνο ένας άνθρωπος αλλά πολλοί,
κι ότι πέθανα τόσες φορές
δίχως να μάθω πώς ξανάζησα.
σαν ν'άλλαζα φορεσιά
βάλθηκα να ζήσω άλλη ζωή,
και να μαι πάλι εδώ χωρίς να ξέρω
γιατί δεν αναγνωρίζω κανέναν,
γιατί κανένας δεν με αναγνωρίζει;
Μήπως όλοι έχουν πεθάνει εδώ
κι είμαι μέσα στην τόση λησμονιά
ένα πουλί πού επέζησε
ή ανάποδα: με κοιτάζει η πολιτεία
και ξέρει πώς εγώ είμαι νεκρός;
Περνάω μέσα από αγορές πολυτελείας
κι απο άθλιες αγορές,
με κόπο θα πίστευα πώς οι δρόμοι
είναι οι ίδιοι. Τα μαύρα μάτια
σκληρά σαν μύτες καρφιών
τρυπάνε τα βλέμματά μου
κι η χλομή Χρυσή Παγόδα
με την ασάλευτη ειδωλολατρία της
δεν έχει πια ούτε μάτια ούτε
χέρια, δεν έχει πια φωτιά.
Αντίο, βρόμικοι δρόμοι του καιρού.
Αντίο, αντίο, χαμένε έρωτα.
Επιστρέφω στο κρασί του σπιτιού μου.
Επιστρέφω στον έρωτα της αγαπημένης μου,
σ'αυτό πού ήμουνα και σ'αυτό πού είμαι,
νερό και ήλιος, γή με μήλα,
μήνες με χείλη και με ονόματα.
Επιστρέφω και δεν ξαναφεύγω,
ποτέ πιά δεν θέλω να γελαστώ,
είναι επικίνδυνο να περπατάς
πρός τα πίσω, γιατί ξάφνου
το παρελθόν γίνεται φυλακή.
Π. Νερούδα[ Επιστροφή στην πόλη- ''Εστραβαγάριο'']
"Ο Χάρος με τον Έρωτα μες τη ψυχή μου μένουν, μοιράζονται ό,τι και αν βρουν κι εγώ σε κάθε βήμα, σ'ό,τι ήθελα κι αγάπησα ανοίγω βαθύ μνήμα..."
καλησπέρα...
Καλησπέρα...
Λιτή και υγρή σαν τους δρόμους της λησμονιάς...
Η επιστροφή της άκουσα πως πλησιάζει...
Έτσι άκουσα...
Θέλω ν'ακούσω κι εγώ...- μη μιλάς για λίγο-. .....................................................
Εεεεεε [ σιγανά], σαν να κουβαλάει αλήθεια ο λόγος σου. Για να δούμε...
Καληύχτα!
Δεν θα μιλήσω, παρά μόνο σιγανά...ψιθυριστά...
Και θα σιωπήσω μόνο όταν η αύρα της ξεφύγει αλαργινά...
Ημιφόρετη αλήθεια χειμωνιάτικης πνοής,
έξω κρύο, μέσα θέρμη,
απερίγραπτης βοής...
Δυτική θάλασσα...
Για κείνο τον χρόνο πού λένε πώς έρχεται και πού σκαλισμένος ομοιάζει με τ'άπειρο σαν να απόμεινε μονάχο τ' αστέρια να κοιτάζει.....
''Έχω δεί μερικά μνημεία
πού'χουν στήσει στους τιτάνες
τους γαιδάρους της ενεργητικότητας.
Βρίσκονται εκεί ασάλευτοι,
με τα σπαθιά τους στο χέρι
πάνω στα θλιβερά τους άλογα.
Έχω μπαιλντίσει με τα αγάλματα.
Δεν το μπορώ πια τόσο λιθάρι.
Αν εξακολουθήσουμε γεμίζοντας έτσι
με ασάλευτους τον κόσμο,
πώς θα ζήσουνε οι ζωντανοί;
Κουράστηκα με τίς θύμησες.
Θέλω όταν ο άνθρωπος γεννιέται,
ν'ανασαίνει τα λουλούδια,
το φρέσκο χώμα, την άψογη φωτιά
κι όχι αυτό πού όλοι ανασάναν.
Αφήστε ήσυχους αυτούς πού γεννιούνται!
Αφήστε τόπο για να ζήσουν!
Μην τους τά'χετε όλα σκεφτεί,
μην τούς διαβάζετε το ίδιο βιβλίο,
αφήστε τους ν'ανακαλύψουνε την αυγή
και να δώσουνε όνομα στα φιλιά τους.
Θέλω να κουραστείς μαζί μ' εμένα
για κάθε τι καλοκαμωμένο,
με κάθε τι πού μάς γερνάει,
με κάθε τι πού το'χουν ετοιμάσει
για να κουράσουν τους άλλους.
Ας κουραστούμε μ'αυτό πού σκοτώνει
και μ'αυτό πού δεν θέλει να πεθάνει.''
Π. Νερούδα
Προυπαντώ το άπειρο...
Καλή χρονιά!Εύχομαι αέρινα ταξίδια στα σύννεφα του ονείρου...
Ξέρεις...
Έχω χαράξει ένα '' επτά'' στο κορμί μου.
Καλησπέρα
και πάλι.
Εύχομαι...εύχομαι...εύχομαι
Τ Α Ξ Ι Δ Ι Α
δίχως γυρισμό.
Ακούει κανείς;;;;;;;;;;
Καλησπέρα...
Πάντα ακούω...πάντα έρχομαι σαν αγέρι και κουβαλώ την αίσθηση στους ουρανούς του κόσμου...
εκεί τα ταξίδια δεν ορίζουν χρόνους, μόνο αλήθειες και σκέψεις που ξεπέρασαν τους φόβους...
Σε προκαλώ...
Post a Comment