ΑΡΑΤΕ ΠΥΛΑΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Διαβάζω ξανά και ξανά εκείνες τις μέρες... Διαβάζω εσένα, με δυο μάτια χαραγμένα και μια νύχτα απο ασήμι να κρεμάει λύπες στα μαλλιά μου, να λαχτίζει τους φόβους. Έχω μια φωνή μέσα μου πού αλαφρώνει τη σκέψη κι απηλογιέται στο πόνο αποβραδίς σαν στρώνει σιμά μου να πλαγιάσει... '' Άρατε πύλας'' , κραίνει τ' αχείλι της, και ζυγώνει τ'αποδέλοιπο τού νου΅... καρδίας ''. Ανανογιέμαι, κάπου- κάπου, ποιός έμαθε ποτέ πώς ψιθυρίζουν τ'άστρα , πλάι στα λόγια σου...
Εγώ όμως ετούτη τη φωνή τη στέριωσα δίχως θεριωμένους φόβους στη ζωή μου κι έχω '' ήρωες'' γιομάτο πληγές αποκαμωμένους στη σκήτη τους να σού φανερώσω. Εσύ; Ακούς ποτέ φωνές να σού διατάζουν τη ψυχή;




* Όχι, η φωτογραφία πού βλέπεις δεν στέκει άσχετη στον τοίχο. Είναι η πιό φοβισμένη αγγαλιά μου κι ένα παράπονο πώς δεν ήρθε ακόμη η ώρα πάνω σε τούτον τον κόσμο....για μένα.