
''Σε ψάχνω στις παλιές φωτογραφίες τις χλωμές
όπου δεν μπορώ να σε βρω
σε ρυθμούς και κραυγές σε ψάχνω..... ''
Θέλω μαζί να δούμε ξανά τα φώτα .. Γιατί δεν απαντάς;
Καταφεύγοντας στην αλήθεια, πως ''η γραφή υπάρχει ως επανάσταση''.
Γυναῖκα, πεῖσμα τῆς Ἀσίας
Εἶσαι μία ἤπειρος τοῦ στήθους ἀπ᾿ τὸ βάθη τῶν φυλῶν
εἴσαι πλανόδια σὰν τὸ φεγγάρι
ὁ πόνος εἶναι πλόκαμος κ᾿ ἡ ἀγάπη σου ὑδράργυρος
γυναίκα, πεῖσμα τῆς Ἀσίας.
Ὅταν ἀφήνεις ἕνα βλέμμα στὶς κοιλάδες νὰ ὡριμάζει
καθὼς οἱ ἄνεμοι τὸ ταξιδεύουν ὡς τὰ ὕψη
νέμεσαι κλαδιὰ καὶ χύνεις δηλητήρια μέσ᾿ στὸ φεγγάρι.
Μόνη σὰ φόνος κατοικεῖς τὴ συνείδηση
συνωμοτώντας ἀντίκρυ στὶς θεότητες τῶν πουλιῶν
ἐσὺ μὲ μαῦρα ποταμικὰ μαλλιὰ
ἐσὺ πάλι καὶ πάλι μὲ σκοτεινὰ μάτια.
Λέω στὸν ἥλιο νὰ σταθεῖ χωρὶς τὴν ἀγαθότητα
σχίζοντας τὸ μεγάλο χρῶμα τοῦ ὀνείρου
στὸν ἥλιο νὰ σὲ πολεμήσει μὲ βοερὸ θειάφι
καὶ νὰ γκρεμίσει ὅλη τη θύμηση ποὺ μὲ παιδεύει.
Νὰ οἱ καιροὶ στὰ βήματά σου μ᾿ ἔφεραν
οἱ φυτικοὶ δεινόσαυροι τὰ οὐράνια πλάτη
μιὰ δέσμη χαλαρὴ τοῦ αἵματος ἕτοιμη νὰ σκορπίσει
τότε ποὺ φώναζα δίχως ἀπόκριση: Θέλω νὰ γίνω γαλάζιος.
Ἦρθες νὰ μείνεις ὡς τὸ θάνατο
μὲ πορφυρὲς ἀνταύγειες ἀπ᾿ τὰ μέλη
ρώτησα μὰ δὲν ἔμαθα ποὺ βρῆκες τὸ σκοτάδι
σὲ μυστικὰ ρυάκια κλειδώνεις τὸν ἦχο σου
μόνη μὲ τὴν ἐκρηκτικὴ φωνὴ τῆς σιωπῆς.
Ἦρθες νὰ μείνεις ὡς τὸ μακρινὸ χάραμα
σώματα πέρασες ἀκόμη ταξιδεύεις.
Ἐγὼ δὲν ἔζησα κ᾿ ἡ ὀμορφιὰ τῆς Ἀττικῆς εἶν᾿ ὅλο τὸ ταξίδι μου
Σὲ τόσους καημοὺς τραγουδώντας
δὲν ξέρω τ᾿ ὅπλο τῆς λησμονιᾶς.Νίκος Καρούζος
Online now: |
Copyright © 2010 *Η ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ ΚΙ ΕΝΑ ΣΥΝΝΕΦΟ*
Blogger Templates by Splashy Templates
2 σχόλια:
Κάποια μέρα θα ανέβω σε ένα κόκκινο σύννεφο και θα αγναντέψω το άγνωστο από ψηλά.
Ισως μπορέσω κι ακουμπίσω λίγο την ανάσα του. Ίσως..
Ξέρω πως αυτό είναι δύσκολο, μα όταν είσαι κυνηγός της αλήθειας, πλέεις σαν φτερό ανάλαφρος όλο και πιο σίγουρος για την έγνοια σου.
Αισθάνομαι πως ανήκω σε ένα δικό μου σύνολο. Μοναχικό.. Μοναδικό..
Σκέφτομαι πως, για να συνυπάρξεις με κάτι πρέπει πρώτα να κατονήσεις το είναι σου.
Νωθρές σκέψεις που μυρίζουν θάλασσα. Αραδιασμένες, αναζητώντας μέσο, να ξοδευτούν. Ωκεανός αλλόκοτος.
Με εμένα να βρισκομαι σε σημείο άγνωστο χωρίς πυξίδα.
Είναι που όλα σχεδόν τα ιδιόκτητα τεμάχια είναι αδύνατον να πορευτούν μαζί.
Κι έτσι το σωστό και το λάθος φλερτάρουν παράξενα μεταξύ τους, ξέροντας εκ των προτέρων πως ένα απ’ τα δυό θα βιώσει την φθορά.
Σχετικά όλα.
Και το σκοτάδι σιμώνει διακριτικά, φορτωμένο κοιμισμένες λέξεις κι εγω να πετώ ‘ανυποψίαστη’, σε ένα κόκκινο βουβό σύννεφο.
Αρμονία μοναξίας ...
Νοιάζομαι θα πει, έχω ανάγκη να ξέρω ένα-δυό σημάδια απ΄το δικό σου κόσμο.
Γραμμένο μια βραδιά του Μάη, μες τα πικρά και άφωτα, εγκλωβισμένη στα υπόγεια του κόσμου μου, να περιμένω...
Στο αφήνω καλή μου, με ένα φιλι..
Ευπρόσδεχτο... το φιλί και η σκέψη σου!
υ.γ αν και...οι μεγάλες ανάσες φοβάμαι πώς δεν χωρούν στην αγγαλιά μου.Φοβισμένη αγγαλιά...
Σε φιλώ
Post a Comment