16/7/έτος σιωπής

Για μία ακόμη μέρα αναμένω την έλευση του φθινοπώρου. Μη με ρωτάς πια
και τούτο γιατί κουράστηκα να κατέχω απαντήσεις και ίσως γιατί τώρα δεν βαστώ το λόγο στα χείλη μου. Να ελπίζω λοιπόν πώς με τη σιωπή σου θα τυλίξεις τη σκέψη μου, να ελπίζω, να ελπίζω. Και με κρωγμούς ανέλπιστους να λέω πώς Δεν εγκαταλείπω, δεν εγκαταλείπω... Να γελάσω τώρα πλέον θαρρώ πώς μπορώ, υποφέροντας την αλητεία μου. Ναι, μωρέ ετούτη την αλητεία πού μονάχα εσύ της έδωκες γνώρα. Κι αν όλα τούτα πού απάνω στο χαρτί αράδειασα σα χαμένες σοδειές αδιάφορο σ'αφήνουν, σού λέω πώς και τούτο το γνώριζα . Σαν απο Χρόνια πολλά, ''αδερφέ μου''... Μα είναι πού άμα δεν γίνουν σκαλίσματα , χαράσσει το καλέμι τους τα μάτια μου κι έπειτα στάζουν δάκρυ.

Κι είναι πού τέτοιες οι μερες να Θέλω να πέσουν τα φύλλα καταγής , θέλω να φουσκώσουν οι θάλασσες , να μυρίσουν τα πρωτοβρόχινα πανωφόρια ναφθαλίνη, να κατσαρώσουν τα μαλλιά μου, να ξεφτίσουν τα χείλη μου πάνω στην ανάσα του χειμώνα. Έστω να καταφέρουν τα χέρια μου ν'αμπαρώσουν τα πορτόφυλλα, έστω να κατορθώσω να γδάρω τούτο το καλοκαίρι, και μαζί του κάθε θάλασσα, κάθε γαλάζιο, καθε αρμύρα.Κουράστηκα...